γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε ότι έχουμε ευθύνη για το πώς μιλάει ο διπλανός μας. Σκεφτείτε το εξής απλό: αν βλέπατε τον διπλανό σας στο λεωφορείο να βρίζει μία έγκυο, εκείνη να βάζει τα κλάματα και αυτός να συνεχίζει, δεν θα απαιτούσατε από τον οδηγό του λεωφορείου να τον κατεβάσει με τις κλωτσιές; Προφανώς! Τότε γιατί το ίδιο άτομο το ανέχεστε στο διαδίκτυο;
Ας υποθέσουμε κάτι άλλο: στη θέση της εγκύου βρίσκεται ένας γεροδεμένος έφηβος. Ο κόπανος του παραδείγματος παραμένει κόπανος και βρίζει με αδιανόητο τρόπο τον γεροδεμένο έφηβο και εκείνος αντιδρά με τρόπο παρόμοιο με αυτόν της εγκύου. Αλλάζει κάτι; Δεν πρέπει και πάλι να πετάξουμε τον κόπανο έξω με συνοπτικές διαδικασίες;
Αν στη θέση της εγκύου και του γεροδεμένου εφήβου βρισκόταν ένας παπάς, θα άλλαζε κάτι; Αν βρισκόταν ένας Πακιστανός μετανάστης; Μια προκλητικά ντυμένη νεαρή; Μία τραβεστί; Μια γιαγιάκα κολλημένη στο ’70;
Κόπανοι υπάρχουν όλων των ειδώνκαι μπορούν να βριστούν με μεγάλη ευκολία ανεξάρτητα από το τι είναι αυτό που αντιπαθούν. Μειονότητες ή νοικοκυραίους, αριστερούς ή δεξιούς, άτομα που μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους ή άτομα που μας έχουν ανάγκη. Μπορούν και ταπεινώνουν ανθρώπους επειδή εμείς τους δίνουμε το δικαίωμα. Εμείς καθόμαστε και απλά κοιτάμε ενώ δίπλα μας εξευτελίζονται άνθρωποι.
Καλώς ή κακώς για πρώτη φορά μετά από χιλιετίες όλοι μας έχουμε τρόπο να ακουστούμε, χωρίς να υπάρχουν ουσιαστικές επιπτώσεις. Αυτή την απόλυτη ελευθερία προφανώς θα βρεθούν άτομα να την καταχραστούν. Το βλέπετε καθημερινά στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης: τραμπούκους –έμμισθους ή άμισθους- που διψάνε για αίμα, που συναγελάζονται και που οργανώνονται στο πώς θα χτυπήσουν συγκεκριμένα άτομα. Στο πώς η ελευθερία τους θα επιβληθεί πάνω στην ελευθερία των υπολοίπων.
Στο χέρι μας είναι να απαιτήσουμε από τον οδηγό του λεωφορείου να τους πετάξει έξω. Μη κοιτάξετε το είδος του τραμπούκου: μπορεί ακόμα και να συμφωνείτε με ό,τι υπερασπίζεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι τραμπούκος. Αν ανεχτούμε τους τραμπούκους με τους οποίους συμφωνούμε όχι μόνο αρχίζουμε να τους μοιάζουμε, αλλά ενισχύουμε και την αντίδραση στη δράση τους, την αντίθετη φωνή που θα πολεμήσει με παρόμοια μέσα και τρόπους.
Πατήστε λοιπόν το ρημάδι το report όποτε βλέπετε κάποιον να τραμπουκίζει στο Facebook, το Twitter, το Instagram ή σε ό,τι άλλο Μέσο Κοινωνικής Δικτύωσης χρησιμοποιείτε. Αν δεν το κάνετε εσείς, δεν πρίκειται να το κάνει κάποιος άλλος για εσάς. Αν κάποιος διασπείρει το μίσος, παρακινεί σε βία, δολοφονεί χαρακτήρες, στοχοποιεί άτομα ή γενικότερα έχει μια συμπεριφορά που θα μας έκανε να τον πετάξουμε έξω από το λεωφορείο, φροντίστε αντίστοιχα να τον πετάξουν έξω από το Facebook.
Υ.Γ. Μη πιάνετε κουβέντα με τραμπούκους. Θα χαλάσετε τζάμπα ενέργεια και θα είστε ο επόμενος που θα στοχοποιηθεί από την κλίκα τους. Θα είναι σαν να προσπαθήσετε να τσακωθείτε με τον κόπανο του λεωφορείου: το έχει κάνει δεκάδες παραπάνω φορές από εσάς και δεν έμαθε τίποτα. Έξω κλωτσηδόν και με συνοπτικές διαδικασίες.
Υ.Γ.2 Μη γίνεστε κόπανοι και αρχίζετε τα report απλά επειδή με κάποιον διαφωνείτε ενώ δεν έχει γίνει τραμπούκος. Στα περισσότερα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μετά από λίγο καιρό θα αγνοούνται τα report σας και σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις μπορεί να τιμωρηθείτε και εσείς. Για να μη πολυλογώ, μη γίνεστε κόπανοι, ούτε καν στους κόπανους.
