γράφουν η Κατερίνα Χαρίση και ο Θάνος Καλαμίδας.
Εκείνη
Περνούσαν οι λακέδες και έγλυφαν το πάρκο για την ορκωμοσία του Νέου Δήμαρχου. Δεν είναι εξάλλου κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί, τα τελευταία τους τα είδαμε και πολύ πρόσφατα. Ως συνήθως τα αποδεχτήκαμε και αυτά, λέγοντας πως ας γίνουν έστω κι ας είναι και προεκλογικά και μόνο για τους ψήφους. Ύστερα ας γίνουν στάχτη. Φωτογραφίες να βγουν, βιντεάκια να τραβηχτούν, ρεπορτάζ να γίνεται και μετά γεια σας. Αφήνονται τα πάντα στο έλεος της τύχης και πάμε τώρα να πουλήσουμε τσαμπουκά, τραβολογώντας μωρά και μάνες, πουλώντας υποσχέσεις για ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
«Σεβασμός και δέος, αυτά είναι τα συναισθήματα που γεννά η σημερινή μέρα. Σεβασμός στην Αθήνα και τον πολιτισμό της. Δέος απέναντι στην πρόκληση και στο μεγάλο έργο που μας περιμένει. Να γίνει η Αθήνα αντάξια των Αθηναίων», είπε ο νέος δήμαρχος.
Δυο πράγματα σκέφτομαι από το πρωί, προσπαθώντας ταυτόχρονα να μη σκέφτομαι το πώς μπορεί να νιώθει μια μάνα με μωρά παιδιά όταν ξημερώματα τους σπάνε την πόρτα:
Αν ένα από αυτά τα παιδιά είναι ο επόμενος υπεραθλητής ή καταξιωμένος επιστήμονας, αν φέρει ποτέ χρυσά μετάλλια και διακρίσεις (που θα τα αφιέρωνε και στην Ελλάδα, με δάκρυα στα μάτια, με περισσότερη αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο από πολλούς), αν είναι ο επόμενος παγκόσμιος άνθρωπος που θα σταματήσει τα κακά του κόσμου, δε θα το μάθουμε μάλλον. Σίγουρα όχι σύντομα. Ίσως και ποτέ. Αν παρόλα αυτά κάτι τέτοιο παρ’ ελπίδα συμβεί, τότε πόσοι και ποιοι από όλους αυτούς που τον κυνήγησαν, θα χαμογελάνε πλατιά δίπλα του σε μια φωτογραφία και θα του χτυπούν τις πλάτες;
Το δεύτερο είναι εκείνο το βιντεάκι που σκόρπισε άφθονο γέλιο μεσοκαλοκαιριάτικα με τη γλίτσα τον Πλεύρη να παριστάνει τον καμπόσο, τότε που κουνούσε το δάχτυλο με θράσος αλλά κοιτούσε και πίσω από τον κώλο του μιλώντας ψιθυριστά. Και μου ‘ρχεται στο μυαλό γιατί ξέρω πως τέτοια σάπια ανθρωπάκια σαν κι αυτόν γελούν και τρίβουν τα χεράκια τους σήμερα κι αυτό με εξοργίζει. Εύκολα κάνεις το μάγκα όταν έχεις από πίσω μια κλούβα και οπλισμένους με στολές να σου καλύψουν τον κώλο. Ακόμη πιο εύκολα όταν τη σαπίλα σου αγκαλιάζει ολόκληρη κυβέρνηση.
Καταλαβαίνω πολύ καλά πως όταν δεν υπάρχει τίποτα να σε προστατέψει (νομικά) και δεν έχεις αρκετή δύναμη (ψυχικά), τότε δύσκολα θα ξεσηκωθείς. Είμαστε πολύ απασχολημένοι με την επιβίωσή μας και ο μικρόκοσμός μας έχει συρρικνωθεί ως εκεί που φτάνει το χέρι μας. Θα αφήσεις τα 250, τα 300 και τα 400 ευρώ στα 45 και στα 50 σου, στα 30 σου με δυο παιδιά, να πας πού για διαμαρτυρίες που δε θα πιάσουν τόπο; Τώρα που δεν υποχρεούται και κανείς να δικαιολογήσει την κλωτσιά που θα σου ρίξει; Θα κάτσεις στα αυγά σου και θα δοξάζεις το θεό που σου δίνει να φας, που είσαι Έλληνας με ΑΜΚΑ και δε σε πετάει κανείς έξω από τα νοσοκομεία (γύρνα πλευρό). Θα ξεσηκωθείς και θα φωνάξεις και θα υψώσεις ένα ανάστημα ποδοπατημένο για ένα δάσος που καίγεται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, για μια θάλασσα που βράζει με ψόφια κήτη και λιωμένο πλαστικό στην άλλη άκρη της χώρας που δεν μπορείς να πας διακοπές έτσι κι αλλιώς, για ανθρώπους που δεν ξέρεις και που δεν τους είπε και κανείς να έρθουν; Βρε κάτσε εκεί που είσαι. Πού να μπλέξεις τώρα.
Πόσο θα χαίρονται γλίτσες σαν τον Πλεύρη, ψοφίμια σαν τον ανεκδιήγητο Κικίλια, σάπιοι σαν τον Κορκονέα, πόσο θα χαίρονται οι τόσοι και τόσοι νοικοκυραίοι χριστιανοταλιμπάν. Πόσο ακόμα θα παρακολουθούμε από μακριά, υποταγμένοι, βαριεστημένοι, μπουχτισμένοι, άνευροι βολεψάκηδες. Όλα μας αγγίζουν, μας συγκινούν, μας εμπνέουν για πέντε αράδες διαδικτυακής διαμαρτυρίας, τίποτα όμως αρκετά ώστε να κάνουμε κάτι που να έχει ουσία. Φωνάζουμε για τα δικαιώματά μας, μα δεν τα διεκδικούμε έμπρακτα. Από την άλλη θυσιάζουμε πρόθυμα τα δικαιώματα όλων των υπολοίπων. “Δεν είμαι ρατσιστής αλλά…”, “θέλω την ισότητα για όλους τους ανθρώπους αλλά…”, “δε λέω, κρίμα είναι, αλλά…” αλλά μακριά από τον κώλο μας και φαΐ στα πιάτα μας και βγάζουμε το σκασμό. Ε δε φταίει μόνο ο καπιταλισμός, ηλίθιε. Κάπου φταίμε κι εμείς.
& Εκείνος
Με πολύ προσπάθεια συγκρατώ την αγανάκτηση μου και τον θυμό μου από τη στιγμή που είδα τις εικόνες από τα Εξάρχεια και διάβασα τις σε πανελλήνια τηλεοπτική προβολή δηλώσεις τους ανθρώπου που έχει «ορκιστεί» να σέβεται και να προστατεύει όλους όσους αναπνέουν σε αυτή τη χώρα, αδιάφορα ιδεολογίας, καταγωγής, χρώματος και θρησκείας: «…η αστυνομία σιγά σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια από τα Εξάρχεια προοδευτικά, δημοκρατικά, με σχέδιο από τα επιτελεία της Αστυνομίας».
Τάδε έφη Σταύρος Μπαλάσκας, εκπρόσωπος της Πανελλήνιας Συνομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ), προφανώς δικαιολογώντας τα σύνθημα, «μπάτσε – γουρούνι – δολοφόνε». Και επειδή δεν έφταναν αυτά που είπε ξεκαθάρισε και το πόσο φασίστας και εχθρός της δημοκρατίας είναι συμπληρώνοντας στη συνέχεια και αφού η παρουσιάστρια του έκανε καλυμμένη παρατήρηση για το απαράδεκτο της δήλωσής του, το εξής ανατριχιαστικό: «…εννοούμε τα πραγματικά σκουπίδια στις καταλήψεις τις οποίες τις έχουν σκληροί ποινικοί, ακροαριστεροί, ακροαναρχικοί, άνθρωποι ιδιαίτεροι…».
Αυτά δήλωσε το ένστολο σκουπίδι στο κανάλι Κουλικής ακροδεξιάς προπαγάνδας, τον Σκάι. Τα πραγματικά σκουπίδια είναι οι …αναρχικοί και οι αριστεροί για τον «καλό οικογενειάρχη», φασιστομπάτσο και ακροδεξιό τραμπούκο. Απλά σκουπίδια είναι όλοι οι …άλλοι συμπεριλαμβανομένων και των προσφύγων, Σύριοι πρόσφυγες υπό την προστασία του ΟΗΕ ήταν στα Εξάρχεια είναι τα …απλά σκουπίδια για τον κύριο Μπαλάσκα και κατ’ επέκταση για όλους όσους αντιπροσωπεύει .
Και οι εικόνες μιλάνε από μόνες του. Μητέρα κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά της τρίχρονο σπρώχνεται βάρβαρα από ένα κρανοφόρο τέρας στην κλούβα. Μια εικόνα ένα εκατομμύριο λέξεις. Κουκουλοφόρος μπάτσος σπρώχνει πατέρα που στο ένα χέρι κρατάει μια βαλίτσα και στο άλλο ένα κοριτσάκι γύρω στα έξη-επτά που αγκαλιάζει την κούκλα της. Μια εικόνα χιλιάδες κατάρες.
Ο δε Μπαλάσκας απέδειξε αυτό που όλοι ξέρουμε αλλά δεν ομολογούμε δυνατά, ότι η ελληνική αστυνομία και γενικά όλες οι δυνάμεις ασφάλειας αυτής της χώρας υπηρετούν δουλικά και προστατεύουν – συχνά απάνθρωπα και βάρβαρα – ΜΟΝΟ τα δεξιά έως ακροδεξιά αφεντικά τους και τα συμφέροντα τους και ΟΧΙ τους Έλληνες και την Ελλάδα.
Φαντάζομαι ξέρετε πως πάει το ποίημα: πρώτα ήρθαν για τους μετανάστες, μετά για τους αναρχικούς και τους κομμουνιστές κι όταν θα έρθει η ώρα σου – γιατί θα φροντίσει γι’ αυτό ο Πλεύρης, ο Βορίδης και ο Κούλης – εσύ θα ψάχνεις για κάποιον να σηκωθεί από τον καναπέ και κανένας δεν θα έχει μείνει.
Αυτά γι’ αυτούς που αμφέβαλαν για το ξενοφοβικό και αυταρχικό πρόσωπο της κυβέρνησης Κούλη Μητσοτάκη που προσπαθούσε να κρύψει με κουκούλα δημοκρατίας και για την πραγματική ταυτότητα των δυνάμεων καταστολής και επιβολής της νέας τάξης φασισμού που φέρνει ο Κούλης.
Όσο για το αποτέλεσμα της επιχείρησης «σκουπίδια» στα Εξάρχεια: γυναικόπαιδα. Μητέρες και παιδάκια δυο τριών πέντε και επτά χρονών. Πήγαν με κράνη, κουκούλες, αυτόματα και αλεξίσφαιρα για να συλλάβουν …τρίχρονα τα τάγματα της ελληνικής ασφάλειας. Περισσότερο γενναίοι δεν υπάρχουν. Υποθέτω και μακεδονομάχοι. Και μετά βγάλανε και σέλφι για το φατσοβιβλίο οι κότες.
Και βέβαια υπάρχει και το γελοίο της αφορμής, ο ανιψιός Κούλη. Ο μπούλης. Ο Λουδοβίκος της Ευρυτανίας που δεν κατάφερε να φτιάξει ένα δρόμο στο Καρπενήσι, άντε ένα διάδρομο για σκι, έγινε και επίσημα δήμαρχος Αθήνας. Περίεργος συνειρμός αλλά δεν θυμίζει λίγο το «καθάρισμα» της Αθήνας από τα αδέσποτα πριν τους Ολυμπιακούς του 2004;
Ελπίζω να μην τους μπουν …ιδέες γιατί από τέτοιους κανίβαλους όλα είναι να τα περιμένεις.
* Για την ρατσιστική και αυταρχική επίθεση κατά αθώων προσφύγων έχει ήδη ενημερωθεί η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες στη Γενεύη.
** Οι πολίτες θα μπορούσαν να καταφύγουν στα δικαστήρια με μηνύσεις ακόμα και κατά του ίδιου του Κούλη, αλλά στην Ελλάδα που την δικαιοσύνη την ορίζουν τα …δικά μας παιδιά, μάλλον προσπαθείς να ξεφύγεις κι όχι να καταφύγεις.
