γράφει ο Βασίλης Βρανάς.
Η σωστή πολιτική καμπάνια, είναι διαχρονικά το κλειδί της εκλογικής επιτυχίας. Γίνεται όμως σωστά; Τι ισχύει στην «Ελλάδα της Κρίσης»;
Μια πολιτική καμπάνια βασίζεται σε δύο παράγοντες: α) το ανθρώπινο δυναμικό και β) τους οικονομικούς πόρους. Το ανθρώπινο δυναμικό περιλαμβάνει (τυπικά) τον υπεύθυνο της καμπάνιας (campaign manager), τον υπεύθυνο Τύπου (Media Manager), τον υπεύθυνο για τις επικοινωνίες (Communications Manager) – πλέον αυτό περιλαμβάνει και τα Social Media- και από εκεί και ύστερα μπορεί να έχουμε υπεύθυνο δημοσίων σχέσεων, υπεύθυνο για τους εθελοντές, υπεύθυνο για την εξεύρεση χορηγιών, εθελοντές κ.ά.
Ως προς τον οικονομικό παράγοντα, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Είτε ο υποψήφιος χρησιμοποιεί τους δικούς του πόρους για να χρηματοδοτήσει την καμπάνια του είτε έχει χορηγούς. Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό ότι ο χορηγός μπορεί να μην συνδράμει με χρήματα στην καμπάνια, αλλά να προσφέρει π.χ. το μαγαζί του για εκλογικό κέντρο, να τυπώσει δωρεάν φυλλάδια κλπ.
Στην Ελλάδα της κρίσης όμως υπάρχουν αυτά πράγματα; Όχι, δεν μιλώ για αυτοδιοικητικές πολιτικές καμπάνιες τόσο, αλλά για βουλευτικές κατά κύριο λόγο. Πόσοι βουλευτές στήνουν προεκλογικό γραφείο και το εξοπλίζουν με ένα σταθερό δίκτυο εθελοντών; Άραγε πόσοι έχουν προσλάβει campaign manager για να χαράξει στρατηγικές και τακτικές; Όχι, το να δίνω «γραμμές» με σταυρωμένα ψηφοδέλτια χέρι-χέρι δεν κάνει κάποιον Campaign Manager… Άραγε υπάρχει υπεύθυνος Τύπου για να κανονίζει τις τηλεοπτικές και τις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις ή τις ανακοινώσεις Τύπου;
Τα παραπάνω είναι άγνωστα στους περισσότερους υποψήφιους βουλευτές, οι οποίοι πίσω από την απλοϊκή δικαιολογία ότι δεν έχουν πόρους, καταφεύγουν σε προχειρότητες, οι οποίες τελικά δεν τους αποφέρουν τίποτα. Χρησιμοποιώ τον όρο «απλοϊκή δικαιολογία» καθώς οι περισσότεροι υποψήφιοι δεν κάνουν κάτι για να εξασφαλίσουν πόρους ή κάνουν κακή χρήση των υπαρχόντων πόρων.
Πλέον είναι σχεδόν κανόνας για έναν υποψήφιο βουλευτή χαμηλού budget το να τυπώσει κάρτες, φυλλάδια και να κάνει σελίδα στο Facebook. Δηλαδή, μιλάμε για συνολικό κόστος μόλις 100€, μπορεί και λιγότερα. Στο τέλος της ημέρας, με τη βοήθειά απλών προγραμμάτων σχεδιασμού εικόνας, ο υποψήφιος εμφανίζεται σε μια φωτογραφία και τριγύρω του έχει τα hashtag της καμπάνιας, το όνομά του, μια αδιέξοδη φράση-ατάκα και το λογότυπο του κόμματος. Συνήθως, η προαναφερθείσα φράση είναι γενικόλογη και δεν επικοινωνεί κάτι ουσιαστικό και το hashtag, αν το αναζητήσω στα Social Media, ζήτημα αν θα έχει 10 αναρτήσεις οι οποίες να σχετίζονται με αυτό… Τελικά, αυτό το ψηφιακό-εικαστικό «κάτι» καταλήγει ανάρτηση από τον υποψήφιο και λογικά θα αποφέρει πάνω-κάτω 300 like. Ε, και;
Γνωρίζει ο υποψήφιος τελικά αν έχουν πιάσει τόπο τα λεφτά του, όσα και αν είναι αυτά τα οποία δαπανήθηκαν σε κάρτες, φυλλάδια και Social Media ή απλά ικανοποιεί την ψυχολογική του ανάγκη, δηλαδή να νιώσει ότι έκανε τα τυπικά; Δυστυχώς, η εμπειρία έχει διδάξει ότι οι περισσότεροι υποψήφιοι -ειδικά στην ψηφιακή εποχή- περισσότερο νοιάζονται να αισθανθούν υποψήφιοι βουλευτές παρά να γίνουν στην πράξη υποψήφιοι βουλευτές. Να αποκτήσουν δηλαδή θέση και άποψη για τα τρέχοντα πολιτικά προβλήματα, να προβούν σε πράξεις ακτιβισμού για τα ζητήματα που βάζουν πρώτα στην ατζέντα τους και να προσφέρουν εθελοντικά εργασία στην κοινότητά τους π.χ. σε συσσίτια, σε συλλόγους κλπ.
Όταν ο υποψήφιος προσφέρει στην κοινότητα, όταν διακονεί τον συνάνθρωπό του και όταν ο ίδιος αγωνίζεται με όρους ακτιβισμού για αυτό που πρεσβεύει, τότε η ίδια η κοινότητα τού ζητάει να βγει μπροστά και τον στηρίζει σε όλο το ταξίδι. Τότε ο πολίτης γίνεται πολιτικός και αποκτά πολιτική για να την επικοινωνήσει. Τότε ναι, ίσως τα Social Media, τα φυλλάδια και οι κάρτες να έχουν νόημα. Ίσως και να εμπνευστούν άνθρωποι και να βοηθήσουν από τη θέση του εθελοντή. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι η έλλειψη συνεργατών ή χρημάτων το πρόβλημα, αλλά η έλλειψη πολιτικής.
