γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Έτσι συμβαίνει στις δημοκρατίες, μιλάει και αποφασίζει ο λαός. Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 που ανέβηκε στην αξιωματική αντιπολίτευση υπέστη την πρώτη του ήττα.
Μπορεί ο Τσίπρας να ήταν ικανός να κερδίζει και να θέτει αυτός το πρόγραμμα του και την ατζέντα, αλλά τώρα δεν έπεισε. Το 2015 κέρδισε, γιατί ακόμη δεν είχε υποστεί την φθορά της εξουσίας τόσο πολύ. Τώρα όμως τέσσερα χρόνια υπήρξε εκλογική λειψυδρία, ο κόσμος δεν είχε εκφραστεί για τίποτα και θα πήγαινε στις κάλπες και είχε ενδιαφέρον να δούμε την αντίδρασή του.
Στο κυβερνών κόμμα είναι μουδιασμένοι όχι επειδή έχασαν, αλλά γιατί δεν περίμεναν μία τόσο μεγάλη διαφορά. Πίστευαν ότι με την γλίσχρη επιδοματική πολιτική, με τους «γεφυροποιούς» που ξέχασαν το τρένο και με το σύνθημα «με την Ελλάδα των πολλών» θα μείωναν την διαφορά ή ακόμα και να κέρδιζαν.
Η αλαζονεία τιμωρείται. Πολλοί θεωρούσαν τον Μητσοτάκη έναν άνθρωπο που δεν «κάνει», γιατί έχει την αστική ευγένεια και ότι δεν είναι τσαμπουκάς και γοητευτικός σαν τον Τσίπρα που κάνει νούμερα στην τηλεόραση, ενώ ο άλλος είναι αποκρουστικός.
Ο Πελέ και ο Μαραντόνα της πολιτικής έχασε. Όλοι κάποια στιγμή χάνουν, πιστεύω πλέον το έχουν καταλάβει στον ΣΥΡΙΖΑ. Κανείς δεν μένει εσαεί στην εξουσία. Η Ελλάδα έχει δημοκρατία και στην δημοκρατία υπάρχουν κανόνες.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνουν την ενδοσκόπηση τους για το τι έφταιξε και έχασαν. Υποχώρησαν σε ποσοστό σε πολλά μέτωπα όπως οι συνταξιούχοι, οι δημόσιο υπάλληλοι, οι νέοι.
Η διακυβέρνηση φέρνει φθορά και όλα αυτά που έπραξαν τέσσερα χρόνια τιμωρήθηκαν, όπως από τον Βαρουφάκη, την προσπάθεια χειραγώγησης της δικαιοσύνης, την προσπάθεια να στηθεί «Μαξίμου Channel». Τον Πετσίτη, το Μάτι, την Μάνδρα και την τρυφηλή ζωή της πλουτοκρατίας στο κότερο της κ. Παναγοπούλου.
Δεν μπόρεσε να δημιουργήσει κοινωνικό ιστό στο συνδικαλισμό, στις περιφέρειες, στους δήμους. Κλείστηκε στον εαυτό του σαν σκαντζόχοιρος.
Ένα κόμμα χωρίς κοινωνικές υποδομές δεν μπορεί να σταθεί. Πολλά σημαντικά πρόσωπα μιλούσαν τον τελευταίο καιρό για ένα κόμμα προσωποπαγές, που ήταν πρωθυπουργοκεντρικό.
Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει ένα νέο αφήγημα για τις εκλογές. Μοιάζει να έχει στερέψει. Νέα βαγόνια πάνω σε μουσαμάδες δεν υπάρχουν, άλλα λεφτά να δώσει δύσκολο. Η μόνη προσπάθειά του θα είναι να αποτρέψει την πιθανή αυτοδυναμία της ΝΔ.
Ο Τσίπρας ρίσκαρε, έκανε σαν τον τζογαδόρο που χάνει και ελπίζει ότι θα κερδίσει, αλλά το «all in» δεν του βγήκε.
Πάλιωσε ο ΣΥΡΙΖΑ και έβγαλε τόσο γρήγορα ρυτίδες; Τέσσερα χρόνια δεν αποδείχθηκε ούτε κύκνος ούτε ασχημόπαπο, ήταν τουλάχιστον απωθητικός.
Ο Τσώρτσιλ έλεγε « η νίκη δεν είναι οριστική, η ήττα δεν είναι μοιραία. Σημασία έχει το κουράγιο να συνεχίζεις».
Το αποτέλεσμα της κάλπης είναι μη αμφισβητήσιμο και καθαρό.
Αυτά τα τέσσερα χρόνια χάθηκαν και μαγεύτηκαν στους δρόμους της πλανεύτρας εξουσίας. Ο πρωθυπουργός βγαίνει βαθιά τραυματισμένος από αυτή την μάχη και καλείται να δώσει την μάχη των εθνικών εκλογών από τη δεύτερη θέση.
