γράφει ο Μύρων Ζαχαράκης.
Ακούστηκαν διάφορα με αφορμή το τραγικό περιστατικό της δολοφονίας 359 Χριστιανών σε εκκλησίες της Σρι Λάνκα τη μέρα του Πάσχα (των Ρωμαιοκαθολικών). Αρχικά, έγινε ορατή η αμηχανία ορισμένων δημόσιων προσώπων μπροστά στο γεγονός ότι οι σκοτωμένοι ήταν Χριστιανοί και μάλιστα, ότι σκοτώθηκαν ακριβώς γι’ αυτό, μιας και οι υπεύθυνοι πιθανολογείται πως είναι τζιχαντιστές τρομοκράτες. Για «βία εναντίον ξενοδοχείων και εκκλησιών» έκανε λόγο η Theresa May, για τουρίστες και «προσκυνητές του Πάσχα» (;) ο Obama, Hilary Clinton και πολλοί άλλοι. Το πιο ακραίο που ακούστηκε, ήταν ότι η θρησκεία αιματοκύλησε τον κόσμο για μια ακόμα φορά.
Το συμπέρασμα από όλα αυτά, όσο παράδοξο και αν ακούγεται, είναι ότι οι Χριστιανοί σήμερα διωκόμαστε για την πίστη μας. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε ότι σε (κατά πλειοψηφία) χριστιανικές χώρες, ο ηγέτης μας εύχεται σε Μουσουλμάνους για το Ραμαζάνι “Ramadan Mubarak” αλλά ντρέπεται να μας ευχηθεί σε μας για τα Χριστούγεννα, ενώ έχει συμβεί μέχρι και ο Αρχιεπίσκοπος να βγάζει τον σταυρό του πηγαίνοντας για αγιασμό σε σχολείο με πολλούς αλλοδαπούς μαθητές; Στη σχετικά πρόσφατη περίπτωση των Μουσουλμάνων θυμάτων, οι παραπάνω ηγέτες έκαναν λόγο για «μουσουλμανική κοινότητα», προς την οποία εξέφρασαν (και δίκαια) την υποστήριξή τους. Τι το κακό έχει λοιπόν η λέξη «Χριστιανός» και την αποφεύγουν τόσο;
Διαπιστώνω πως εδώ υπάρχει ένα αίσθημα ντροπής ή και φόβου, που πιθανώς προέρχεται από την πιθανότητα ταύτισής τους με τις ρατσιστικές δυνάμεις της Ακροδεξιάς. Ωστόσο, αυτή η ντροπή συντελεί σε αυτό το οποίο ακριβώς φιλοδοξεί να αποφύγει: την πόλωση και τον διχασμό της κοινωνίας, αφού σε λίγο οι μοναδικοί Ευρωπαίοι ηγέτες που θα δηλώνουν άφοβα τη θρησκευτικότητά τους, θα είναι η Ακροδεξιοί. Είναι επίσης δίκαιο να συζητάμε την ανέγερση τζαμιού στο κέντρο των Αθηνών, τη στιγμή που οι Χριστιανοί στις ισλαμικές χώρες σφαγιάζονται; Γιατί, φυσικά, δεν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση. Ξεσπούν εύλογες αντιδράσεις κάθε φορά που σημειώνεται βανδαλισμός σε κάποια συναγωγή ή εβραϊκό μνημείο, αλλά γιατί δεν ακούμε τίποτε τέτοιο στην περίπτωση βανδαλισμού εκκλησιών; Ακούμε συνεχώς για «ισλαμοφοβία» και μάλιστα εύκολα μπορεί κανείς να κατηγορηθεί για αυτό (πχ Σώτη Τριανταφύλλου), αλλά ποιος έχει ακούσει να γίνεται λόγος για «χριστιανοφοβία»; Εμάς τους Χριστιανούς ποιος θα μας προστατέψει; Μήπως οι ακραίοι εθνικιστές ή μήπως οι «προοδευτικοί» που εξισώνουν τις ακρότητες μερικών Χριστιανών με την ισλαμική τζιχάντ;
Είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, οι Χριστιανοί είναι ακόμη υπό διωγμό σε πολλά μέρη του κόσμου και δε γίνεται καμία σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισής τους. Περισσότεροι από 3.000 χριστιανοί –εκ των οποίων τα δύο τρίτα στη Νιγηρία– σκοτώθηκαν σε όλον τον κόσμο μέσα σε έναν χρόνο, από τον Νοέμβριο του 2016 μέχρι τον Οκτώβριο του 2017, για λόγους που σχετίζονται με την πίστη τους, υποστηρίζει σε μια έκθεσή της η μη κυβερνητική οργάνωση Open Doors («Ανοιχτές Θύρες»). Μεταξύ άλλων υποστηρίζει ότι 215 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή ένας στους 12 χριστιανούς σε όλον τον κόσμο, πέφτουν θύματα διώξεων «σε μεγάλο έως ακραίο βαθμό». Αξίζει να σημειωθεί ότι οι διώξεις δεν προέρχονται από τις ακραίες μερίδες Ισλαμιστών, αλλά η Βόρεια Κορέα βρίσκεται κατά κανόνα στην πρώτη θέση του ετήσιου καταλόγου που βασίζεται σε δείκτες οι οποίοι καταγράφουν όχι μόνο τις βιαιότητες, αλλά και την καθημερινή, πιο διακριτική καταπίεση. Ακολουθούν το Αφγανιστάν και η Σομαλία. Και αυτά τα βρίσκει κανείς με ένα πρόχειρο ψάξιμο. Για λεπτομέρειες, μπορεί κανείς να συμβουλευτεί το άρθρο που θα βρει εδώ.
Όσον αφορά τον δυτικό κόσμο, είναι πραγματικά καίρια η διαπίστωση που έκανε κάποτε ο Berdyaev για την «τριπλή προδοσία»: η ανθρωπότητα πρώτα διέστρεψε τον Χριστιανισμό, ύστερα τον απέρριψε και τελικά, άρχισε να τον κατηγορεί για ό,τι η ίδια τον είχε καταντήσει. Θα προσέθετα πως αυτή η τριπλή προδοσία επαναλαμβάνεται σε κάθε εποχή.
Πρώτα οι πάσης φύσεως υπερσυντηρητικοί και ακραίοι κατασκευάζουν μια γελοιογραφία της χριστιανικής πίστης, ξορκίζοντας την επιστήμη (πχ θεωρία της εξέλιξης), την τηλεόραση και το διαδίκτυο και την κοινωνική πρόοδο (πχ ο «οδηγός εξομολόγησης» που μοίρασαν σε σχολείο της Λέσβου, τα γνωστά θρησκευτικά περιοδικά που υμνούν τις εποχές που η γυναίκα δεν εργαζόταν και ήταν κατά συνέπεια η «βασίλισσα στο σπίτι» και άλλες παρόμοιες γραφικότητες). Για να μη μιλήσουμε για τους υποκριτές που φορούν σταυρό και διαπράττουν πράγματα που ντρέπεται κανείς μέχρι και να τα αναφέρει.
Έπειτα έρχεται ο αντίλογος, μεγάλο μέρος του οποίου προέρχεται από νέα άτομα που δε βλέπουν πουθενά γύρω τους θρησκευτικότητα (πέραν των γραφικοτήτων που προαναφέρθηκαν) και όταν περάσουν την εφηβεία, γίνονται με φυσικό σχεδόν τρόπο, αδιάφοροι. Ιδιαίτερα στη χώρα μας η θρησκεία (και ειδικότερα, η Εκκλησία) στη συνείδηση των περισσότερων έχει, εξαιτίας ιστορικών συγκυριών, ταυτιστεί σχεδόν με τον υπερσυντηρητισμό και το σύνθημα «Ελλάς-Ελλήνων-Χριστιανών» του Παπαδόπουλου.
Τέλος, έρχεται τρίτη προδοσία: η αντιθρησκευτική καμπάνια, με την επιθετικότητα και τη γραφικότητα που επίσης τη χαρακτηρίζει: ο αντικληρικαρισμός και η γνωστή αντιχριστιανική ρητορική πολλών άθεων (από την εποχή του Feuerbach μέχρι τους «τέσσερεις καβαλάρηδες του Νέου Αθεϊσμού» Dawkins, Hitchens, Harris και Dennett και τις ιδιαίτερα γραφικές περιπτώσεις των νεοειδωλολατρών που αναμασάνε ιστορίες για την Υπατία και τη Σκυθόπολη). Σε άλλα νέα, η Ένωση Αθέων, κάλεσε και φέτος σε «φανερό δείπνο» τη Μεγάλη Παρασκευή, αρνούμενη να εξετάσει την πιθανότητα να το αναβάλει, έστω ως μορφή συμπαράστασης προς τους Χριστιανούς που διώκονται.
Παρακολούθησα τις προάλλες την ομιλία του Klaus Kenneth, ενός πολύ ιδιαίτερου ανθρώπου που κάποτε είχε την ευκαιρία να περάσει από όλες τις μεγάλες θρησκείες, τα ναρκωτικά και την ιδεολογία των χίπις, για να καταλήξει ύστερα από μακρά περιπλάνηση, στον Χριστό. Όπως μας είπε, η πρώτη μεταφυσική εμπειρία του ήταν, ένα βράδυ που εξαιτίας της μοναξιάς και της απελπισίας του είχε αποφασίσει να αυτοκτονήσει, αισθάνθηκε μια παρουσία πίσω του και άκουσε μια άγνωστη φωνή να του ψιθυρίζει: «δεν είσαι μόνος». Πόσοι από μας έχουμε άραγε τη γνησιότητα να κάνουμε μια τόσο ειλικρινή αναζήτηση πίσω και πέρα από το χλιαρό και θολό κουρκούτι της new age θρησκευτικότητας των ημερών μας;
