γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Ξέρετε με τι πραγματικά απορώ; Αν όντως ο Αλέξης Τσίπρας κερδίσει το Νόμπελ Ειρήνης, τι θα βγει να πει σε αυτή τη ρημάδα την απονομή; Ότι μπόρεσε μαζί με τον ομόλογό του να λύσουν ένα πρόβλημα για το οποίο δεν κινδύνευε καμία ανθρώπινη ζωή, την ώρα που μέσα στην χώρα του αγνοεί επιδεικτικά παιδάκια που προσπαθούν να αυτοκτονήσουν;
Μη κάνετε ότι δεν ξέρετε που αναφέρομαι. Ντροπή σας αν κάνετε ότι δεν καταλαβαίνετε. Ντροπή σας και ντροπή όλων μας αν όντως δεν καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω.
«Έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» χαρακτηρίζουν στο εξωτερικό την καθημερινότητα της Μόρια. «Προτιμούσα να είχα πνιγεί» λένε κάποιοι από τους πρόσφυγες που κρατούνται στη Λέσβο. Και ξέρετε για όλα αυτά τι λέμε εμείς; Δείτε σήμερα κάποιο δελτίο ειδήσεων και αν βρείτε κάποιο ρεπορτάζ από την Μόρια ψάξτε μήπως βρείτε και τον φούρνο που θα γκρεμίστηκε.
Είναι τόσο μικρή η ενημέρωση που υπάρχει που σίγουρα κάποιος θα διαβάζει αυτό το άρθρο και θα νομίζει ότι υπερβάλω. Ας το κάνουμε λοιπόν λιανά.
Ας υποθέσουμε ότι στο σπίτι σας ζείτε 4 άτομα. Ίσως οι 2 κοιμούνται σε ένα δωμάτιο και οι άλλοι 2 σε δύο ξεχωριστά. Πέρα λοιπόν από τα τρία υπνοδωμάτια, έχετε το σαλόνι-καθιστικό, την κουζίνα και φυσικά την τουαλέτα. Χωράτε με αρκετή άνεση, έτσι δεν είναι; Σκεφτείτε όμως για λίγο αντί για 4 άτομα να γινόσασταν 14. Τέσσερα άτομα στο ένα υπνοδωμάτιο και από πέντε στα άλλα δύο. Ας πούμε λοιπόν ότι μπορείτε με κάποιο τρόπο να κοιμηθείτε, έχοντας μαζί σας άλλους τέσσερις εκεί που μέχρι πρόσφατα είχε χώρο για έναν. Είναι κάτι ακραίο, που όμως υπό κάποιες προϋποθέσεις μπορεί να υπομείνει κάποιος για λίγο καιρό. Τα πράγματα ζορίζουν αρκετά όταν αυτοί οι 14 πρέπει να μοιραστούν τη μία κουζίνα, με το ένα ψυγείο και τη μία βρύση για νερό, δεν είναι όμως κάτι το εντελώς αδύνατο. Εκεί που το πράγμα ξεφεύγει είναι όταν αυτοί οι 14 πρέπει να χρησιμοποιήσουν τη μόνη τουαλέτα και τη μόνη ντουζιέρα ταυτόχρονα. Ακραίο, έτσι δεν είναι; Ωραία, τώρα φανταστείτε αντί για δεκατέσσερις να είναι εβδομήντα.
Εβδομήντα.
Τόσοι αντιστοιχούν σε κάθε τουαλέτα στην Μόρια. Εβδομήντα για κάθε τουαλέτα και ογδόντα για κάθε ντουζιέρα. Και προφανώς τα προβλήματα δεν τελειώνουν εκεί.
Οι άνθρωποι που μένουν εκεί περιγράφουν ότι για κάθε γεύμα υπάρχει ουρά τεσσάρων ωρών, δηλαδή ότι την ημέρα καθένας ξοδεύει περίπου 12 ώρες περιμένοντας να πάρει νερό και φαγητό. Αν χρειαστεί να ασχοληθεί με κάποια ιατρική ανάγκη ή με την απαραίτητη για εκείνον και την οικογένειά του γραφειοκρατία –π.χ. με την αίτηση ασύλου- τότε ή δεν θα φάει ή θα ζητήσει αποφάγια από τους όποιους φίλους του.
Ακόμα αυτό σας φαίνεται φυσιολογικό;
Τότε σκεφτείτε το χωριό σας. Είμαι από μια κωμόπολη περίπου πέντε χιλιάδων κατοίκων. Μέσα σε αυτούς υπάρχουν άνθρωποι άγιοι αλλά και αλήτες που έπρεπε να σαπίζουν στη φυλακή και κυκλοφορούν ελεύθεροι. Υποθέτω ότι το ίδιο συμβαίνει σε κάθε χωριό σε όλη την Ελλάδα. Σκεφτείτε λοιπόν αντί για πέντε χιλιάδες άτομα που έχει το χωριό μου τον διπλάσιο αριθμό ατόμων, κλεισμένα χωρίς οποιαδήποτε αστυνόμευση στις συνθήκες που (πολύ συνοπτικά) περιέγραψα νωρίτερα. Τα καθίκια –που υπάρχουν παντού ανεξαιρέτως φυλής, θρησκείας και ιδεολογίας- δημιουργούν ένα σκηνικό απόλυτου τρόμου για οποιονδήποτε άνθρωπο δεν είναι καθίκι σαν εκείνα.
Και μην ακούσω καμιά ηλιθιότητα του στυλ «είναι μουσουλμάνοι αγράμματοι και γι’αυτό κάνουν σαν ζώα». Διάβαζα την συνέντευξη ενός πρόσφυγα ο οποίος περιέγραφε τις άθλιες συνθήκες και, όταν τον ρώτησαν πώς ξεφεύγει, απάντησε ότι διαβάζει Σάρτρ και Νίτσε. Σάρτρ και Νίτσε. Ο απολίτιστος αγράμματος ανθρωποφάγος μουσουλμάνος διαβάζει Σαρτρ και Νίτσε. Θα έκανα κάποια σύνδεση με τις προσπάθειες αυτοκτονίας και τον Καμύ, αλλά τρεις στους τέσσερις πολιτισμένους Έλληνες αναγνώστες δεν θα την καταλάβαιναν, σε αντίθεση με τον απολίτιστο καζαμπούμπου μουσουλμάνο.
Σας φαίνονται ακόμα κάπως αποδεκτές οι συνθήκες; Ότι ίσως είναι ακραίες, αλλά δεν είναι και κανένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας; Σας είπα, η περιγραφή μου είναι συνοπτική. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ακριβώς είναι με τη βροχή και τα χιόνια να προφυλάσσεσαι μόνο από μια πλαστική τέντα και να πρέπει έτσι να βγάλεις το βράδυ. Ούτε μπορώ να περιγράψω πώς είναι μία οικογένεια των πέντε με μικρά παιδιά να κοιμούνται σε σκηνή που με το ζόρι χωράνε δύο άτομα, ούτε πώς είναι να βρίσκεις ότι εκεί που κοιμήθηκε το παιδί σου υπήρξε διαρροή από λύματα –σκατά εννοώ αν δεν το καταλάβατε- ούτε πώς είναι να μεγαλώνεις παιδί και να γνωρίζεις ότι δεν υπάρχει κανένας να συλλάβει αυτόν που θα το μαχαιρώσει ή θα το βιάσει.
Αυτό που μπορώ να περιγράψω είναι αμερικάνικες ταινίες. Ξέρετε, όπως αυτή με τον Ράμπο (την πρώτη εννοώ) ή τον φίλο του Φόρεστ Γκαμπ ή τον Ταξιτζή Ντε Νίρο που γυρίζουν από το Βιετνάμ με αυτό το «μετατραυματικό στρες», που ήταν άνθρωποι δυνατοί και κατέληξαν κατεστραμμένοι ψυχασθενείς. Αυτό το μετατραυματικό στρες αποκτούν και οι άνθρωποι στη Μόρια. Το διανοείστε αυτό; Την επίδραση που είχε το Βιετνάμ στους Αμερικανούς που δημιούργησε ένα σωρό ταινίες σχετικά με τους διαλυμένους αυτούς ανθρώπους, την ίδια επίδραση έχει η Μόρια με την ανοχή της Ελληνικής Κυβέρνησης –όχι σε Αμερικανούς πεζοναύτες, αλλά σε μικρά παιδιά που από το να ζουν στην κόλαση προτιμούν να αυτοκτονήσουν.
Και για να έρθουμε στο θέμα μας, αλήθεια, πόσες επισκέψεις έχει κάνει ο ευαίσθητος αριστερός Πρωθυπουργός μας στη Μόρια; Πόσες φορές είδατε να πιέζει δημόσια την ΕΕ ο προταθής για Νόμπελ Ειρήνης Αλέξης Τσίπρας; Πόσα πρωτοσέλιδα και πόσα αφιερώματα είδατε για το κολαστήριο της Λέσβου; Πόσες ερωτήσεις έχουν γίνει στη Βουλή για να πιεστούν οι αρμόδιοι Υπουργοί να παρουσιάσουν το έργο τους; Σίγουρα λιγότερες ερωτήσεις, λιγότερα πρωτοσέλιδα, λιγότερα αφιερώματα, λιγότερες παρεμβάσεις και λιγότερες επισκέψεις από ό,τι για την Αμυγδαλέζα, όταν ήταν αντιπολίτευση.
Γιατί;
Γιατί η Ε.Ε. έχει ρίξει ήδη πάνω από ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ στην υποδοχή προσφύγων και μεταναστών από την Ελλάδα τα οποία, για κάποιο περίεργο λόγο, είχαν απόδοση πάρα πολύ μικρότερη από αυτή που θα έπρεπε να έχει ενάμισι δισεκατομμύριο ευρώ. Γιατί κάποιοι από κάποιες πολύ συγκεκριμένες ΜΚΟ έγιναν πλούσιοι σε βάρος μικρών παιδιών. Γιατί οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν ψηφίζουν και συνεπώς δεν αφορούν τα κόμματα. Γιατί ακόμα και το κύκλωμα εκμετάλλευσης των μεταναστών που βλέπουμε γύρω μας, που καθαρίζουν τα τζάμια μας ή μας πουλάνε χαρτομάντηλα, είναι μία μαφιόζικη μπίζνα εκατομμυρίων στην οποία η αντίδρασή μας για κάποιον καθόλου ύποπτο λόγο είναι ότι «λιάζονται».
Και όλα αυτά θα μείνουν ατιμώρητα. Ξέρετε γιατί; Γιατί η αντιπολίτευση ψαρεύει ψήφους κυρίως από αυτούς που δεν νοιάζονται ιδιαίτερα για το αν θα ζήσουν ή θα πεθάνουν όσοι καταλήγουν σε κέντρα όπως η Μόρια. Γιατί τα ρεπορτάζ των ΜΜΕ του εξωτερικού που μιλάνε για διαρκές έγκλημα κατά της ανθρωπότητας –που λένε ότι η Ελλάδα και η κυβέρνησή της διαπράτει αυτό το έγκλημα- είτε δεν πουλάνε στο κοινό των ελληνικών ΜΜΕ είτε δεν συμφέρει να παρουσιαστούν στο κοινό των ελληνικών ΜΜΕ. Γιατί ασχολούμαστε με άλλα πράγματα, όπως μόνο με το Σκοπιανό που αφορά εμάς, και δεν ασχολούμαστε με τον πόνο των άλλων.
Εκεί είναι το μεγάλο ζήτημα για εμένα. Κάθε επιχείρημα υπέρ της λύσης του Σκοπιανού περιέχει το όφελος που οι ίδιοι αποκομίζουμε: σταματάμε υποτίθεται την επέκταση της Τουρκίας και της Ρωσίας, δημιουργούμε σταθερότητα στα Βαλκάνια, διασφαλίζουμε ένα κομμάτι της ιστορίας μας… Τι αποκομίζουμε βοηθώντας ανιδιοτελώς και από το υστέρημά μας αυτούς που επιζούν στη Μόρια; Μόνο την ανθρωπιά μας. Έτσι όμως δεν κερδίζονται ούτε οι εκλογές, ούτε τα νόμπελ…
Υ.Γ. Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν οι (πρώην) Σκοπιανοί ξυλοφόρτωναν τακτικά πρόσφυγες ή αν πετούσαν δακρυγόνα σε μικρά παιδιά; Θα σας πω εγώ τι θα γινόταν: τίποτα. Μπορεί να το ξεχνάτε, αλλά και παιδάκια έδειραν, και δακρυγόνα τους πέταξαν, και πέρασαν και τα σύνορά μας για να συνεχίσουν να βαράνε και να πετάνε δακρυγόνα. Αλλά η Ειδομένη είναι πλέον για τους πιο πολλούς μια μακρινή ανάμνηση. Σκεφτείτε λοιπόν ότι παρά το ξύλο και τα δακρυγόνα των γειτόνων η Ειδομένη ήταν παράδεισος μπροστά στη Μόρια και, προφανώς, από εκεί είναι η φωτογραφία του άρθρου.
