γράφει ο Δημήτρης Κοντογιάννης.
Μπορεί όταν είσαι μικρός να μη το γνωρίζεις, αλλά σύντομα θα διαπιστώσεις ότι αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά θα καείς. Είναι ένα επώδυνο μάθημα που σου μένει για μια ζωή.
Όταν πια μεγαλώσεις, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ισχύουν οι ίδιοι ακριβώς κανόνες: αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά θα καείς. Ο πόνος από τις προηγούμενες εμπειρίες σου σε συνοδεύει για πάντα και σου θυμίζει τις αναπόφευκτες συνέπειες της επαφής με τη φωτιά. Το μάθημα το έμαθες καλά και το θυμάσαι κάθε φορά που βλέπεις φλόγα, είτε είναι πύρινη λαίλαπα στο δάσος, είτε ρομαντική φωτιά στην παραλία, είτε για να ανάψεις τσιγάρο στον αναπτήρα: αν βάλεις το χέρι σου στη φωτιά θα καείς. Πόνεσες και έμαθες.
Ως χώρα λοιπόν βάλαμε το χέρι μας στη φωτιά για πολλά συνεχόμενα χρόνια. Σπαταλούσαμε χρήματα σε οργανισμούς και υπηρεσίες κρυμμένες από την παρανοϊκή γραφειοκρατία μας, αγνοούσαμε τα προβλήματα στα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και τα δάνεια και απαιτούσαμε από τους πολιτικούς μας παροχές πάνω από τις αντοχές της οικονομίας και πέρα από την λογική.
Και όπως έρχεται το έγκαυμα μετά την επαφή με τη φωτιά, έτσι ήρθαν και τα μνημόνια μετά την σπατάλη. Και όπως έρχεται ο πόνος μαζί το έγκαυμα, ήρθε και ο πόνος μαζί τα μνημόνια. Και η αλήθεια είναι ότι κάπως αλλάξαμε. Σκεφτόμαστε λίγο περισσότερο πού πάνε τα χρήματα που δίνουμε στο κράτος, αμφισβητούμε τις εύκολες προεκλογικές υποσχέσεις που ακούμε και έχουμε πλέον περισσότερες απαιτήσεις από τους πολιτικούς. Όλα αυτά βέβαια για χρήματα και υποσχέσεις που δεν μας αφορούν, γιατί μόλις ακούσουμε για λεφτά που μπορεί να μπουν στην τσέπη μας αλλάζει αμέσως η κατάσταση και μεταμορφωνόμαστε στον προμνημονιακό νεοέλληνα των ρουσφετιών και των εύκολων υποσχέσεων.
Μπορεί οι ειδήσεις τις τελευταίες ημέρες να εστιάζουν σε άλλα θέματα –και η αλήθεια είναι ότι όλους μας ενδιαφέρει η εξέλιξη του Σκοπιανού και οι βόλτες των τουρκικών πολεμικών πλοίων στο Αιγαίο- αλλά ανά διαστήματα ακούμε άλλη μία οικονομική καφρίλα από την κυβέρνηση. Μια αύξηση σε μισθούς μιας υπηρεσίας, έναν αριθμό με πρόσφατους διορισμούς στο δημόσιο, μια υπόσχεση για μονιμοποιήσεις… Κάθε τόσο και λιγάκι όλο και κάτι θα ακούγεται που θα δίνει ελπίδα σε ένα κομμάτι του πληθυσμού ότι η Κυβέρνηση θα τους προσέξει και θα τους φροντίσει, είτε άμεσα (π.χ. η πρόσφατη αύξηση μισθών που έδωσε ο Τσακαλώτος στους εργαζόμενους στο Υπουργείο του) είτε έμμεσα (π.χ. η αύξηση που θα πάρουν οι εργαζόμενοι σε όλα τα υπόλοιπα Υπουργεία όταν με βεβαιότητα δικαιωθούν δικαστικά και αναγκαστικά αυξηθεί ο μισθός τους για να είναι ίσος με αυτών του Υπουργείου του Τσακαλώτου).
Δεν στέκομαι στο ότι μπορεί ο Τσίπρας να δίνει ψεύτικες υποσχέσεις. Αν κάποιος είναι αρκετά χαζός για να πιστεύει ακόμα και σήμερα υποσχέσεις από τον Αλέξη Τσίπρα αυτός είναι άξιος της μοίρας του και εμείς άξιοι της ανικανότητάς μας να τον πείσουμε ότι ο κατ’ εξακολούθηση ψεύτης λέει και πάλι ψέματα. Εδώ όμως το πρόβλημα είναι οι πράξεις και όχι μόνο τα λόγια του Πρωθυπουργού. Δεν είναι κάποια υπόσχεση η πρόσληψη χιλιάδων μετακλητών ή οι στοχευμένες παροχές σε ομάδες-target group του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πραγματικότητα και την ζήσαμε για πολλά χρόνια, όταν ακόμα θεωρούσαμε ότι το να βάζεις το χέρι σου στην φωτιά είναι κάτι το ακίνδυνο.
Φέρτε μας μνημόνια λοιπόν γιατί ακόμα δεν μάθαμε τίποτα. Ακόμα δεν καταλαβαίνουμε ότι οι προεκλογικές παροχές έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην οικονομία, ακόμα και αν όταν βρούμε τις συνέπειες μπροστά μας είναι κάποιος άλλος στην κυβέρνηση. Ακόμα δεν αντιλαμβανόμαστε ότι πρώτα πρέπει ο Βουλευτής, ο Υπουργός, ο Πρωθυπουργός και ο ψηφοφόρος να λογοδοτεί στην χώρα του και μετά στο κόμμα του.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ακόμα δεν μάθαμε ότι δεν είναι ανάγκη να περιμένεις τις εκλογές για να αντισταθείς σε μια πολιτική υπερασπιζόμενος την λογική. Δεν είναι η μόνη λύση το να καταψηφίσεις ένα κόμμα. Μπορείς-και πρέπει- να αντιδράσεις πριν τις εκλογές. Πάρε τηλέφωνο, στείλε email ή ακόμα καλύτερα συνάντησε από κοντά τους Βουλευτές της περιοχής σου και πίεσέ τους για την εφαρμογή του αυτονόητου.
Και μη πέσεις στην παγίδα του να ντρέπεσαι για αυτό που θεωρείς λογικό. Όχι, δεν είναι λογικό να εξαγγέλλονται προεκλογικές παροχές που πληγώνουν την οικονομία. Δεν το λέω επειδή δεν θέλω να βρει ο κόσμος δουλειά και να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις σε πιο ανθρώπινα επίπεδα, αλλά γιατί τελικά ακόμα και οι ίδιοι που σήμερα βοηθιούνται στο μέλλον σίγουρα θα ζημιωθούν. Αυτό το απλό, αυτονόητο πράγμα έπρεπε να το καταλαβαίνουμε όλοι μας. Όλοι μας βάλαμε το χέρι μας στη φωτιά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο και όλοι μας καήκαμε. Αφού δεν μάθαμε και θέλουμε να το ξαναβάλουμε, ας ξανακαούμε. Αυτό επιλέξαμε με τις αποφάσεις μας όχι μόνο στις εκλογές, αλλά και την καθημερινή ζωή μας. Ξαναφέρτε λοιπόν μνημόνια και φέρτε αρκετά γιατί τα τρισήμισι δεν μας έφτασαν, δεν μάθαμε τελικά τίποτα.
