γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Το δύσκολο φθινόπωρο για την Ευρώπη έχει έρθει και χθες χτύπησε ίσως ένα μεγάλο καμπανάκι, οι εκλογές στην Βαυαρία σε ένα κρατίδιο που είναι από τα πλουσιότερα στην Γερμανία είχε εκλογές. Οι εκλογές έβγαλαν νικητές, αλλά ουσιαστικά χαμένους το CSU που καταποντίστηκε δώδεκα μονάδες από το 2013, το 2013 είχε πάρει ποσοστό 47% και φέτος πήρε 35%. Νικητές ουσιαστικά είναι οι Πράσινοι, ένα κόμμα που μάλλον πάει να γίνει αυτό ο εκπρόσωπος της αστικής τάξης. Οι Πράσινοι κέρδισαν από την ρητορική του SCU για το προσφυγικό, μία ρητορική που δεν είχε στόχο τους μετανάστες που έρχονται από έξω, αλλά τους εσωτερικούς μετανάστες που πηγαίνουν στο Μόναχο για να βρουν δουλειές και καλύτερη ζωή.
Στο Μαξιμιλεάνεουμ κατάφεραν και μπήκαν οι ακροδεξιοί της AFD, ένα κόμμα που ιδρύθηκε το 2013 και ήταν ενάντια στην διάσωση της Ελλάδας, αλλά μετεξελίχθηκε σε εχθρό της Μέρκελ και των προσφύγων και με αυτόν τον τρόπο κατάφερε και ενισχύθηκε και παγγερμανικά στις εκλογές πέρυσι και στα κατά τόπους κρατίδια θα έχει εκπροσώπηση. Ένα κόμμα που όσο περνάει ο χρόνος κερδίζει έδαφος και στην καρδιά της γερμανικής γραφειοκρατίας, δηλαδή στις δημόσιες υπηρεσίες και τα σώματα ασφαλείας, εν τω μεταξύ αυτό το κόμμα έχει και σχέσεις και με το ισλαμοφοβικό κίνημα Pegida. Το ερώτημα είναι εάν το AfD μπορεί να δημιουργήσει μεγαλύτερο πρόβλημα στο πολιτικό σκηνικό της Γερμανίας.
Το SPD πήρε μονοψήφιο ποσοστό και αυτό βγήκε πολλαπλά χαμένο. Τώρα αυτό το εύθραυστο σκηνικό θα μεταφερθεί στο συνασπισμό στο Βερολίνο, ο Ζεεχόφερ έχει δημιουργήσει απανωτές κρίσεις στην γερμανική κυβέρνηση για το προσφυγικό και το έκανε αυτό, γιατί είχε στραμμένο το βλέμμα στο Μόναχο, οι εκλογές όμως τελείωσαν και όλα πρέπει να ξεκαθαριστούν. Τίποτα δεν μπορεί να αποκλειστεί ακόμη και έξοδος από την κυβέρνηση. Και το SPD δεν ξέρουμε τι στάση θα κρατήσει μετά το μονοψήφιο ποσοστό που πήρε.
Κάποτε ο Βίλι Μπραντ ηγέτης του SPD είπε ότι «τα ρολόγια στην Βαυαρία πάνε αλλιώς». Αυτό επιβεβαιώθηκε φέτος.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η Ιταλία με μία αντιδραστική και εθνικιστική κυβέρνηση που αντιδρά στις Βρυξέλλες και σε αυτά που τους λέει για τον προϋπολογισμό, οι ίδιοι θέλουν να βοηθήσουν τους πολίτες τους χωρίς να παρεκκλίνουν από τα προγράμματά τους, ενώ οι Βρυξέλλες θέλουν δημοσιονομική πειθαρχεία. Ο Σαλβίνι λέει ότι δεν μιλάει με «μεθύστακες», ο Ντι Μάιο λέει ότι εάν χρειαστεί οι Ιταλοί θα μας στηρίξουν. Κανείς δεν κάνει πίσω και η Ιταλία με το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος στην Ευρώπη μετά την Ελλάδα συγκρούεται χωρίς φρένα με τις Βρυξέλλες. Η Ρώμη δεν θα υποχωρήσει όπως βλέπουμε , ο Ντράγκι έχει πει ότι εάν η Ιταλία δεν μπορεί να δανειστεί από τις αγορές, δεν θα τρέξουμε να την σώσουμε εκτός και εάν πρώτα πάρει δάνειο και υπογράψει μνημόνιο. Και ο Σαλβίνι απαντά ότι εάν θέλετε να μας κάνετε Ελλάδα, θα αποτύχετε. Όλοι δεν θέλουν να γίνουν Ελλάδα, κακό παράδειγμα η χώρα μας. Κλείνει η παρένθεση.
Ο Σαλβίνι μαζί με την Λεπέν την προηγούμενη εβδομάδα έκαναν μία συμφωνία ότι θα βοηθήσουν ο ένας τον άλλον στις ευρωεκλογές, θα πάνε κόντρα στο «μπούνκερ» των Βρυξελλών και ότι πρέπει να αλλάξουν το φάρμακο της πολιτικής.
Το τρίτο πρόβλημα είναι ότι οι ευρωεκλογές μπορεί να γίνουν χωρίς να υπάρχει συμφωνία για το Brexit, κάτι που το απεύχονται όλοι, αλλά κανείς δεν μπορεί να το αποκλείσει. Ο «Τσαρλατάνος» Μπόρις Τζόνσον καταχειροκροτήθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στην ομιλία του στο συνέδριο των συντηρητικών και περιμένει ολημερίς και ολονυχτίς έξω από την Dowing Street.
Η Μέι κέρδισε την μάχη του συνεδρίου, αλλά η μάχη των Βρυξελλών προμηνύεται δύσκολη. Brexiteers και Remainers φαγώνονται για το τι είδους Brexit είναι το καλύτερο. Ενώ οι αριστεροί του Κόρμπιν είναι διχασμένοι αλλά θέλουν να κάνουν και την δική τους επανάσταση.
Υπάρχουν και άλλα κράτη όπως η Ουγγαρία του Ορμπάν που στέλνει ευχαριστήρια μηνύματα στην Χρυσή Αυγή και αυτό δεν ξέρω πόσο ανεκτό είναι στο ΕΛΚ. Η Πολωνία έχει διολισθήσει και αυτή σε αυταρχική εξουσία, η Αυστρία και αυτή έχει στην εξουσία ένα ακροδεξιό κόμμα.
Η άνοιξη των ευρωεκλογών και του Brexit πλησιάζει και η μάχη θα είναι δύσκολη. Η μάχη θα γίνει ανάμεσα σε αυτούς που θέλουν μία Ευρώπη φιλελεύθερη και δημοκρατική και από την άλλη το τόξο του λαϊκισμού και του ευρωσκεπτικισμού.
Τα δύο μεγάλα κόμματα θα χάσουν δυνάμεις και κάποιες από αυτές θα τις κερδίσουν οι ακραίοι. Η Ευρώπη που ξέραμε τελειώνει.
Αυτοί που βάλθηκαν να γυρίσουν την Ε.Ε. πίσω είναι αυτοί με τον «Δούρειο Ίππο» των λόγων τους. Ένας Δούρειος Ίππος όχι ξύλινος σαν του Οδυσσέα, αλλά των λόγων.
ΥΓ: Στην Ιλιάδα διαβάζουμε ένα στοίχο «δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το μέλλον, αλλά ξέρουμε ποιος έχει το μέλλον στα χέρια του». Την άνοιξη οι ευρωπαίοι πολίτες πρέπει να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους. Η Ευρώπη έχει φτάσει σε οριακό σημείο.
