γράφει ο Μανώλης Πέπονας.
Δεν θα μάθεις ποτέ το όνομά της. Το πραγματικό τουλάχιστον. Σήμερα θα τη λένε Άννα, αύριο Μαρία, μεθαύριο ποιος ξέρει πώς. Μεταξύ μας, ελάχιστη σημασία έχει ίσως. Ποτέ το πρόβλημα δεν είναι ένα όνομα, εκτός βέβαια αν είσαι φιλόσοφος, πολιτικός ή απλά ματαιόδοξος. Πάντως δεν φταις εσύ που δεν θα μάθεις πώς τη λένε, εκείνη δεν θα σου πει. Με τον καιρό βλέπεις το ξέχασε κι η ίδια. Ξέχασε πολλά άλλα επίσης: την πατρίδα, την οικογένεια, την πίστη της σε εσένα και σε εμένα προπαντώς. Οπότε καλύτερα ας αφήσουμε τις συστάσεις.
Γυρίζει σε όλη την Αθήνα τα βράδια. Μεταξουργείο. Συγγρού. Ομόνοια. Οπουδήποτε. Γνωρίζει τους δρόμους με τα υποκοριστικά τους. Σε έναν από αυτούς τη βρήκαν χτυπημένη προχθές, σε έναν άλλο να παίρνει τη δόση της στα κρυφά πριν έναν χρόνο. Είναι «καθαρή» τώρα, λέει ιστορίες. Βέβαια. Τόσο «καθαρή» όσο αυτός ο διαβολεμένος τόπος. Τα μεσάνυχτα ίσως τη δεις στη Βικτωρίας αν είναι τυχερή, αν όχι, στο Πεδίο του Άρεως. Όλα τα πράγματα έχουν την τιμή τους τελικά, εκτός από τον άνθρωπο.
Τα παραμύθια της μην τα ακούς. Για μια πόρνη πρόκειται, τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Λέει για άνδρες που την αγάπησαν πραγματικά, για τις παλιές καλές εποχές, για τα ταξίδια που τάχα έκανε. Ψέματα. Κανείς δεν την αγάπησε, καμιά εποχή δεν ήταν καλή δίχως λίγη «σκόνη», κανένα ταξίδι δεν διήρκεσε τόσο ώστε να την πάρει μακρύτερα από αυτήν εδώ την πλατεία. Οπωσδήποτε βέβαια τούτα εδώ μην της τα πεις, δεν αξίζει. Δεν θα σε ακούσει καθώς ντύνεται γρήγορα.
Το σώμα της ίσως να μην το θυμάσαι. Λογικό. Δεν ήταν ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία. Σε τρόμαξε για λίγο πιθανότατα εκείνο το σημάδι πάνω από τον αριστερό γοφό, αλλά έτσι είναι αυτά. Σε τελική ανάλυση ούτε την ξέρεις ούτε σε ξέρει, δεν γίνατε φίλοι μέσα σε μια νύχτα. Υπάρχουν άλλοι που θα λύσουν τα προβλήματα, άλλοι άξιοι για διεκδικήσεις και τα σχετικά. Μη μπλέκεις.
Κι αυτό γιατί οι πνευματικοί του τόπου μας και οι λοιποί γραμματιζούμενοι προβάλλουν ελευθερίες και ιδανικά ύψιστα. Γράφουν λοιπόν για αυτή, μιλούν στο όνομά της. Αγωνίζονται, ποτάμι τρέχουν τα μελάνια. Δεν την κοίταξαν βέβαια στα μάτια ποτέ, δεν περπάτησαν στο δρόμο μαζί της. Μα τί τα θες; Έκαστος στο είδος του, το πνεύμα για το πνεύμα και η τέχνη για την τέχνη. Ας χαμηλώσουμε λίγο τον πήχη των απαιτήσεων, μιας και η καρέκλα πάντα εμπόδιζε τη θέαση της ωμής πραγματικότητας. Βέβαια, κανείς πνευματικός δεν έκανε «πιάτσα» στη Συγγρού, κανένας δεν γρονθοκοπήθηκε από κάποιον νταβατζή γιατί η είσπραξή ήταν χαμηλότερη. Μα αφού όλοι μιλούν, ας αφήσουμε τουλάχιστον να το κάνουν όσοι ξέρουν γράμματα. Εξάλλου οι υπόλοιποι πάντα θα στερούνται του δικαιώματος του λόγου.
Κι αυτή θα συνεχίσει να βαδίζει το βράδυ σε αυτόν τον καταραμένο τόπο, να αραδιάζει ιστορίες πάνω στη μαστούρα της. Θα πουλάει το κορμί της σε διαφορετική τιμή, ανάλογα με το ύφος του πελάτη. Μέχρι που κάποια μέρα τα πόδια της θα πάψουν να την κρατούν, αν τουλάχιστον επιβιώσει μέχρι τότε. Και θα πέσει σαν φτερό στον άνεμο, δίχως να καταραστεί καμία κοινωνία, κανέναν θεό ή άνθρωπο. Δεν θα ζητήσει τίποτα: ούτε επικήδειους, ούτε άσματα συμπόνιας. Κανένας ύμνος δεν γράφτηκε εξάλλου ποτέ για μια πόρνη
