Η θετική πρόγνωση για τη νίκη ενός κόμματος ασφαλώς τροφοδοτεί πολλαπλασιαστικά κύματα στους ταλαντευόμενους ψηφοφόρους αλλά συχνά και μια αντίστροφη ροπή, μια ψυχολογική παγίδα που περιγράφεται ως “σύνδρομο του φαβορί” ή στη γλώσσα της ψυχανάλυσης “σύνδρομο ματαίωσης” το οποίο βέβαια μπορεί έγκαιρα να εξουδετερωθεί. Δηλαδή όταν πλησιάζει να δρέψει τον καρπό που αποτελούσε διακαή πόθο του… ακούσια, υποσυνείδητα οδηγείται σε σφάλματα της τελευταίας στιγμής που μπορεί να περιορίσουν τα εκλογικά του αποτελέσματα. Μια φούρια, μια τύφλωση στους κρυφούς κινδύνους ή μια υποτίμηση του τραυματισμένου αντιπάλου ο οποίος είναι βέβαιο ότι θα κτυπήσει αδυσώπητα στα πιο ευάλωτα σημεία του, στις ακάλυπτες πλευρές του, τις ζώνες ασάφειάς του ή σ’ οποιαδήποτε αταξία και έλλειψη συνοχής στις γραμμές του. Μια λησμοσύνη της λαϊκής σοφίας “οι μικρές πέτρες κρατούν τις μεγάλες”. Μια παραγνώριση της διεισδυτικότητας παλαιών και νέων απρόβλεπτων παικτών σε μια σειρά χώρες.
Cool head λοιπόν, συγκέντρωση, ηρεμία και πειθαρχία, κεφαλαιοποίηση του απροσδόκητου και τότε ο αέρας των κομμάτων που προηγούνται στην Ευρώπη ενισχυμένος με το ενδεχόμενα ευνοϊκό ισοζύγιο θετικών – αρνητικών προσδοκιών στην κοινωνία μπορεί να αποτρέψει το παράδοξο “σύνδρομο του φαβορί”.
