ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Γλυκόλαλο ψέμα
Χάθηκε το βλέμμα του
Σε γη, δική του άγνωστη
Αλήθεια πέρναγε το ψέμα του
Γιατρικό στην άνοστη
Ζωή που τον καθήλωνε
Γύμνωνε τα λόγια του
τη λογική την άχρηστη
προόριζε στ΄αγώγια του
Τη φωτιά την άσβεστη
που άναβε σαν μίλαγε
…… ήμουν εγώ
Που ’σαι αλήθεια, που’σαι ψέμα
Να σε χωρίσω δε μπορώ
Νερό είσαι στου νερού το ρέμα
Θωρώ σε … τρεχούμενο νερό.
Ίδια γλιστράς στις χούφτες μου
Στους δρόμους του αίματός μου
Αλήθειες, ψέματα, είπες μου
Δέρμα έγινες του δέρματος μου
… ήμουν εγώ
Χάθηκε το βλέμμα μου
μαζί κι εγώ χαθήκαμε
Πλάνητες σε τόπο απέραντο
Στην άκρη του πιαστήκαμε
εκάναμε τον πόνο αθέατο
καλά που ξεχαστήκαμε
με ψέματα γλυκά νομίσαμε
γη για ουρανό τη σεριανίσαμε.
