γράφει ο Θάνος Καλαμίδας.
Του αγίου Βαλεντίνου σήμερα και το χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου αγίου -σε αντίθεση με όλους τους υπολοίπους μυθολογικούς, κατασκευασμένους ή εικονικούς αγίους όλων των εκκλησιών, είναι ότι ο συγκεκριμένος στηρίζει την αγιοσύνη του στο συναίσθημα. Είναι ένας άγιος λίγο τραλαλά που νιώθει, που θυσιάζεται στο συναίσθημα και κυρίως ονειρεύεται. Έχει όραμα.
Από την άλλη, επτά στους οκτώ μήνες μετά την εκλογή/νύμφευση της κυβέρνησης με την Νέα Δημοκρατία, με πρωθυπουργό τον Κυριακούλη Μητσοτάκη και με απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το ερώτημα που ακούγεται όλο και πιο συχνά δεν είναι μ’ αγαπάς-δε μ’ αγαπάς αλλά …πότε πάμε για εκλογές. Αυτό δε το ‘πότε πάμε για εκλογές’ μεταφράζεται σε: πότε πέφτει ο Κυριακούλης, που από μόνο του πρέπει να είναι κάποιας μορφής ρεκόρ αλλά και η σκληρή πραγματικότητα της πρώτης μεταμνημονιακής εποχής. Μιας πραγματικότητας που πέρα της παντελής αποτυχίας του Κυριακούλη και της κυβέρνησης του θέλει – σε αντίθεση με τον Βαλεντίνο – τα σημερινά κόμματα εξουσίας και ειδικά την Νέα Δημοκρατία, να πάσχουν από παντελή έλλειψη οραμάτων κάνοντας ακόμα και ιδεολογικό αυτοσκοπό της ύπαρξής τους την διατήρησή τους στην εξουσία και τίποτα άλλο.
Η σχέση του τέλους μιας δεκαετίας πιεστικών μνημονίων που ουσιαστικά κατέστρεψαν το μέσο ελληνικό νοικοκυριό με την έλλειψη μακροχρόνιων οραμάτων έχει μια λογική αν πάρει κανείς υπ’ όψιν ότι η προτεραιότητα όλων ήταν/είναι και θα έπρεπε να είναι η επιστροφή της Ελλάδας σε μια τουλάχιστον οικονομική και κοινωνική ισορροπία σαν αυτή που απολαμβάνουν οι περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες. Την ίδια στιγμή όμως καμία οντότητα, καμία χώρα και κανένα έθνος δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς στόχο, χωρίς όνειρα και όραμα.
Για να είμαι και λίγο …Γιαννό-επίκαιρος, το όραμα της ελευθερίας ήταν που οδήγησε το ‘21 τους χιλιάδες ξυπόλητους ενάντια στις οργανωμένες στρατιές του σουλτάνου και το όραμα της δημοκρατίας ήταν αυτό που κράτησε χιλιάδες εξόριστους και βασανισμένους την περίοδο της χούντας. Το όραμα του Καραμανλή ήταν η ΕΟΚ και το όραμα του Παπανδρέου η αλλαγή. Ακόμα κι ο Σημίτης με τον Κωστάκη και τον Γιωργάκη, κάποιο όραμα είχαν. Μπορεί να ήταν μαύρο, άραχνο και σκοτεινό αλλά κάτι ήθελαν, κάτι έβλεπαν και κάπου στόχευαν.
Αυτός που το χάλασε ήταν ο Αντωνάκης, αλλά από τον καθ’ όλα διεφθαρμένο καιροσκόπο και ακροφασίστα Αντωνάκη κανένας δεν περίμενε κάτι διαφορετικό πέρα από τον αυταρχικό ναρκισσισμό που πάντα εξέπεμπε και που δεν χωράει τρίτους. Όμως ακόμα και ο Τσίπρας κάτι έδειξε. Ο Τσίπρας που είχε από τη μια τη τρόικα κι από την άλλη τον Σόιμπλε να μην του αφήνουν περιθώρια για οράματα πάντα κάτι ήθελε, πάντα κάτι ευχόταν, κάτι περίμενε και μερικές φορές ακόμα και προσπάθησε να ονειρευτεί.
Αλλά ποιο είναι το όραμα των σημερινών κυβερνώντων; Ποιο ήταν το όραμα των Νεοδημοκρατών όταν ξεκινούσαν την πορεία τους για την εξουσία και ποιο είναι το όραμα τους σήμερα, μετά από επτά μήνες; Ποιο είναι το όραμα του Κυριακούλη Μητσοτάκη;
Το όραμα του Χρυσοχοΐδη είναι ένα αστυνομικό κράτος φόβου και βίας με θύματα την φοιτητριούλα και τον συνταξιούχο ή το μωράκι που ξέφυγε από τους χημικούς βομβαρδισμούς στη Συρία; Ένα κράτος ονείρωξη για τον κάθε Χίμλερ; Αυτό είναι το όραμα του Χρυσοχοΐδη;
Το όραμα της Κεραμέως ποιο είναι; Το δημοτικό και το γυμνάσιο να είναι αναφορά παραεκκλησιαστικού κατηχητικού και το πανεπιστήμιο να μην εκπαιδεύει μυαλά αλλά πορτοφόλια; Η εκπαίδευση να γίνει αποκλειστικό δικαίωμα των πλουσίων και των προνομιούχων; Μήπως όραμά της είναι να χρήσει αυτοπροσώπως ακαδημαϊκό την Αθανασία του Αιγάλεω η κυρία Κεραμέως;
Ποιο είναι το όραμα του Δένδια; Να γίνει υπουργός εξωτερικών κι όχι υπάλληλος της Μαρέβα; Κι ο Κώστας Καραμανλής τι όραμα έχει; Να περάσει μια μέρα χωρίς γκάφα; Ή έχει ο Κικίλιας όραμα που μετά τον γάμο του με την πρώην του Κωστόπουλου έκλεισε σαν άντρας; Έχει όραμα η Μενδώνη ή ο Βρούτσης;
Τι οράματα έχουν όλοι αυτοί που το μόνο που κάνουν επτά μήνες τώρα είναι να καταστρέφουν τα πάντα και να ξεπουλάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους σε ημέτερους νταβατζήδες όπως πολύ δημόσια επέδειξε ο Υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης σε ομιλία του στο Αμύνταιο;
Ποια είναι τα οράματα του Μηταράκη; Παιδάκια πνιγμένα σε υδάτινα τείχη που στήνει στο Αιγαίο ή ο επαναπατρισμός προσφύγων στο σίγουρο θάνατο στην κατεστραμμένη και εμπόλεμη με χημικά Συρία; Τι οράματα έχουν Σταϊκούρας και Θεοδωρικάκος; Ο ένας να μην στεναχωρήσει τους τραπεζίτες κι ο άλλος να δημιουργήσει πολίτες τρίτης και τετάρτης κατηγορίας χωρίς το συνταγματικό τους δικαιώματα ψήφου; Έχει κανένας από αυτούς όραμα για την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Κι όμως τόσο ο πρωθυπουργός όσο και αγαπημένοι του υπουργοί όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης – γνωστοί και οι δυο για τις δημοκρατικές τους καταβολές – έχουν συχνά εκφράσει το όραμα τους ακόμα και πριν γίνουν κυβέρνηση. Το προ κυβέρνησης όραμά τους ήταν να ρίξουν τον Τσίπρα και το μετά κυβέρνησης διττό όραμά τους είναι από τη μια να εξαφανίσουν κάθε αντιπολίτευση με κάθε μέσο, ειδικά μια αντιπολίτευση αριστερά, κι από την άλλη να κρατήσουν την εξουσία για πάντα και με κάθε τρόπο. Τέτοιο δημοκρατικό ήθος είχαμε να δούμε από την …χούντα!
Μια κυβέρνηση που λειτουργεί αυταρχικά με μέσο την προπαγάνδα και την βια και στην υπηρεσία ιδιωτικών συμφερόντων, που ξεπουλάει την παιδεία, την υγεία και την κρατική περιουσία, με μεσαιωνικές ιδεοληψίες και κανιβαλιστικές διαθέσεις, τι οράματα να έχει πλην της ικανοποίησης του ναρκισσιστικού εγώ και τσέπη τους;
Κι εδώ είναι η ειρωνεία, γιατί η εκπαραθύρωση τους μπορεί και πρέπει να γίνει το δικό μας όραμα!
ΥΓ1. Το πως καταλαβαίνουν στο κυβερνητικό κόμμα τη δημοκρατία είναι θέμα …Μπογδάνος.
ΥΓ2. Κατερίνα Μονογυιού. Το πτυχίο της έχει αναγνωριστεί σαν πανεπιστημιακό ή ακόμα.
ΥΓ3. Μετά τις δηλώσεις του υπουργού τουρισμού Χάρη Θεοχάρη: «ο κορωνοϊός μπορεί να έχει και θετική επίπτωση στον τουρισμό», η Κατερίνα Μονογυιού πρέπει να νιώθει δικαιωμένη.
ΥΓ4. Το προσωπικό όραμα του πρωθυπουργού παραμένει αντιτσιπραϊκό με λίγη Αντωνάκη.
****************************
Στη φωτογραφία: Γιαννό-επίκαιρα Κολοκοτρωνέϊκα …οράματα.
