γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Η αλήθεια είναι ένα όνομα που με αντιπροσωπεύει πολύ είναι το Θωμάς. Και εξηγούμαι για να μη παρεξηγούμαι. Ούτε καλός μαθητής υπήρξα ποτέ, ούτε τόσο πολύ αγαπούσα τους δασκάλους μου και φυσικά ούτε καλός άνθρωπος είμαι. Πιο εύκολο είναι να περάσει μια καμήλα μέσα από τη κεφαλή μια καρφίτσας της βελόνας παρά εγώ να αγιάσω. Αφήστε και τη μεγάλη ανοησία μου, αμαρτία μου και ολιγοπιστία μου. Αλλά σε ένα πράγμα ταυτίζομαι με τον Απόστολο Θωμά: εάν δεν δω με τα μάτια μου δεν πιστεύω.
Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για τον σύγχρονο Θεό τον κορωνοϊό, που τον φοβούνται και τον προσκυνούν όλα τα έθνη. Φοβάσαι δεν φοβάσαι τον κορωνοϊό, πιστεύεις δεν πιστεύεις την επικινδυνότητα του, φίλε μου θα εμβολιαστείς. Σου αρέσει δεν σου αρέσει θα συμμορφωθείς και θα υπακούσεις για το καλό σου… Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσουμε για εγκλεισμούς, αποκλεισμούς, συνομωσίες.
Σας ετοιμάζω ένα άρθρο, πρώτα ο θεός στο τέλος του μήνα, που θα είναι ένας μπουφές, μια πλούσια σαλάτα του σεφ με τίτλο ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ και θα σας έχω απ΄ όλα. Απ ΄όλα θα έχει ο μπαξές.
Πριν πολλά χρόνια ο μικρός Ζεν καταλαβαίνει, ψάχνοντας την αλήθεια, ως γνήσιος Έλληνας με φιλοσοφική και στοχαστική διάθεση είχα μια συζήτηση με ένα πάστορα – στη πραγματικότητα θα έλεγα με έναν μάστορα της θεολογίας, ιστορίας, κοινωνιολογίας, επιστήμης. Σας παραθέτω τα 2-3 κύρια αποσπάσματα της συζήτησης μας. Αξιολογείστε τα και βγάλτε τα συμπεράσματα σας.
Με ρώτησε αν έχω σκεφτεί τι κάνει τον Ιησού τόσο διαφορετικό από τους άλλους θρησκευτικούς ηγέτες. Του απάντησα πως δεν είμαι σίγουρος και ζεν καταλαβαίνω καλά την ερώτηση του. Στο μυαλό μου βέβαια είχα διάφορα και του τα έριξα όλα. Ήταν ο πιο καλός άνθρωπος που έχει περάσει ποτέ από τη γη, ήταν ένας μεγάλος διδάσκαλος, ήταν ένας μεγάλος σοφός, έκανε θαύματα, βοηθούσε ανθρώπους. Ήταν ο πρώτος κουμουνιστής, ήταν επαναστάτης, ήταν, ήταν… Και μου απαντάει ότι και πολλοί άλλοι με αυτά τα χαρακτηριστικά ή έστω λίγα από αυτά, υπήρξαν και πριν τον Χριστό. Ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Βούδας, ο Κομφούκιος, ο Μωυσής και άλλοι πολλοί.
Του ζήτησα να το πάρει το ποτάμι γιατί στέρεψα από ιδέες. Εκείνος τότε μου απάντησε πως αυτό που κάνει τον Ιησού διαφορετικό είναι ότι ισχυρίστηκε ξεκάθαρα για τον εαυτό του ότι είναι Υιός Θεού και ότι είναι ένα με τον Επουράνιο Πατέρα του. Δηλαδή, μου είπε πως, δεν έχουμε μόνο τις περιγραφές και τις αναφορές της Καινής Διαθήκης για Αυτόν ή τη πρώτη ομολογία του Πέτρου και του πρωτομάρτυρα Στεφάνου και φυσικά τις πράξεις των Αποστόλων. Το πιο σημαντικό είναι το τι ισχυρίστηκε ο Ιησούς, ότι είναι ένα με τον Πατέρα του και ίσος με τον Πατέρα του. Άλλωστε ήταν και αυτός ο λόγος που καταδικάστηκε σε σταύρωση από το ιερατείο, από τους Φαρισαίους και φανατικούς Εβραίους, ως βλάστημος.
Ο Αρχιερέας τον ρώτησε «είσαι εσύ ο Χριστός; Ο Υιός του Ευλογητού;». και Εκείνος απάντησε «Εγώ είμαι και θα δείτε τον Υιό του ανθρώπου να κάθεται στα δεξιά της δύναμης και να βρίσκετε μαζί στον ουρανό». Και ο Αρχιερέας ως γνωστόν, ξέσκισε τα ιμάτια του φωνάζοντας βλασφημία και θάνατος.
Ο πάστορας με ρώτησε τι πιστεύω. Το μισό μου μυαλό λοιπόν πιστεύει και θέλει και έχει πολύ ανάγκη να πιστέψει. Το άλλο όμως μισό μυαλό δεν καταλαβαίνει γιατί δεν μπορεί να ερμηνεύσει, να αναλύσει και να εκλογικεύσει.
«Άρα καλέ μου Νικόλα το 50% του εγκεφάλου σου είναι έτοιμο να δεχτεί σαν Υιό Θεού Κύριο και Θεάνθρωπο».
Πάμε τώρα να δουλέψουμε το άλλο 50% του εγκεφάλου. Δηλαδή ότι ήταν ένας σοφός άνθρωπος, ένας καλός άνθρωπος, ένας ηθικός δάσκαλος, ένας μάγος, ένας θεραπευτής. Ένας μεγάλος φιλόσοφος. Βέβαια ο Ιησούς ισχυρίστηκε ότι ήταν Θεός και δεν άφησε κανένα περιθώριο για άλλες ερμηνείες. Οπότε εάν δεν ήταν πραγματικά Θεός – όπως ισχυρίστηκε και ο ίδιος ή όπως αναφέρουν οι γραμμές – τότε υπήρξε ο μεγαλύτερος ψεύτης και ο μεγαλύτερος απατεώνας. Ή στην καλύτερη περίπτωση ήταν ο μεγαλύτερος τρελός και παρανοϊκός που πέρασε ποτέ. Τώρα βέβαια αν ήταν τόσο ψεύτης αυτό δεν συμβαδίζει με τον τρόπο ζωής του και τη διδασκαλία του. Αν ήταν απατεώνας θα ήταν τόσο βλάκας, να ήθελε να πείσει ανθρώπους να τον ακολουθήσουν και να πιστέψουν σε αυτόν ως θεό σε ένα μέρος που ήξεραν ποιανού γιος ήταν, ένας Ναζωραίος μαραγκός. Σε μια χώρα τόσο μικρή πληθυσμιακά, αυστηρά μονοθεϊστική και προσκολλημένη στις Γραφές. Θα του ήταν πιο εύκολο να πάει σε άλλες χώρες που πίστευαν σε διάφορους θεούς όπως στην αρχαία Αίγυπτο και στην αρχαία Ελλάδα. Τώρα, αν ήταν παρανοϊκός ή σχιζοφρενής η ζωή του μας έδειξε το αντίθετο. Μίλησε για μυστικά της επιτυχημένης ζωής, για μια ζωή γεμάτη αγάπη, αισιοδοξία, ψυχική υγεία και πληρότητα.
Του απάντησα δίκιο έχετε, τον ευχαρίστησα για την βοήθεια. «Θα έρθω μία άλλη φορά να συνεχίσουμε τη συζήτηση και να μιλήσουμε για την Ανάσταση».
Πέρασαν τα χιόνια, πέρασαν τα χρόνια, κύλισε η ζωή και ξαναβρεθήκαμε με το πάστορα μαζί σε μια χώρα μακρινή. Με θυμήθηκε, εγώ στο πιο χοντρό μου και καραφλό μου. «σας παρακαλώ χρωστάμε το 2ο μέρος της συζήτησης». Ωραία στο 1ο ημίχρονο έχουμε ότι ο θεός πήρε υλική μορφή, μπήκε στον χώρο και στον χρόνο το γήινο να γίνει αντιληπτός στις αισθήσεις μας. Μπήκε στον χωρόχρονο μας και στις διαστάσεις μας. Θεός είναι, ό,τι θέλει κάνει και όπου θέλει πάει. Άρα στο 1ο ημίχρονο έχουμε Πατέρα και τη γέννηση του Υιού και στο 2ο ημίχρονο έχουμε την διδασκαλία, θυσία, σταύρωση και ανάσταση.
Ακριβώς για αυτό θέλω να ρωτήσω. Αν ήταν 100 φορές δύσκολο να κατανοήσω την ενσάρκωση του θεού, είναι 1000 φορές πιο δύσκολο να κατανοήσω και κατ ΄επέκταση να εξηγήσω και να πιστέψω στην ανάσταση. Μου είπε «άκου παιδί μου, υπάρχει και το 3ο ημίχρονο, που δεν είναι της ώρας να το συζητήσουμε που αυτό βοηθά πάρα πολύ τη πίστη μας για να αντιληφθούμε τα άυλα και άπιαστα. Είναι το ημίχρονο της Πεντηκοστής, του παρακλήτου και του Αγίου Πνεύματος».
Σήμερα όμως θα εστιαστούμε στο 2ο ημίχρονο, δηλαδή για την Ανάσταση. Η Ανάσταση ζεν καταλαβαίνεται με τίποτα εκτός και αν είναι μεταφορική η έννοια . Έτσι άρχισε να μου λέει ρωτώντας με πρώτα «έχεις διαβάσει ποτέ Νίκο μου τη Καινή Διαθήκη;». αρκετές φορές του απάντησα. «ωραία λοιπόν, θυμάσαι πως αντέδρασαν οι μαθητές του μετά τη σύλληψη του;». «βεβαίως» του λέω, «οι περισσότεροι φοβήθηκαν και κρύφτηκαν».
«βέβαια, τι άλλο μας λένε οι Γραφές Νίκο μου και ειδικά στις πράξεις των Αποστόλων;» «Ότι εμφανίστηκε μετά στους μαθητές του και για αρκετές μέρες κάποιοι τον έβλεπαν και φυσικά έχουμε η στιχομυθία του Θωμά που έβαλε τα δάχτυλά του στα σημάδια από τα καρφιά. ».
Μπράβο Νίκο μου, ποιος θα πέθαινε για ένα ψέμα; Εντάξει μπορεί να υπάρξουν άνθρωποι που έχουν πεθάνει για ένα ψέμα αλλά νόμιζαν πως είναι αλήθεια. Αλλά κάποιος για να πεθάνει για ένα ψέμα, γνωρίζοντας ότι είναι ψέμα… ξέρεις ότι οι περισσότεροι μαθητές του Χριστού βασανίστηκαν, μαστιγώθηκαν και θανατώθηκαν; Ο Αντρέας σταυρώθηκε, ο Φίλιππος σταυρώθηκε, ο Σίμωνας σταυρώθηκε, ο Βαρθολομαίος σταυρώθηκε, ο Πέτρος που τον αρνήθηκε 3 φορές σταυρώθηκε, ο Ιάκωβος λιθοβολήθηκε (ο αδελφός του Ιησού), ο Ματθαίος διαπεράστηκε από σπαθί, ακόμα και ο άπιστος Θωμάς λογχίστηκε. Νικόλα μου τι δεν καταλαβαίνεις; Αν η Ανάσταση ήταν ένα ψέμα, τότε οι Απόστολοι το ήξεραν και διαιώνιζαν μια κολοσσιαία απάτη. Πως μπόρεσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι αν δεν είχαν δει, αν δεν ήταν σίγουροι και αν δεν είχαν πιστεί για την Ανάσταση του Χριστού, πού βρήκαν το θάρρος να διακηρύξουν για Αυτόν, να μιλήσουν για Αυτόν, να διωχθούν, να βασανιστούν και να θανατωθούν.
Τα επιχειρήματα σας είναι αποστομωτικά του είπα. Σίγουρα, όλοι αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορεί να ήταν τρελοί και βλαμμένοι. Μου λέει εσύ Νικόλα αγαπάς τον Χριστό; Φυσικά του λέω, με όλη τη καρδιά μου και όλη τη διάνοια μου. Πιστεύεις στην Αγία Τριάδα; Του λέω βεβαίως. Αλλά είναι μερικές φορές που στο μυαλό μου και στη λογική μου έχω αμφιβολίες. Μου λέει, δε πειράζει παιδί μου όλοι πάσχουμε κατά περιόδους από την ίδια ασθένεια. Για αυτό πάρε και ένα δωράκι για τον λογισμό σου όταν έρχονται αρνητικές σκέψεις και αμφιβολίες.
Η Ανάσταση ήταν πραγματικό γεγονός και κορυφαίο γεγονός της πίστης μας. Και προσδοκούμε και τη δική μας ανάσταση. Γιατί μόνο η θεωρία της Ανάστασης δεν καταλαβαίνετε όλοι σας δικαιολογεί τον άδειο τάφο. Το πτώμα του Ιησού, σύμφωνα με τα ιουδαϊκά έθιμα ταφής, τυλίχθηκε σε ένα λινό ύφασμα περίπου 45 κιλών. Τοποθετήθηκε ο νεκρός σε ένα γερό πέτρινο μνήμα και κύλισαν έναν ογκόλιθο, βάρος 2 τόνων περίπου και έκλεισαν την είσοδο του τάφου. Υπήρχε ρωμαϊκή φρουρά που φρουρούσε το μνημείο και επίσης είχε σφραγιστεί και ο τάφος.
Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορεί να σταθεί άλλη θεωρεία του άδειου τάφου, όπως λάθος τάφος, εφόσον τον τάφο τον πρόσεχαν και φυλούσαν και Ρωμαίοι και Εβραίοι. Η θεωρεία της νεκροφάνειας, δηλαδή του μισοπεθαμένου αφού για σιγουριά είχε λογχιστεί από τους Ρωμαίους. Η θεωρεία της κλοπής του σώματος, ήταν δύσκολη και απίθανη, από τους φοβισμένους μαθητές και επίσης η θεωρία ότι οι ρωμαϊκές αρχές μετακίνησαν το σώμα δεν δίνει καμία λογική εξήγηση.
Αγαπητοί φίλοι και φίλες, συμπολίτες, συμπατριώτες, εγκλεισμένοι, καραντινοβαρεμένοι, νηστευμένοι, αγχωμένοι, φοβισμένοι, βαρεμένοι, λυπημένοι, όλοι εσείς που ζεν καταλαβαίνει Χριστός Ανέστη!!!!
Και ευτυχώς για όλους μας, νέους και γέρους, καλούς και κακούς, αγίους και αμαρτωλούς, Αληθώς Ανέστη.
