γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Κάποιοι μαθητές μου, μου απάντησαν «μα δάσκαλε το φρενοκομείο είναι στο Δαφνί και φυσικά το Πολυτεχνείο στο κέντρο της Αθήνας».
Εγώ βέβαια πάντα ήμουν υποστηριχτής ότι η Αθήνα έπρεπε να γίνει μόνιμη πρωτεύουσα πολιτιστικής κληρονομίας από την UNESCO και από άλλους φορείς όπως ΟΑΕΔ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΟΠΥ, Δήμος Αθηναιών, ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ… Πρέπει να ενοποιηθούν όλοι οι σημαντικοί χώροι της πρωτεύουσας ξεκινώντας φυσικά από την Ακρόπολη, Παναθηναϊκό Στάδιο, Μέγαρο Μουσικής, φυσικά η Αμερικάνικη Πρεσβεία, Εξάρχεια, Πολυτεχνείο. Φυσικά, η Ιερά Οδός, ο δρόμος των αηδών και των καλλιτεχνών, η Μέκκα της σύγχρονης πολιτισμικής μας κληρονομιάς. Και φυσικά με τα πολλά ο κύκλος ολοκληρώνεται με το Δαφνί και το Δρομοκαΐτειο και καταλήγει στο μεγαλύτερο λιμάνι, στον Περαία στην Ολυμπιακάρα μας, στο θρυλικό τηγάνι, στο θρύλο των δεκάδων πρωταθλημάτων και κυπέλλων και των εκατομμυρίων φιλάθλων.
Οι κυβερνήσεις πέφτουν, τα μνημόνια έρχονται και φεύγουν, μόνο ο Θρύλος μένει.
Ένας συνάδελφος μου λέει σε τακτά διαστήματα «ρε ο Ολυμπιακός να πηγαίνει καλά και όλοι να πάνε να κουρευτούν». Και εγώ του απαντάω «ρε Στέφανε εγώ που δεν έχω μαλλιά τι να κάνω;». Μου λέει «τότε εσύ να πας να γαυρωθείς».
Όταν ξεκίνησα να γράφω αυτό το άρθρο ήταν η έναρξη του αυθεντικού μαραθωνίου της Αθήνας. Ο τερματισμός του θα γίνει το επόμενο σκ. Ξεκινάει φυσικά από τον Μαραθώνα με μεταλλικό νεράκι Ζαγορίου, μπάρες δημητριακών και φυσικοί χυμοί από φρούτα του δάσους και ολοκληρώνεται 16 και 17 Νοεμβρίου με το δέκαθλο που εκεί καταλήγουν μόνο οι πιο δυνατοί αθλητές. Όσοι κατάφεραν να διασχίσουν τη λεωφόρο Μαραθώνος, τη λεωφόρο Κηφισίας, Λεωφόρο Αλεξάνδρας και επέζησαν, συνεχίζουν τα αθλήματα σε δύο προτεινόμενες διαδρομές : στο Alloy Park, Αμερικάνικη Πρεσβεία, Βασιλής Σοφίας, Βασιλής Αμαλίας, Βουλή.
Καταλήγοντας στη τελική πίστα μόνο για παγκόσμιους πρωταθλητές και ολυμπιονίκες το «Χρυσό Τρίγωνο» «το μονοπάτι των προσκυνητών της ιστορίας» που μετέτρεψαν τις καθαρές καρδιές των νέων ανθρώπων, τα οράματα μιας γενιάς, τα όνειρα αγνών ψυχών ανεξαρτήτου φύλλου, ηλικίας, χρώματος σε μια διαστρέβλωση της ιστορίας από το «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Κάποιοι από αυτούς, στο όνομα της Δημοκρατίας, πήραν την εξουσία και οι υπόλοιποι έγιναν οπαδοί στην άγνοια και στη βλακεία.
Αναρωτιέμαι ποιους και τι εξυπηρετεί το ορόσημο του Πολυτεχνείου να έχει αμαυρωθεί. Και επιτηδευμένα άρχοντες και εξουσίες το μήνυμά του να θέλει να ξεχαστεί.
Ψωμί δηλαδή εργασία για όλους, σχολεία-παιδεία για όλους, ελευθερία για όλους. Μαύρους-άσπρους, ψηλούς-κοντούς, άντρες-γυναίκες, αναποφάσιστους, αδύνατους-χοντρούς, όμορφους-άσχημους, πλούσιους-φτωχούς. Που σημαίνει αδέλφια αριστεροί-δεξιοί, πατριώτες και μη, Παναθηναϊκοί- Ολυμπιακοί, Παοκτζήδες-Αργιανοί, βόριοι-νότιοι, νέοι-γέροι, βουνίσιοι-θαλασσινοί, Δημοκρατία σημαίνει αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισονομία, ισοπολιτεία.
Δημοκρατία σημαίνει ότι όλοι έχουμε τις ίδιες υποχρεώσεις προς τη Πολιτεία και όλοι έχουμε ίσα δικαιώματα. Αυτό είναι μια καλή αρχή να το καταλάβουμε, να το κατανοήσουμε και να το υπηρετήσουμε.
Φίλοι μου, κατά τη γνώμη μου, το Πολυτεχνείο δεν είναι μόνο μια γιορτή. Είναι μια διαρκής εξέγερση και πάλη ταξική. Αλλά αυτοί που ήταν μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο οι περισσότεροι καλοβολεύτηκαν και φυσικά ξέχασαν. Και φυσικά βολεύει να μην μάθουν και να μην εμπνευστούν οι επόμενες γενιές, γιατί η άγνοια φυσικά τυφλώνει και σκοτώνει και πετυχαίνει διπλό στόχο. Δεν μαθαίνουν και δεν γνωρίζουν από την ιστορία άρα γλιτώνεις τη κριτική και την επιμορφωμένη αντίσταση.
Οπότε ο μέσος 25άρης, 20άρης, 15άρης νομίζει ότι το Πολυτεχνείο είναι μια σύγχρονη αρένα. Ένα Κολοσσαίο βαρβαρότητας και ηλιθιότητας και όχι ναός της δημοκρατίας, της γνώσης, της ελευθερίας.
Κλείνοντας θέλω να υπενθυμίσω σε όλους σας για να μην ξεχαστούμε το Σ/Κ στη κορύφωση των πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων και όχι μόνο, να παρακολουθήσουμε «τα ολυμπιακά αθλήματα» : 1) βρισίδι-μπινελίκι με ή χωρίς μπουγέλο, 2) βρισίδι-μπινελίκι με ράντισμα, φτύσιμο, 3) διαγωνισμός μεγαλύτερου ή καλύτερου κατάθεσης στεφάνου του πιο δημοκράτη, του καλύτερου πατριώτη, 4) κρυφτό με τα ΜΑΤ, 5) κυνηγητό με τους μπάτσους, 6) φτου ξελευθερία βγαίνω-μπαίνω, 7) ποιος θα φτιάξει το καλύτερο μπάρμπεκιου, 8) οι αριστούχοι φυσικής και χημείας θα διαγωνιστούν στη κατασκευή της καλύτερης μολότοφ, 9) μόνο για καλλιτέχνες τα καλύτερα γκράφιτι, 10) για τους καλύτερους ακοντιστές, σφυροβόλους, σπρίντερ το αγαπημένο πένταθλο πετώ τη πέτρα και τρέχω. Πέτρα πέτρα τον καημό μου, ανοίγω κεφάλια και μετρώ περικύκλωση κλούβας και η αγαπημένη σκυταλοδρομία μόνο για γρήγορους παίχτες χέρι με χέρι τον λοστό, τη μολότοφ, χέρι με χέρι το μαδέρι.
Εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο…
Εδώ κωλοχανείο, εδώ κωλοχανείο…
Εδώ ιδεών νεκροταφείο, εδώ φρενοκομείο…
Με πήρανε και μένα με το φορείο που έχω τρέλα με λοφίο
Μπήκα στο λεωφορείο και κατέβηκα στο αγαπημένο μου Χαϊδάρι, στο αγαπημένο μου τρελάδικο μισό αιώνα ψυχιατρείο.
Γυναίκα ράψε μου σε παρακαλώ τον ζουρλομανδύα. Δεν με χωράει πια.
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΟΛΩΝ ΕΚΕΙΝΩΝ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΣΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΗΚΗ ΚΑΙ ΠΛΑΤΗ ΤΗΣ ΓΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ ΤΗΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ…
