γράφει ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Σε γνωρίζω από τη κόψη του σπαθιού τη τρομερή… χρόνια πολλά Ελλάδα, χρόνια πολλά Έλληνες. Η Ελλάδα του φωτός, του ήλιου και των θαλασσών, του γαλάζιου και του μπλε, αλλά πάνω από όλα και πρώτα από όλα η Ελλάδα του πνεύματος, της ψυχής.
Σε αυτόν τον τόπο που η επιβίωση απαιτούσε κόπο και ιδρώτα αλλά και ο αγώνας για την ελευθερία απαιτούσε θυσία, αίμα. Μια χώρα πολύ μικρή σε έκταση, αλλά με απαράμιλλή ομορφιά, μια χώρα με χιλιάδες χρόνια ιστορία και πολιτισμό στο σταυροδρόμι ανατολής και δύσης των τριών ηπείρων και των απέραντων θαλασσών. Η Ελλάδα είναι παντού, στη καρδιά και τον νου. Σε κάθε άνθρωπο, σε κάθε λαό ανεξάρτητα από τη φυλή, τη θρησκεία και το χρώμα.
Η Ελλάδα του Λεωνίδα δυστυχώς και του Εφιάλτη. Η Ελλάδα των ηρώων δυστυχώς και των προδοτών. Η Ελλάδα μας που καμιά φορά μας πληγώνει αλλά η κληρονομιά των προγόνων μας, οι αρχές και οι αξίες πρέπει να μας θυμίζουν και να μας ενώνουν. Ίσως είμαστε ο μοναδικός λαός που οι επέτειοι μας που γιορτάζουμε δεν έχει να κάνει με το ότι υπερηφανευόμαστε μεγάλες νίκες και κατακτήσεις εδαφών και άλλων λαών. Αλλά είμαστε περήφανοι και έχουμε ανάγκη να θυμόμαστε το υπέρτατο αγαθό που το έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, το αυτεξούσιο. Δηλαδή, την ελευθερία.
Ποια είναι αυτά τα ανθρώπινα συστήματα από όπου και να προέρχονται πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά που προσπαθούν διαχρονικά, από τις απαρχές του ανθρώπινου είδους, να μας επιβληθούν και να μας συνετίσουν. Οι Έλληνες λέμε ότι γονατίζουμε μόνο στον Θεό μας, στους Αγίους μας και στους νεκρούς μας. Πρέπει όμως πάντα να θυμόμαστε και να είμαστε προσεχτικοί όταν πάει να μας καταπιεί αυτό το σαράκι που είναι αναπτυγμένο στο dna μας της υπέρμετρης αλαζονείας και εγωισμού. Δηλαδή, την κατάρα του εμφύλιου μίσους και διχασμού.
Κερδίζαμε τους Πέρσες στους πολέμους και στις μάχες και μετά τρωγόντουσαν για χρόνια Αθηναίοι και Σπαρτιάτες. Αυτούς που λατρεύαμε σαν Θεούς και σαν ηγέτες, μετά τους διώχναμε και τους εξοστρακίζαμε. Όσο εύκολα έχουμε τη τάση να θεοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις τόσο σκληρά μετά οι ίδιοι τους αποκαθηλώνουμε. Αντισταθήκαμε στον φασισμό και στο ναζισμό, αλλά για χρόνια μετά καταφέραμε να πονάει ο ένας τον άλλον και να διχαζόμαστε.
Αυτό μόνο αδέλφια πρέπει να προσέξουμε. Είμαστε λαός δύσκολος, ατίθασος αλλά και περήφανος. Είμαστε λαός με μεγάλες αρετές. Με ιστορία, με πολιτισμό, με αρχές, με ανθρωπιά, με φιλοξενία, φιλανθρωπία και φιλότιμο. Αδέλφια μου, το πιστεύω βαθιά μέσα στη καρδιά μου για όλους τους Έλληνες και για όλες τις εποχές. Η ψυχή και η καρδιά μας πρέπει να έχουν αξίες χριστιανισμού. Θέλουμε δεν θέλουμε, μας αρέσει δεν μας αρέσει, η αλήθεια είναι ότι αν παραμείνουμε ταπεινοί και έχουμε πίστη και αγάπη ο ένας για τον άλλο, δεν χρειάζεται να φοβόμαστε τίποτα.
Επίσης, για να μην αφήσω δυσαρεστημένους και τους ουμανιστές, ορθολογιστές και πάλι πιστεύω το μυαλό των Ελλήνων, το λογιστικό, ο νους είναι δια ποτισμένος μοιραία από την αναλυτική, συνθετική σκέψη, από τη φιλοσοφία, από τις επιστήμες, τις τέχνες, τα γράμματα. Απόδειξη είναι ότι διαχρονικά η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όταν φύγουν από τη χώρα μας, σε όλες τις εποχές, ανεξαρτήτως οικονομικής και κοινωνικής τάξης καθώς και μορφωτικού επιπέδου, δημιουργούν, εξελίσσονται, διαπρέπουν.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι για τρεις βασικούς λόγους. Έχουν ένα μεγάλο όνειρο και ισχυρή θέληση. Στις χώρες που πάνε υπάρχει ένα ασφαλές αξιοκρατικό πλαίσιο. Και τέλος συνηθώς εκεί δεν τρωγόμαστε όταν είμαστε εκτός πατρίδας, δεν έχουμε αυτή την άνεση και τη πολυτέλεια. Η ανάγκη μας κάνει να συνεργαζόμαστε και να ενωνόμαστε. Βγάζουμε τον καλύτερο εαυτό μας.
Η ελευθερία, όπως λέει ο ποιητής, απαιτεί αρετή και τόλμη. Όπως δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία χωρίς παιδεία, δικαιοσύνη και ανθρωπιά. Οπότε, για άλλη μια φορά, ας πούμε όχι στην απιστία, στη δειλία, στον διχασμό. Να προσέξουμε πολύ σε αυτούς τους «πονηρούς καιρούς». Σίγουρα οι δυσκολίες και η δυστυχία καμιά φορά είναι της αρετής η παλαίστρα. Άλλωστε αυτός ο τόπος ποτέ δεν θα ησυχάσει. Έτσι είναι η μοίρα του.
Κάποιοι-κάποτε φώναζαν «ή ταν ή επί τας». Μετά ήρθαν κάποιοι άλλοι και είπαν «ελευθερία ή θάνατος». Ας πετάξουμε τις μάσκες και να πάμε στον καθρέφτη μας να θυμηθούμε το κατ΄ εικόνα που μας λέει το Ευαγγέλιο και για να παλέψουμε για το χαμένο μας καθ’ ομοίωση. Και ας εμβολιαστούμε όλοι με τα εμβόλια της πίστης, της ελπίδας και της αγάπης. Η αλήθεια ελευθερώνει τον άνθρωπο και ας μην ξεχνάμε ότι η σοφία των ανθρώπων είναι μωρία για τον Θεό.
Έλληνας, κατά Μέγα Αλέξανδρο, είναι όλοι άνθρωποι, όλοι οι πολίτες που έχουν αρετή. Και βάρβαρος είναι ο οποιοσδήποτε δεν έχει αρετή.
Τι ζεν καταλαβαίνετε; Σε αυτή τη τρελή εποχή της παραγωγικότητας, κατανάλωσης και του ελέγχου, των συμφερόντων, των ειδώλων και της εφήμερης ευτυχίας, ευημερίας, των υλικών αγαθών, των ηδονών, του τρόμου και του φόβου, πρέπει να πάρεις μια θέση.
