Οι κυβερνώντες θα έπρεπε να είχαν προχωρήσει σε μία σειρά από ρηξικέλευθες αλλαγές, μειώνοντας δραστικά την επαχθή φορολογία, δημιουργώντας συνθήκες ανταγωνισμού και ανοιχτών αγορών σε προϊόντα και υπηρεσίες για την προσέλκυση επενδύσεων και φυσικά να είχαν πατάξει την γραφειοκρατία και τη διαφθορά. Να είχαν εκλογικεύσει τον ΕΝΦΙΑ, να είχαν παρέμβει δραστικά στις προκλητικές ΔΕΚΟ και να είχαν ωθήσει προς ιδιωτικοποίηση πολλές από αυτές πριν απαξιωθούν εντελώς.
Δηλαδή να είχαν ένα εμπροσθοβαρές πρόγραμμα σαρωτικών μεταρρυθμίσεων, με επώδυνες τομές έναντι κάθε μορφής πελατειασμού και συντεχνιασμού, όπως διατείνονται όλοι οι θεσμικοί φορείς, έναντι της υπερφορολόγησης και της αφαίμαξης των πολιτών. Δημιουργία δηλαδή κράτους με προοπτική για τους πολίτες και την επιχειρηματικότητα, εξασφαλίζοντας την πρωτοκαθεδρία του ιδιωτικού τομέα που παράγει πλούτο έναντι του παρασιτικού δημόσιου που επιβάλλει τη στασιμότητα και το μαρασμό.
Αυτά έπρεπε να ευαγγελίζεται μία προοδευτική κυβέρνηση ώστε να απεγκλωβίσει τη χώρα από την πολυετή κρίση και όχι να στέλνει επιστολές υποτέλειας και να εκλιπαρεί για πολιτική λύση ως την ύστατη στιγμή. Αντ’ αυτού λοιπόν εφευρίσκουν συνωμοσιολογίες, πολιτικές δυνάμεις δήθεν που τους εχθρεύονται, προκειμένου να καλύψουν την ανεπάρκειά τους και τη συνειδητή επιβολή της φτώχειας.
Η αποξένωση από την πραγματικότητα όμως, ως αποτέλεσμα ενστερνισμού ψευδών ελπίδων, συνεπικουρείται και από μία ετερόκλιτη ελιτίστικη πλειοψηφία κρατιστών, εξαιτίας της οποίας βρισκόμαστε εδώ. Ετερόκλιτη καθώς επί δεκαετίες σταθερή επωδός παρέμεναν τα κεκτημένα του δημοσίου και η αφυδάτωση της επιχειρηματικότητας έναντι του “κόποις κτώνται” και των μεταρρυθμίσεων. Για τις αδηφάγες ελίτ, η πατρογονική κουλτούρα του πελατειασμού βρήκε τον άριστο εκφραστή στο πρόσωπο της Αριστεράς.
Σήμερα οι δυνάμεις του αριστερού τυχοδιωκτισμού εξαερώνουν το μόχθο των πολιτών, στη βάση υποτιθέμενων ηθικοπλαστικών και εξισωτικών αρχών. Φταίνε οι άλλοι που δεν μας τα χαρίζουν. Αλλά όπως στα ονειροπολήματα στο “Υπόγειο” του Ντοστογιέφσκι κλονίζεται η υπεροψία του κίβδηλου ουμανισμού, όπου “ο πόνος είναι τόσο χρήσιμος όσο και η ευτυχία”, στο είναι του έσχατου παραλογισμού, έτσι και οι κοινωνία όσο απελπισμένη και απογοητευμένη κι αν είναι, πλανημένη από τις απλουστεύσεις και τους αφορισμούς, μεταμορφώνεται με γρήγορους ρυθμούς και αντιλαμβάνεται διαφορετικά πλέον και με πιο φιλελεύθερο τρόπο αξίες, θεσμούς και πολιτικές, καθώς χωρίς παραγωγή πλούτου δε δύναται να συντηρηθεί ούτε ακόμη και η υφιστάμενη φτώχεια.
Τα πρόσωπα, που αντιμάχονται και εποφθαλμιούν κάθε υποψία εισοδήματος, έχουν απορριφθεί από την ίδια την κοινωνία. Το τέρας του λαϊκισμού στρέφεται εναντίον τους και καθιστά τη φθορά τους μη αναστρέψιμη, καθώς η αριστερή κακεντρέχεια μεγεθύνει την ασυμμετρία της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης. Η αποτυχία τους επιταχύνει τις εξελίξεις στην κοινωνία και προδικάζει το αποτέλεσμα.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
