Πολλές φορές περισσότερο από τη βαρύτητα των καταγγελιών έχει σημασία ποιος τις κάνει. Ο κ. Βουδούρης είναι ένα πρόσωπο ηθικά καθαρό, πολιτικά όμως θεωρείται σαλταπήδουλας. Από το ΠΑΣΟΚ στη ΔΗΜΑΡ, από τη ΔΗΜΑΡ σε κίνηση δική του και μετά στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα αυτά σε κάτι περισσότερο από έναν χρόνο… Οι πολιτικές περιπλανήσεις όμως του κ. Βουδούρη δεν μειώνουν την αξία των καταγγελιών του. Και ιδιαίτερα ότι ένας μετανάστης στη Νορβηγία κοστίζει 12.000 ευρώ το χρόνο και στην Ελλάδα 15.000 ευρώ. Αλήθεια ενδιαφέρθηκε κανείς εισαγγελέας για τις δημόσιες καταγγελίες ενός πολιτικού προσώπου σε βάρος της κυβέρνησης που υπηρέτησε επί ένα έτος;
Θα μου πείτε ότι πριν από τη Δικαιοσύνη θα έπρεπε να ενδιαφερθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Εδώ βέβαια γελάνε… Γιατί 15 ημέρες μετά τις καταγγελίες Βουδούρη κανείς κυβερνητικός παράγων, ούτε ο πρωθυπουργός, ούτε ο εμμέσως καταγγελλόμενος, είχαν την ευαισθησία να απαντήσουν στις καταγγελίες.
Το θέμα μας όμως δεν είναι αυτό. Αυτό ίσως είναι μια παράμετρος του ζητήματος. Το χειρότερο δεν είναι ότι δεν δόθηκαν απαντήσεις. Το χειρότερο είναι ότι ο αρμόδιος υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής κ. Μουζάλας, ένα πρόσωπο που τα ΜΜΕ έχουν περίπου υιοθετήσει, αντί να δώσει απαντήσεις για τις καταγγελίες Βουδούρη, απάντησε ωμά: «πάμε παρακάτω».
Η απάντηση Μουζάλα, ενός μετριοπαθούς, κατά τα λοιπά, συριζαίου, είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που διακατέχει τους κυβερνώντες.
Δεν νιώθουν την υποχρέωση να δώσουν λογαριασμό για τίποτε. Η οίηση της εξουσίας από την οποία διακατέχεται η παρέα του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους κάνει να νιώθουν την ανάγκη να δώσουν εξηγήσεις για όσα πράττουν. Και όταν αυτό συμβαίνει σε ένα ζήτημα μείζονος ανθρωπιστικής σημασίας, που απασχολεί ολόκληρη τη διεθνή κοινότητα, όπως είναι το προσφυγικό, φαντάζεσθε τι θα κάνουν με τα λοιπά, εσωτερικού ενδιαφέροντος ζητήματα.
Τι τους νοιάζει λοιπόν πόσο πληρώνει ο φορολογούμενος τους πρόσφυγες και μετανάστες;
Τι τους νοιάζει αν τα χρήματα αυτά μπορούσαν να τα έχουν πάρει από την ΕΕ, αν είχαν θεσμοθετήσει τις δομές που τους περιθάλπουν και είχαν υπό τον έλεγχο εποπτικών αρχών ανεξέλεγκτες σήμερα, και φιλικές προς την κυβέρνηση, ΜΚΟ;
Τι τους νοιάζει αν τελικώς τα χρήματα που έχουν πληρώσει σε φιλικές προς τον ΣΥΡΙΖΑ ΜΚΟ δεν δικαιολογούνται από την ΕΕ και τελικώς πληρωθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό;
Τι τους νοιάζει αν η πληρωμή από τον προϋπολογισμό σημαίνει αλλαγή στα δημοσιονομικά, που σημαίνει περισσότεροι φόροι για τον κάθε φορολογούμενο…
Ό,τι κι αν κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καλώς καμωμένο, γιατί το έχει κάνει μια αριστερή (καθ’ ομολογία της βέβαια και μόνο) κυβέρνηση.
Αν όμως η κυβέρνηση της πρώτης φοράς Αριστερά δεν νιώθει την ανάγκη να δώσει εξηγήσεις για το πώς ξοδεύει τα χρήματα του ελληνικού λαού ακόμα και όταν ελέγχεται από ευρωπαϊκούς θεσμούς, φαντάζεσθε τι έχει να γίνει όταν πρέπει να παραδώσει την εξουσία;
Η νοοτροπία αυτή, είναι ό,τι χειρότερο στην αντίληψη περί δημοκρατίας.
Η αντίληψη του «πάμε παρακάτω», γιατί κανείς δεν έχει το δικαίωμα να ελέγχει μια κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι ίσως από τις πιο ακραίες μορφές φασισμού. Γιατί η δημοκρατία δεν στηρίζεται μόνο στην εξουσία της πλειοψηφίας, ή στη θέληση των πολλών. Στηρίζεται και στον έλεγχο των αποφάσεων της πλειοψηφίας από τη μειοψηφία, από την αντιπολίτευση. Αν και η σχέση πλειοψηφίας – μειοψηφίας φαίνεται να έχει αλλάξει δραματικά σε βάρος της κυβέρνησης, και αυτός θα έπρεπε να είναι ένας λόγος για να είναι πιο προσεκτικοί οι παρόντες ένοικοι του Μαξίμου. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι πράξεις και οι παραλείψεις τους στοιχειοθετούν ποινικά αδικήματα για τα οποία η Δικαιοσύνη δεν θα έπρεπε να παραμένει «τυφλή».
Όλα αυτά όμως καθιστούν και τις ευθύνες της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, μεγαλύτερες. Η ανάδειξη των ευθυνών αυτών δεν είναι θέμα αντεκδίκησης ή πολιτικής δίωξης. Είναι ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας και ως τέτοιο πρέπει να το δουν η ΝΔ και τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Γιατί η δημοκρατία δεν πρέπει μόνο να διαφυλάσσεται αλλά και να προστατεύεται από κάθε λογής σφετεριστές της.
