γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Δύο σχεδόν χρόνια μετά και δεν έχουν καταλάβει τα αίτια της οδυνηρής ήττας. Η άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας τους κατατρέχει.
Οι ζυμώσεις δίνουν και παίρνουν ενώ η αντιπαράθεση μεταξύ τάσεων και φατριών συντηρεί με ένταση την εσωστρέφεια δημιουργώντας πλείστους πόλους∙ Κίνηση Μελών, Ομπρέλα, ΡΕΝΕ, Γέφυρα, Πλατφόρμα 2010 και πόσες ακόμη συγκαλυμμένες συλλογικότητες επιδιώκουν ρόλο.
Προς ώρας συμβιώνουν αυλοκόλακες, δογματικοί, ιδεοληπτικοί, αριβίστες του κατ’ επίφαση νέου και ουτοπιστές σε μια αμοιβαία εξάρτηση. Λαϊκίστικα αμοραλιστικά ρεύματα που στοχεύουν στην εξουσία παντί τρόπω, αριστερότερα ακραιφνή δογματικά αλλά και εκείνα του αριστερού ουμανισμού στα χνάρια των ιδρυτών Παπαγιαννάκη και Κύρκου.
Συχνά λογής εργολάβοι αναζητούν αφορμές για επανένωση των υπολειμμάτων. Όχι βέβαια σε εκείνους που σήμερα βρίσκονται απέναντι αφού εξαπατήθηκαν από τον Αλέξη, όπως ο Λαφαζάνης και η Κωνσταντοπούλου, οι ιδεολογικοί πάτρωνες δηλαδή, παρά εστιάζουν στους λογής “Βαρουφάκηδες” και τους άστεγους παρακεντέδες της κεντροαριστεράς, με τη βοήθεια πάντα της “δεξιάς” πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι κουράτορες των ορφανών ανησυχούν δήθεν για τις αρχέγονες μαρξιστικές αξίες των κολχόζ που ξεθωριάζουν και χάνονται στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Ένα θέατρο εν θεάτρω δηλαδή.
Επιπλέον όσο οι δημοσκοπήσεις παρουσιάζουν τον Αλέξη ακατάλληλο, τραγικά ανεπαρκή κατά τους πολίτες, τόσο η αμφισβήτηση θα κρύβεται στο αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της πολιτικής επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που επιβάλλει μορατόριουμ στις διαφωνίες καθώς η πελατεία λιγοστεύει και ο θυρωρός αγνοεί τους πάντες.
Η συμφωνία με την Αίγυπτο, οι πρόσφατες αποκαλύψεις Κοντονή και Καλογρίτσα, το φιάσκο για την ενίσχυση των αστυνομικών, οι υγειονομικές ακροβασίες, το αγκάλιασμα του Κουφοντίνα και οι εμφανείς τάσεις πλιάτσικου και ασάφειας των πανεπιστημίων και της καθημερινότητας είναι ορισμένα από τα πολλά ζητήματα αναξιοπιστίας. Στην πραγματικότητα είναι πωλητές κρίσης, νεοαποικιακής και νεοανθρωπιστικής στο παρελθόν και μεταμοντερνοειδούς μπαχαλοποίησης στο σήμερα.
Μετά την τραγική πενταετία ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν επιθυμεί πολιτικούς ακροβατισμούς και πειράματα. Το “αγαθά… κλοπής κτώνται” δεν γίνεται να επαναληφθεί. Όσο θα βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον μονίμως καταγγελτικό και παρωχημένο ιδεοληπτικό λόγο χωρίς ήθος και έρμα, τόσο θα παραμένουν εκτός της κοινωνίας. Παρά λοιπόν τα αμέτρητα σαγηνευτικά ξόμπλια στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ για ανασυγκρότηση, συμπόρευση και κατά μέτωπο αντεπίθεση με πρόσταγμα το νέο “πρόγραμμα Θεσσαλονίκης” και τις πολλές αριστερές εναλλακτικές φιοριτούρες, το καραβάνι δεν ξεκολλάει από το βούρκο της ανυποληψίας και της χλεύης.
