Κι ας έκατσε γρουσουζιά κατσικοπόδαρη και μαύρη γάτα, μέρα που ήταν – να είμαστε καλά και οι ζημιές διορθώνονται! Και δεν σας λέω για το ουζάκι, που το ευνοούσε ο βροχερός καιρός – μπαμ και κάτω, απ’ το τραπέζι στο κρεβάτι, με τα καλοριφέρ να σιγοκαίνε, γιατί η υγρασία δεν αντέχεται, βλέπετε! Τι καλύτερο άλλοθι από τη βροχή, για να χουχουλιάσει κάποιος στο σπιτάκι του κι ας μην είχε μία στην τσέπη, να κάνει κάτι… περισσότερο! Με δυο κουβέντες και τω Θεώ Δόξα!
Για να μεταβούμε τώρα – νοητά πάντα – σε κάποιες άλλες γειτονιές, λίγο πιο μακριά από τη μύτη μας… εκεί προς τους εξωτικούς καταρράκτες της Ειδομένης, όπου κατά τη στιγμή της δυσκολίας μας να αποφασίσουμε μεταξύ ούζου και τσίπουρου, κάποιοι άλλοι προσπαθούσαν ξυπόλυτοι, χωμένοι στα νερά μέχρι τη μέση, να βρουν αφύλαχτη κάποια πύλη της κολάσεως, για να αποδράσουν προς το άγνωστο!.. Ατόπημα, θα μου πείτε. Μεγάλο ατόπημα, να ξεκινήσεις για μια πορεία προς το άγνωστο – που στην πραγματικότητα δεν ήταν και τόσο άγνωστο, εφόσον επρόκειτο για έναν επισήμως δεδηλωμένα αφιλόξενο προορισμό…
Ένα ανθρώπινο ποτάμι ξυπόλητων πεινασμένων κουρελήδων, εμφανώς ταλαιπωρημένων από την πολυήμερη αναμονή και τις άθλιες συνθήκες, κόντρα σ’ ένα άλλο ποτάμι, φουσκωμένο από τη βροχή, με μωρά εξαντλημένα να κοιμούνται (ή μήπως ήταν μισολιπόθυμα;) στους ώμους μανάδων και πατεράδων, με ανήμπορους γέροντες βρεγμένους απ’ τα νύχια ως την κορφή, με ανάπηρους πάνω σε αυτοσχέδιες κατασκευές, με παιδικά καροτσάκια να αιωρούνται, από χέρι σε χέρι, πάνω απ’ τα νερά, για να μην… βραχούν…; Αλήθεια τώρα, μπορεί να υπάρχει κάτι στην Ειδομένη, που να έχει μείνει ανέγγιχτο απ’ το νερό; Δεν φαντάζομαι να το πιστεύει κανείς, έστω κι αν δεν έχει δει παραπάνω από μία και μόνο φωτογραφία!
Ατόπημα, λοιπόν. Έτσι διάβαζα. Ατόπημα που ξεκίνησαν προς άγνωστο προορισμό, κάνοντας τη μικρή τους “επανάσταση” (αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί που φαντασιώνονται επαναστάσεις και ξεσηκωμούς;), για να ξεφύγουν από την κόλαση όπου τους έριξαν και κυριολεκτικά τους ξέχασαν, κυνηγώντας το όνειρο μιας αξιοπρεπούς και ανθρώπινης αποκατάστασης. Δεν διαφωνώ. Κανείς λογικός και κάτω από συνθήκες ψυχραιμίας δεν θα ξεκινούσε ένα τέτοιο.. ταξίδι. Και δεν μιλώ για το ταξίδι από τη χώρα τους μέχρι την Ειδομένη. Αφήστε το αυτό. Αυτό έγινε. Μιλώ για την Ειδομένη τώρα! Για το διάστημα που… “φιλοξενούνται”…;;; Ποιος… φιλοξενείται; Και ποιος είναι αυτός που νομίζει ότι φιλοξενεί; Τι λέξεις είναι αυτές που τολμάμε να χρησιμοποιούμε γι αυτούς τους ανθρώπους; Έχουμε πάει εμείς ποτέ κάπου/σε κάποιον να φιλοξενηθούμε και διανοηθήκαμε τέτοιες συνθήκες “φιλοξενίας”; Ούτε γι αστείο βέβαια! Ούτε γι αστείο, να μας περάσει απ’ το μυαλό, ότι το παιδί μας θα μπορούσε να ζήσει έστω και μία ώρα.. μία ώρα!!! μέσα στα λασπόνερα, άπλυτο, ξυπόλυτο, βρεγμένο, άρρωστο, πεινασμένο! Ασφαλώς όχι! Και δεν είναι παράλογο, που δεν θέλουμε να το σκεφτούμε! Είναι εντελώς αυτονόητο! Γιατί όμως να μην θεωρείται το ίδιο αυτονόητο και γι αυτούς τους ανθρώπους;
Για ποιο ατόπημα μιλάμε, λοιπόν; Έχει κανείς την εντύπωση, ότι οι άνθρωποι αυτοί πριν εγκαταλείψουν τις χώρες τους, ζούσαν μέσα στα λασπόνερα; Περνάει από κανενός το μυαλό, ότι στο σύνολό τους πρόκειται για οικογενειάρχες που ζούσαν από τις δουλειές τους, σε σπίτια όπως τα δικά μας, πλήρως εξοπλισμένα, έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο, φρόντιζαν για τις συνθήκες της υγιεινής τους, διασκέδαζαν με τους φίλους τους; Μπορεί κάποιος από μας να βάλει τον εαυτό του στη θέση τους; Μπορεί να φανταστεί για τον εαυτό του, να υποχρεώνεται να ζει για μέρες ξεχασμένος σε έναν βούρκο; Προφανώς όχι. Εδώ, και μόνο που αναγκαστήκαμε να συρρικνώσουμε τις ζωές μας, στερώντας από τους εαυτούς μας τις μικρές απολαύσεις τις παλιάς καθημερινότητας κι έρχονται πάλι στιγμές που δεν μπορούμε να το χωνέψουμε!
Για ποιο ατόπημα μιλάμε, λοιπόν; Αυτό δεν ήταν ατόπημα. Ήταν απόδραση! Μια προσπάθεια απόδρασης από μια φυλακή, που θα την τολμούσε κάθε καταδικασμένος σε θάνατο ή σε ισόβια, ξέροντας ότι η δικαστική απόφαση που έχει εκδοθεί σε βάρος του είναι άδικη! Μια προσπάθεια απόδρασης, σαν αυτήν που θα έκανε ένας υγιής, που λανθασμένα τον έχουν κλείσει σε ψυχιατρείο! Μια προσπάθεια απόδρασης από ένα σημείο, που δεν υπάρχει χειρότερο από αυτό, που έχεις πιάσει πια πάτο και δεν έχει να πας πιο κάτω ή να φοβηθείς κάτι! Μια πράξη απόλυτης απελπισίας! Αυτό ήταν…
Και ποιος από μας δεν έχει πει τη φράση “ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται”; Αυτό έκαναν χθες αυτοί οι άνθρωποι. Την ώρα που εμείς καταπίναμε τα ουζάκια μας τσιμπολογώντας τα κατεψυγμένα μας θαλασσινά και θρηνώντας για πολλοστή φορά το “ένδοξο παρελθόν μας”, αυτοί, ξεχασμένοι από θεούς, κυβερνήσεις και “ενώσεις” φαντάσματα, τόλμησαν να βραχούν πιο πέρα κι απ’ το κόκαλο, διεκδικώντας τ’ όνειρο. Το όνειρο της φυγής τους από την κόλαση στην οποία έχουν καταδικαστεί! Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, απ’ αυτό που καθένας μας θα έκανε στη θέση τους.
Οι εικόνες που έρχονται από την Ειδομένη είναι όχι απλώς απάνθρωπες, αλλά επιεικώς τραγικές. Η Ευρώπη του θαυμαστού δυτικού κόσμου που δομήθηκε πάνω στις αξίες του περιβόητου αρχαιοελληνικού πολιτισμού, δεν θα έπρεπε να ανέχεται ούτε για έναν άνθρωπο τέτοιες συνθήκες διαβίωσης, πόσο μάλλον φιλοξενίας, όπως θέλουμε να τις αποκαλούμε. Οι λύσεις θα έπρεπε να ήταν προ πολλού έτοιμες και ο καταμερισμός των πληθυσμών ήδη σχεδιασμένος. Όσο για τους δημόσιους λειτουργούς της χώρας μας, μονίμως απόντες απ’ όλα κι από παντού, ανίκανους να παρέμβουν αποτελεσματικά ακόμα και στο ελάχιστο, θα γραφτεί κάποτε από τον ιστορικό του μέλλοντος, ότι η Ελλάδα εδώ και 6 χρόνια επιβιώνει από την αλληλεγγύη του απλού κόσμου, όπως κι αν μεταφράζεται αυτό και οποιαδήποτε πτυχή της καθημερινής μας ζωής κι αν αγγίζει.
