ένα ποίημα του Μάνου Μαυρομουστακάκη.
Βρέχει
Ένα λουλούδι έγερνε από τις χοντρές σταγόνες.
Ένα πουλί ανυπόμονα πετούσε στη φωλιά του.
Ήταν ο ουρανός μαβής, να συνταιριάζει με τα υγρά μου μάτια.
Βρέχει.
Σε σταγόνες τα σώματα πολλών αισθήσεων.
Αν συγκίνηση αποκαλούνται,
είναι που φταίει ο άνθρωπος,
ο τρόπος του να αισθάνεται.
Βρέχει.
Σε σταγόνες οι εμπνεύσεις του ανθρώπου,
μεταφρασμένες πάμπολλες φορές
από ανάγκη ποιητών.
Βρέχει…
Πάνω μου
ένας ουρανός μαβής, γαλάζιος μετέπειτα,
φωτεινός και κατηφής.
Υψώνω το βλέμμα μου.
Γεμίζει η ψυχή μου ουρανό,
μάγμα αόρατο που συνέχει την ουσία μου.
Τα μάτια της γεμίζουν θαύμα.
Είναι που φταίει η ποίηση.
