Βλέποντας λοιπόν σήμερα την αδιαφορία που οι τωρινοί διανοούμενοι και ακαδημαϊκοί, επιδεικνύουν για ό,τι γίνεται σήμερα στη κοινωνία μας, αναρωτιέμαι, γιατί; Γιατί δεν επεμβαίνουν για να διαφωτίσουν το λαό, αναλύοντας αν είναι εφικτά ή ουτοπικά αυτά που υπόσχονται οι πολιτικοί; Γιατί να σφυρίζουν αδιάφοροι όταν ακούν τους πολιτικούς να εξαγγέλουν ανέφικτες υποσχέσεις και, όχι μόνον, αλλά να τους χειροκροτούν από πάνω; Πως είναι δυνατόν; Δεν αισθάνονται ότι έχουν την υποχρέωση να μοιραστούν τις γνώσεις τους και τη σοφία που εκπηγάζει από αυτές, για να πουν στο λαό τι κρύβεται πίσω από τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις, αφού, μόνον αυτοί, περισσότερο από κάθε άλλον, είναι εις θέσην να διακρίνουν αν πίσω από αυτές κρύβεται η απάτη;
Θα περίμενε κανείς να καυτηριάσουν το βιασμό της δημοκρατίας, όπως γίνεται μέσω του Συντάγματος. Να καταδικάσουν τη μετατροπή της δημοκρατίας σε εργαλείο που εξυπηρετεί τις επιδιώξεις μερικών εσωκομματικών και εξωκομματικών συμφερόντων. Να διακηρύξουν την ανάγκη της λειτουργίας της αγνής δημοκρατίας. Όπως π.χ. Να μας εξηγήσουν γιατί είναι αντιδημοκρατικό οι αντιπρόσωποι του λαού να μην «επιλέγονται» από το λαό. Να διευκρινήσουν ότι οι βουλευτές Επικρατείας, με το τρόπο που επιλέγονται, δεν αντιπροσωπεύουν το λαό, αφού διορίζονται από τον αρχηγό. Να υποδείξουν στους απεργούς ότι το δικαίωμα της απεργίας δεν είναι και δικαίωμα να σπάζουν και να δηώνουν ούτε να εμποδίζουν τους συμπολίτες τους να πάνε στις δουλειές τους. Να προβληματίσει τη μαθητιώσα νεολαία ότι οι καταλήψεις και η καταστροφή των σχολικών εγκαταστάσεων είναι παρανομία και ότι καμιά κοινωνία δεν μπορεί να λειτουργήσει παραγωγικά χωρίς τη τήρηση των νόμων.
Θεωρώ ακατανόητο, με καθηγητές πανεπιστημίου στο ακροατήριο, ο υποψήφιος ηγέτης ενός κόμματος να ζητάει να τον ψηφίσουν για να αποκτήσει μονοκομματική αυτοδυναμία, σαν απαραίτητη για το σχηματισμό σταθερής κυβέρνησης για την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας και στην ίδια αναπνοή να υπόσχεται ότι όταν γίνει κυβέρνηση θα φηφίσει σαν μόνιμο εκλογικό σύστημα την Απλή Αναλογική. Χωρίς κανένας καθηγητής που τον ακούει να τον διακόψει και να του πεί ότι λέει ανοησίες. Και όχι μόνο, αλλά και να τον χειροκροτεί από πάνω.
Και ένας κοινός άνθρωπος με κοινό νου, αναρωτιέται. Πως είναι δυνατόν; Τότε, γιατί έχουμε θεοποιήσει τη μόρφωση και ξοδεύουμε τόσα γι’ αυτή αν δεν μπορεί να αποβεί χρήσιμη; Αν δεν μπορεί να ευεργετήσει τη κοινωνία; Και το χειρότερο, πολλές φορές να τη χρησιμοποιούν (τη μόρφωση) ώστε με ωραία λόγια να προπαγανδίζουν και να δικαιολογούν ενέργειες που ευνοούν μια ορισμένη ιδεολογία ή συμφέρον.
Πως είναι δυνατόν, υπουργός, καθηγητής πανεπιστημίου, να δηλώνει στη Βουλή ότι «η αριστεία είναι ρετσινιά» και η Ακαδημία Αθηνών να παραμένει βουβή και άβουλη χωρίς έστω και μια μικρή ανακοίνωση, μια μικρή διαμαρτυρία; Καταλαβαίνω πως φοβούνται για τη θεσούλα τους, αλλά έστω, δεν θα μπορούσαν να βρούν ένα τρόπο να δείξουν ένα ίχνος δυσαρέσκειας; Να εκφράσουν μια ελάχιστη αντίρρηση, μια διαφωνία; Και αν δεν μπορούν να εκφράσουν μια διαφορετική άποψη από αυτή της κυβέρνησης, τότε σε τι χρησιμεύουν; Με τη σιωπή τους, συντελούν στο ηθικό ξέπλυμα των όσων η κάθε κυβέρνηση επιχειρεί να φορτώσει στις πλάτες του λαού μας.
Πως ευεργετείται ανταποδοτικά η κοινωνία με τις τιμές που επιδαψιλεύει στους διανοουμένους της, αν αυτοί αρνούνται να εκφράσουν μια συμβουλή, μια παρηγορία, μια οδηγία, μια λέξη συμπάθειας; Πως μπορούν να αρνούνται να επιστρέψουν κάτι σε μια κοινωνία που τους παρέσχε δωρεάν εκπαίδευση και επαγγελματική κατάρτιση; Πως αυτή η εγωκεντρική κλίκα των διανοουμένων μας μπορεί να επιτελέσει το παιδαγωγικό της ρόλο για να διαμορφώσει αύριο μια εύνομη κοινωνία με ηθικούς πολίτες αν σήμερα που τους χρειαζόμαστε μαζεύονται στο καβούκι τους και λένε ότι ό,τι γίνεται γύρω μας δεν μας αφορά. Και λέω «παιδαγωγικό», διότι ο διανοούμενος συνεχώς διδάσκει. Διδάσκει με το λόγο του και, πολύ περισσότερο, με τη διαγωγή του και με τη συμπεριφορά του στη κοινωνία.
Είναι παραπάνω από ανήθικο, ότι όποιος εκμεταλεύεται τη δωρεάν παιδεία στη χώρα μας και αφού εξασφαλίσει μια θέση στο κατεστημένο, να θεωρεί ότι πρέπει να αποκοπεί από την υπόλοιπη κοινωνία. Ότι είναι υπεράνω των προβλημάτων που απασχολούν το κοινό πολίτη (λαουτζίκο). Είναι απόλυτη ανάγκη οι διανοούμενοι της κοινωνίας μας, από όποια θέση και αν κατέχουν, να αναλάβουν τις ευθύνες τους, να σκύψουν με ερευνητικό πνεύμα στα προβλήματα του λαού και όλοι μαζί να προσπαθήσουν να βρούν τις πηγές τους και να προτείνουν λύσεις.
Οι πολιτικοί έρχονται και παρέρχονται, αλλά οι διανοούμενοι μένουν, μαζί και οι γνώσεις τους, που από τη φύση τους πρέπει να είναι χρήσιμες και αποτελεσματικές. Δεν μπορεί να κάθονται σιωπηλοί στα προβλήματα του λαού μας και να μιλάνε και να διαμαρτύρονται μόνον αν τους ψαλιδίζουν τις απολαβές. Περιμένουμε από αυτούς να μας διδάξουν ήθος. Αλλά θα μου πεις, πως να το διδάξουν όταν δεν κατέχουν το θέμα;
