Έκανα κι εγώ τον κόπο, όπως φαντάζομαι εκατομμύρια άλλοι σε όλο το κόσμο, να παρακολουθήσω το περίφημο τρίτο ντιμπέιτ για την Αμερικανική προεδρία. Με μικρή δόση ενοχής ομολογώ ότι το έκανα και με λίγη κουτσομπολίστικη διάθεση, περιμένοντας τον Ντόναλντ Τράμπ να δώσει ακόμα ένα σόου από αυτά που την επομένη γεμίζουν τα εξώφυλλα εφημερίδων. Ο Ντόναλντ (δυστυχώς) δεν απογοήτευσε κανέναν και έδωσε το αναμενόμενο σόου του σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ σε αυτά που είπε, αλλά αυτό που παραμένει συγκλονιστικό είναι ότι μπορεί να λέει ό,τι θέλει, να υπόσχεται ό,τι θέλει, ακόμα και πράγματα εν γνώση όλων ότι δεν γίνονται, να αναφέρει ό,τι θέλει και να το κάνει έτσι θρασύτατα χωρίς κανένα στοιχείο αλήθειας, χωρίς καμία ντροπή και χωρίς καμία λογική. Και εκεί είναι το πιο συγκλονιστικό, στο όνομα της δημοκρατίας κανένας δεν τολμάει να τον σταματήσει. Είναι σαν όλοι οι Τράμπ αυτού του κόσμου να έχουν βρει εκείνο το μισάνοιχτο ξεχασμένο παραθυράκι της δημοκρατίας, που τους αφήνει να περάσουν σπίτι μας το φασισμό τους, τον καιροσκοπισμό τους και το λαϊκισμό τους.
Ακούγοντας τον και βλέποντας τη σοβαρότητα και ωμότητα που αράδιαζε υποσχέσεις, ψέματα και παραπληροφόρηση είχα φτάσει στα όρια μου και από ένα σημείο και ύστερα απορούσα γιατί ασχολούμαι και πως είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που να θέλουν να τον ψηφίσουν. Και μάλιστα εκατομμύρια, σε ποσοστό που αγγίζει ή καλυτέρα φτάνει το 40% του αμερικανικού πληθυσμού. Και κοιτάξτε, μην πέφτετε στη παγίδα, Αμερικανάκια είναι και όλοι τους είναι βλάκες και άλλα τέτοια, γιατί με κάτι τέτοια στερεότυπα πέφτετε ακριβώς στην ίδια κατηγορία αυτών που υποστηρίζουν τον Τράμπ.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με απλούς ανθρώπους που μέσα στην αγνοία τους μορφώνονται και διαμορφώνονται από την εύκολη και αμάσητη παραπληροφόρηση που προσφέρει ο κάθε Τράμπ. Μην πάτε μακριά, σκεφτείτε όλα αυτά που διαβάζετε κατά περιόδους στο φατσοβιβλίο. Από τα εμβόλια για τη γρίπη που προκαλούν …αυτισμό μέχρι τους ψεκασμένους. Από τους δύο ληστές που εισέβαλαν σε σπίτι σεξομανή που τους έπιασε και τους βίαζε για 5 μέρες μέχρι το μικρό Γιαννάκη με λευχαιμία που θα γίνει καλά με τα πολλά …λάικ. Ιστορίες που είναι να ανατριχιάζεις, κι όμως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που τις πιστεύουν. Εδώ πιστεύουν ότι υπάρχει κάποιος γελοίος που έχει σε τράπεζα τα λεφτά να ξεπληρώσει το ελληνικό χρέος και δεν το κάνει γιατί …δεν του το ζητάει επίσημα η ελληνική κυβέρνηση. Ή ότι υπάρχει κάποια διεθνή συνομωσία να καταστρέψουν τους Έλληνες γιατί είναι …τόσο έξυπνοι! Παρενθετικά εδώ, αν είμασταν τόσο έξυπνοι ουτε Γιωργάκη, ουτε Κωστάκη, ουτε Αντωνάκη, ουτε Τσιπράκι θα είχαμε κάνει πρωθυπουργούς …αλλά λέμε τώρα! Γιατί για όλους αυτούς έχουμε πολλά να πούμε, για μας που τους ψηφίζουμε …το αποφεύγουμε!
Η ουσία όμως δεν είναι ότι ο κάθε τρόμπας Τράμπ μπορεί να λέει ό,τι θέλει αλλά ότι υπάρχει ένα πλήθος που τον ακούει και τον ακολουθεί τυφλωμένο από αυτά που λέει και που θέλουν να πιστέψουν. Στην Ελλάδα έχουμε πολλούς Τραμπ. Μάλιστα έχουμε και ένα κόμμα στην Ελληνική Βουλή που ειδικεύεται στη τρόμπα, στη παραπληροφόρηση και το ψέμα, τη Χρυσή Αυγή. Ναι, αυτό το παρασιτικό κόμμα με τους μικροτσούτσουνους αλητάκους και ρουφιάνους. Όπου θεωρία συνωμοσίας, από τα απόκρυφα ευαγγέλια μέχρι το μαρμαρωμένο βασιλιά, από αυτούς τα ακούς.
Αλλά σε όλο αυτό υπάρχει γιατρειά και θα μου επιτρέψετε να επισημάνω, χωρίς καμία διάθεση συνωμοσιολογίας, ότι είναι το κράτος πρώτο που έχει αποτύχει παρόλο ότι ξέρει και τη γιατρειά και το φάρμακο. Η σωστή εκπαίδευση είναι η πιο καλή γιατρειά για όλα αυτά. Για τη βλακεία και το φασισμό, για τη ξενοφοβία, τις διακρίσεις και το ρατσισμό. Ο λόγος είναι γιατί το κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η άγνοια.
Ένας άνθρωπος με τη στοιχειώδη αλλά σωστή εκπαίδευση θα καταλάβαινε ότι όλα αυτά που προσπαθούν να του σερβίρουν, από τους μύθους για τα εμβόλια μέχρι της ιστορικές ανακρίβειες (άλλο χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι η μανία τους να ξαναγράψουν την ιστορία), είναι παραμυθία της Χαλιμάς και ότι η πραγματικότητα δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το «πίστευε και μη ερεύνα» που δημιουργεί άβουλα πρόβατα. Η στοιχειώδη αλλά σωστή εκπαίδευση οπλίζει με κριτικό πνεύμα που αναλύει το κάθε τι που προσπαθούν να του σερβίρουν και αναζητεί τις αλήθειες, δεν επαναπαύεται σε παραμύθια.
Αυτό όμως το όπλο και τη γιατρειά δεν το εκμεταλλεύεται από ό,τι φαίνεται κανένα κράτος, καμία εξουσία, κανένα κόμμα. Όχι γιατί θέλει τον πολίτη του έρμαιο του κάθε Τράμπ, που τον καιροσκοπισμό του τον δηλώνει χωρίς καμία αναστολή, αλλά όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται γιατί το ίδιο το κράτος κυρίως μέσω των πολιτικών και των κομμάτων που το απαρτίζουν και διοικούν, εκμεταλλεύεται αυτή την άγνοια για να εκπληρώσει καθαρά προσωπικές καιροσκοπικές φιλοδοξίες. Λέει παραμύθια, υπερβολές, υπόσχεται και παραπληροφορεί ο Τραμπ αλλά από την άλλη πλευρά του τραπεζιού τι καλύτερο έχει να προσφέρει η Χίλαρι; Μήπως κι αυτή δεν έκανε μια ολόκληρη καριέρα μέσα από ψέματα, αναληθείς υποσχέσεις και μισές αλήθειες;
Ναι, η Χρυσή Αυγή των μικροτσούτσουνων είναι η προσωποποίηση της παραπληροφόρησης και του ψέματος στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα, αλλά και τι διαφορετικό μας προσφέρανε οι πολιτικοί μας τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια; Ίσως το γεγονός ότι αυτοί αντί να λένε μόνο ψέματα λένε μόνο μισές αλήθειες; Πείτε μου από το «λεφτά υπάρχουν» μέχρι το «πρώτη φορά αριστερά», πόσες φορές υπήρξαμε θύματα μισής αλήθειας που κάθε φορά οδηγούσε σε συνθήκες πολύ χειρότερες από αυτές που είχαν προηγηθεί; Λεφτά υπάρχουν αλλά …όχι ακριβώς εκεί που καταλάβατε. Όχι άλλα μνημόνια αλλά … είμαστε ευρωπαίοι και κάτι δεν καταλάβατε πάλι.
Πείτε μου εσείς ποιος πολιτικός τα τελευταία 30 χρονιά – το λιγότερο – κράτησε έστω κι ένα πράγμα από αυτά που υποσχέθηκε προεκλογικά και δεν αποδείχτηκε ωμά ψεύτης μετεκλογικά. Και αναφέρομαι στα τελευταία 30 γιατί ένα άλλο πρόβλημα των ψηφοφόρων είναι η βραχεία τους μνήμη.
Εδώ έχουμε καταντήσει να λέμε, ας κρατήσουν τουλάχιστον τα μισά από όσα λένε. Το είπαμε. Το είπαμε πέρσι το Φλεβάρη με τον Αλέξη. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που το καταλαβαίνει, αλλά συνειδητοποιείτε που έχουμε καταντήσει; Περιμένουμε από τους πολιτικούς μας, αυτούς που εμείς ψηφίζουμε για να μας προστατεύουν, να μας υπερασπιστούν και να μας υποστηρίξουν, να κρατήσουν …έστω τα μισά από αυτά που λένε. Κι’ έχουμε καταντήσει αυτό να το θεωρούμε φυσιολογικό. Όχι απλά αποδεχόμαστε να μας αποπλανούν και να μας παραμυθιάζουν αλλά το αποζητούμε κι όλας. Αντε να φύγει το Τσιπράκι να έρθει ο Κούλης που άντε να κρατήσει το ένα δέκατο από τα παραμύθια που λέει.
Εχουμε ακόμα αποδεχτεί ότι ένας πολιτικός είναι αιχμάλωτος των φιλοδοξιών του και της καιροσκοπίας του. Έχουμε φτάσει να αποδεχόμαστε ότι και μέσα στο όριο των προσωπικών του φιλοδοξιών ένας πολιτικός θα είναι και διεφθαρμένος. Σαν αυτό που κάποτε είπε ο Αντρέας κράζοντας υπουργό του. «Είπαμε να αρπάξεις αλλά εσύ ξεσκίστηκες». Κι αυτό το δεχόμαστε. Γιατί κάποιοι σήμερα, από το Τσιπροκύκλωμα που έχει στηθεί, ξεσκίζονται. Αλλά κι αυτό το καταλαβαίνουμε γιατί …όλοι αρπάζουν αρκεί να μη ξεσκίζονται κι αυτοί ήταν και …πεινασμένοι, τουλάχιστον του Κούλη θα είναι χορτάτοι και δεν θα το ξεσκίσουν το θέμα. Ασύλληπτο; Κι όμως το έχουμε πει στο παρελθόν, το λέμε και τώρα.
Ίσως σας μπέρδεψα έτσι που ξεκίνησα με τα ψέματα του Τράμπ και κατέληξα στις αρπαχτές των τέως, των νυν και των επομένων στην Ελλάδα. Δεν θα πω τίποτα για τις παλιές καλές ημέρες, ο ίδιος πιστεύω ότι μέσα από αυτή τη πρόταση κρύβονται πολλοί μύθοι και οι μύθοι δεν είναι η αλήθεια. Εκεί που θέλω να καταλήξω – μέσω Τράμπ – είναι ότι δεν αντιδράμε πια. Εχουμε βολευτεί σε μύθους, στον καναπέ και στην ανυπαρξία του να περιμένουμε τη λύση να έρθει από τον ουρανό. Εχουμε πάψει να απαιτούμε το καλύτερο, έχουμε πάψει να απαιτούμε αυτό που μας ανήκει και δικαιούμαστε. Έχουμε πάψει να το ψάχνουμε, έχουμε πάψει να λειτουργούμε τις γνώσεις μας, οποίες κι αν είναι αυτές, να τις επεκτείνουμε πέρα από την αδύναμη εκπαίδευση που μας έδωσε ένα ανίκανο κράτος και να ασκούμε το κριτικό μας πνεύμα.
Ο Τσίπρας ήρθε δίνοντας υποσχέσεις που στο τέλος δεν κράτησε. Όχι τις μισές, ούτε το ένα δέκατο. Σχεδόν καμία του υπόσχεση δεν κράτησε. Κι’ αυτή τη στιγμή περιμένουμε να τον αντικαταστήσει ο Κούλης που υπόσχεται ό,τι θέλει – συμπεριλαμβανομένου και του πουλιού το γάλα – και το κάνει γνωρίζοντας ότι πρώτον, αποδεχόμαστε το γεγονός ότι μας λέει ψέματα, δεύτερον ξέροντας και ο ίδιος ότι δεν θα κρατήσει τις υποσχέσεις του αλλά έτσι γίνεται πάντα με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τρίτον γιατί αυτοσκοπός του και ιδεολογία του – όπως και όλων των προηγουμένων – είναι η εξουσία. Είναι αυτό το σημείο που κοιτάζεις τον Ντόναλντ και την Χίλαρι και καταλαβαίνεις ότι δεν έχουν καμία διαφορά, συν ότι και οι δυο ποντάρουν στην άγνοια των ψηφοφόρων για να αναρριχηθούν στην εξουσία και να εκπληρώσουν τις προσωπικές και καιροσκοπικές φιλοδοξίες τους.
Θα μου πείτε τα ισοπεδώνω όλα. Αλήθεια; Για πείτε μου εσείς τι άλλαξε στη ζωή των ανέργων, των πεινασμένων και πολύ περισσότερο των αστέγων, η απομάκρυνση Αντωνάκη και η έλευση Τσιπράκι; Τον Ιούνιο που μας πέρασε, με ανεβασμένη τη τουριστική κίνηση – άρα με τα τουριστικά να δουλεύουν – η ανεργία στην Ελλάδα ήταν στο 23,4%. Εντάξει δεν ήταν το 27% που είχε χτυπήσει ο Αντωνάκης αλλά με μέσο όρο το 8% στην Ευρώπη το 23,4 θεωρείται καλό; Μήπως είναι κι αυτό στα όρια του …ας κάνει τουλάχιστον το ένα δέκατο που υποσχέθηκε; Και μήπως το 8% της ΕΕ οφείλεται στο 23,4 της Ελλάδας και χωρίς την Ελλάδα θα ήταν ακόμα χαμηλότερο; Και 23,4% πως; Με δεκάδες χιλιάδες νέους Έλληνες να μεταναστεύουν καθημερινά στα σκλαβοπάζαρα της βορείου Ευρώπης;
Αυτή τη στιγμή μιλάμε ότι πάνω από 430,000 Έλληνες έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό τα τελευταία 5 χρόνια. Ξέρετε τι σημαίνει 430,000 Έλληνες στο σύνολο των 4,9 εκατομμυρίων εργατικού δυναμικού; Σχεδόν 10%. Γιατί το 27% δεν έγινε λοιπόν 17%; Μπακαλίστικος υπολογισμός, αλλά είναι δείγμα του πόσο έχουν αποτύχει οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ακόμα και η αυτοεξορία αυτών των ανθρώπων δεν βοήθησε λόγο ανικανότητας των ελληνικών κυβερνήσεων. Κι όμως είμαστε έτοιμοι να ψηφίσουμε τον Κούλη …κι ας κάνει το δέκα τις εκατό από αυτά που υπόσχεται. Υποθέτω μέχρι να μετοικίσουν τα 4,9 εκατομμύρια έχουμε χρόνο.
Αδιάφορα με το ποιος κερδίσει στις αμερικανικές εκλογές, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στις ΗΠΑ είναι, σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια και πολύ ενδεικτικά, αυτό που συμβαίνει παντού στον κόσμο πιο σιωπηλά. Καιροσκόποι με μοχλό το ψέμα καταλαμβάνουν την εξουσία για να ικανοποιήσουν προσωπικές φιλοδοξίες θυσιάζοντας ολόκληρα έθνη στο διάβα τους. Κι εμείς, τα έθνη, ο λαός, ο κόσμος, τους αφήνουμε να το κάνουν εν μέρη λόγω έλλειψης σωστής εκπαιδεύσεις και κριτικού πνεύματος και εν μέρη λόγω αδιαφορίας ή βολέματος. Κι όταν αυτό συμβαίνει με αυτόν που έχει το δάχτυλο στο κουμπί με τις ατομικές βόμβες, τα νέα δεν είναι καθόλου μα καθόλου καλά για όλους μας.
*****************************************************
Για άλλη μια Παρασκευή, με το σπίτι στη πλάτη και διαβατήριο στο χέρι, παρέα μου κάνει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
*****************************************************
Στη φωτογραφία, οι …δέκα ομοιότητες!
