Η παγίδα ωστόσο είναι φτιαγμένη από τα χέρια τους, καθώς για τη συνεχή υπεραπόδωση της οικονομίας απαιτούνται και νέοι φόροι και νέες περικοπές στα υποζύγια. Παραγωγικός ιστός που να υπεραποδίδει δεν υπάρχει. Και επιπλέον αυτή η υπεραπόδωση είναι υπεύθυνη για τη μείωση της ζήτησης στην αγορά. Τους επενδυτές τους κοιτάμε με το κιάλι.

Πληθώρα επενδυτών άλλωστε έχει παγιδευτεί στο γαϊτανάκι της φορολογίας, με αδυναμία απόδοσης των ίδιων κεφαλαίων ή και απώλειας σε κάποιες περιπτώσεις. Δεν είναι τυχαίο που κανένας δεν έρχεται να επενδύσει πλέον. Θα πρέπει να φτωχύνουμε πολύ ακόμη για να έλθει κάποιος επενδυτής να μας εκμεταλλευτεί. Το παράδειγμα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ είναι χαρακτηριστικό.

Αλλά όσο βαθύτερα μπαίνουμε στο ουτοπικό μονοπάτι της επίπλαστης αξιοπρέπειας, της υπερήφανης πολιτικής διαπραγμάτευσης για πολλοστή φορά, τόσο λιγότερους συνοδοιπόρους έχουμε. Γιατί η διαδικασία προσέγγισης απαιτεί αξιοπιστία και εμπιστοσύνη, κάτι που απουσιάζει εντελώς από τους κυβερνώντες μας και γι’ αυτό κανείς δεν επιθυμεί να είναι συνοδοιπόρος μας. Ούτε ο νότος, ούτε ο βορράς.

Επιπλέον, ο χρόνος είναι χρήμα και κοστίζει πολύ ακριβά πλέον στους πολίτες. Διότι αυτή η αξιολόγηση, νομοτελειακά θα έπρεπε να είχε ολοκληρώσει τον κύκλο της ένα χρόνο πριν, αλλά η συνήθης καθυστέρηση της αριστεράς την οδήγησε εις το διηνεκές, παρατείνοντας την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.

Αλλά 3,5% πλεόνασμα συντηρείται μόνο με λιτότητα. Το Q1 χάθηκε ήδη. Οι αγορές απομακρύνονται. Τα θετικά αντίμετρα είναι ευχολόγια θερινής νυκτός. Οι ανισότητες μεγεθύνονται. Η δημόσια διαβούλευση δεν είναι παρά μυστική διαπραγμάτευση για τα μέτρα, τα οποία είναι δημοσιονομικής προσαρμογής και είναι φανερό πως περισσότερο μηχανορραφούν περικοπές και επιβολή φόρων παρά αναπτυξιακά ζητήματα. Αυτά είναι άγνωστος τόπος, διότι η αριστερή ανάπτυξη, αφότου έλαβε τον προσδιορισμό δίκαιη δεν προλαβαίνει να υπερφορολογεί τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Έτσι ακριβώς ασκούν τα αισθήματα κατωτερότητάς τους για τη μεσαία τάξη των πολιτών που αγωνίζονται για τη δημιουργία εσόδων και πλούτου.

Το σχέδιο λοιπόν των κυβερνώντων στην τακτική της ολιστικής συμφωνίας, είναι σχέδιο περικύκλωσης και κατατροπώσεως του αντιπάλου, όπως το καλοκαίρι του ΄15 και μετά βλέποντας και κάνοντας. Αποτέλεσμα θα είναι οι όποιες σκληρές μεταρρυθμίσεις πιστωθούν στους ράθυμους και ανίκανους κυβερνώντες, να είναι προϊόν επιβολής των δανειστών καθώς δεν βλέπουν άλλο τρόπο για να πάρουν τα χρήματά τους, πολύ μάλιστα περισσότερο για να μας κάνουν χώρα. Η αριστερά στο μεγαλείο της.

Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!