Σε φαντασιακές νοηματοδοτήσεις του άλλου που συγκροτούν τον απερινόητο εχθρό του λαού. Κάπως έτσι νομίζουν πως θωρακίζουν την οικονομία και οι θυσίες του λαού δε θα πάνε χαμένες. Αλλά οι απόψεις τους όπου και αν εφαρμόστηκαν στα πλαίσια κρατικού σχεδιασμού οδήγησαν σε ολοκληρωτισμό, σε φτώχεια και εξαθλίωση.

Η τόνωση του ιδιωτικού τομέα που παράγει πλούτο και θέσεις εργασίας είναι άγνωστος τόπος για τους κυβερνώντες κρατιστές. Τι κι αν όλοι οι φορείς διατείνονται πως πρέπει να μειωθούνε οι δαπάνες και αντίστοιχα η φορολογία. Όταν μάλιστα ακούνε για ανταγωνιστικότητα, παθαίνουν δαιμονική κρίση. Η ταχύτητα κατάρρευσης όμως των υποσχέσεων είναι ατελείωτη, με αποτέλεσμα οι πολίτες να κλονίζονται υπό την παράλογη σκέπη των θυσιών της ανάπτυξης. Ενός αριστερού φορολογικού παραλογισμού που στην πραγματικότητα αγωνίζεται να εξαλείψει τον άνθρωπο.

Πέρα όμως από τα θεμελιώδη προβλήματα, οικονομικά και θεσμικά, το μεγαλύτερο ζήτημα εντοπίζεται στην εμπιστοσύνη και την ολοσχερή αδυναμία της κυβέρνησης να μας βγάλει από την κρίση. Οι επενδυτές έχουν τραπεί σε φυγή. Οι καταθέσεις δεν αυξάνονται εξαιτίας της ανασφάλειας. Η αγορά είναι κλινικά νεκρή και η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα, εστιασμένη σε μη παραγωγικούς τομείς ελλείψει κινήτρων, οδηγείται στο μαρασμό και το λουκέτο. Η παραγωγικότητα συρρικνώνεται. Οι ανισότητες διευρύνονται και το 75% των ελληνικών νοικοκυριών διαβιώνει με πολύ χειρότερους ποσοτικούς και ποιοτικούς όρους σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα της κρίσης, (έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, 11^ος 2016).

Γίνεται καθημερινά φανερό πως η διακυβέρνηση της χώρας υπό το αριστερό συνονθύλευμα υπονομεύει την παραγωγική βάση της οικονομίας, τα ηθικά αντανακλαστικά της κοινωνίας και εν τέλει μεγεθύνει την εξάρτηση της χώρας από τους δανειστές. Σήμερα δεν υπάρχει καμία θετική προσδοκία στην αγορά και κανένα ευνοϊκό κλίμα για να παραχθούνε και να πουληθούνε προϊόντα.

Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα κυριαρχούν σε ένα νέο καθοδικό σπιράλ και συνεπικουρούν η υπερφορολόγηση, η προβληματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, ο ελλιπής αναπτυξιακός νόμος, η αργοπορημένη απονομή δικαιοσύνης και η απουσία μεταρρυθμίσεων. Οι πολιτικές τους μας οδηγούνε στο περιθώριο, στη δεύτερη ή και τρίτη ταχύτητα της Ε.Ε.

Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!