Τι θυμήθηκα τώρα. Αλλά για δείτε πόσα κοινά έχουν οι δυο τους. Μετά από σκαρφάλωμα μέσα από τη γραφειοκρατία του κομουνιστικού κόμματος, τις περισσότερες φορές πιστοί στο δόγμα της πραγματικότητας των κομμάτων τους πατώντας επί πτωμάτων αναρριχηθήκαν στη κορυφή και κάπου εκεί τους βρήκε η Γκλάσνοστ και το τέλος μιας εποχής. Γνήσιοι πολικοί χαμαιλέοντες και οι δυο τους από διεθνιστές σε μια βραδιά μεταμορφώθηκαν σε εθνικιστές και μάλιστα του χειρίστου είδους. Και από κει που κόσμος μαζευόταν μπροστά από τα παλάτια τους έτοιμος να τους κρεμάσει τους εξέλεξε οδηγούς και προστάτες τους για το μέλλον τους, τελείως δημοκρατικά ψηφίζοντας τους. Ο Μιλόσεβιτς τα κατάφερε για μια περίοδο – και για πολλούς ακόμα και σήμερα – να γίνει μάρτυρας. Ο Μπερίσα προσπαθεί να αποφύγει το σκαλοπάτι του μάρτυρα και το πάει απευθείας για ήρωας.
Αλλά πως το πας για ήρωας σε μια χώρα που τα τελευταία τριάντα χρόνια ψάχνει να βρει την χαμένη της εθνική και ιστορική ταυτότητα. Όπου η μισαλλοδοξία γράφει την ιστορία σε μια κατάσταση σχιζοφρένειας όπου το κακό το χθεσινό έχει γίνει καλό σήμερα και μπορεί να αλλάξει αύριο σε κάτι άλλο. Απλά, μιλώντας για τις παλιές καλές μέρες. Τότε που όλα ήταν όπως τα ονειρευόμασταν. Δεν έχει σημασία αν ποτέ δεν υπήρξαν οι παλιές καλές μέρες, αν όλα είναι μύθοι από ανεκπλήρωτες επιθυμίες – σε αυτό εμείς οι έλληνες έχουμε γίνει ειδικοί, σους μύθους και τις ανεκπλήρωτες εθνικές επιθυμίες – σημασία έχει ότι ο κόσμος/μαζα χαμένος και μπερδεμένος χρειάζεται κάτι να στηριχτεί. Μιας και δεν θα έρθουν λοιπόν καινούργιες καλές ημέρες δώστους μια επανάληψη από παλιά επεισόδια. Ξέρετε κάτι σαν αυτό που κάνουν τα κανάλια τα καλοκαίρια και βλέπουμε τους «Απαράδεκτους» είκοσι χρόνια κάθε καλοκαίρι. Και ο Μπερίσα ο σφαλιαρίτσας, ψηλώνει, βάζει λίπος και αποκτά και κόμη πλούσια. Για εσωτερική κατανάλωση.
Κι αυτό δεν είναι Μπερισιακό φαινόμενο. Γενιές ολόκληρες μεγαλώνουν και ανδρώνονται με μύθους στο όνομα της εθνικής ενότητας σε όλο τον κόσμο. Στη Φιλανδία γενιές από την ανεξαρτησία μέχρι τώρα έχουν μεγαλώσει με μύθους ότι η Φιλανδία είναι το κέντρο της γης και ότι είναι σαν να έχεις κερδίσει το λόττο αν έχεις γεννηθεί στη Φιλανδία. Όλα στο όνομα της εθνικής ενότητας. Και παντού, από τη Μεγάλη Βρετανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι την Κίνα και την Ιαπωνία η ίδια ιστορία. Ξέρετε τι είναι αυτό που λειτουργεί σαν κυματοθραύστης πριν οι μύθοι κυριέψουν τον πληθυσμό και γίνουν επικίνδυνοι; Η δημοκρατία. Η δημοκρατία και η ελευθερία του λόγου και της πληροφόρησης.
Ας κάνουμε λοιπόν τώρα λίγο πίσω. Τι κοινό έχει η σημερινή Αλβανία ή τα Σκόπια, θα επανέλθω σε αυτούς σύντομα μιας και τους ανέφερα. Μια ελλιπή δημοκρατία. Ναι και κοινοβούλια έχουν και εκλογές έχουν, αλλά ο δρόμος για τη δημοκρατία είναι μακρύς και πολύ φοβάμαι για τις συγκεκριμένες χώρες γεμάτος αγκάθια. Η δημοκρατία δεν είναι απλά ένα πολίτευμα, είναι τρόπος ζωής και σκέψης που θα πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε πολίτη μέλος της πριν μιλήσουμε για δημοκρατία. Η Ελλάδα αυτή τη στιγμή υποφέρει ακριβώς από αυτό, οι έλληνες χάσαμε την δημοκρατική μας συνείδηση και την αίσθηση του συνόλου όπου όλοι εξαρτόμαστε και συνυπάρχουμε ο ένας με τον άλλον και ο ένας για τον άλλον. Και όχι μόνο αυτοί που γεννηθήκαν σε αυτό τον τόπο αλλά και όλοι αυτοί που κατοικούν σε αυτό το τόπο. Και μην νομίζετε, το συγκεκριμένο θέμα έχει γίνει πολλές φορές θέμα συζητήσεων με Φιλανδούς συναδέλφους και φίλους. Η Φιλανδία αντιμετωπίζει ένα άλλο πρόβλημα, βρήκε τη δημοκρατία έτοιμη. Δεν κουράστηκε να την αποκτήσει, δεν πάλεψε, δεν ξέρει πως θα έπρεπε να είναι. Απλά βολεύτηκε με αυτό που είναι. Και αυτό είναι ελλιπής δημοκρατία. Γιατί και η δημοκρατία πρέπει να εξελίσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες της εποχής της.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Μπερίσα. Μια ελλιπής δημοκρατία λοιπόν, σε κρίση ταυτότητας χωρίς να έχεις λύσεις. Γιατί είσαι ο Μπερίσα και οι Μπερίσα αυτού του κόσμου δεν αναρριχήθηκαν με το μυαλό τους και την αξία τους αλλά μέσα από τη Λερναία Ύδρα του κομματικού μηχανισμού και της κρατικής γραφειοκρατίας πατώντας επί πτωμάτων και στηριζόμενοι σε καιροσκοπικά συνθήματα. Και ονειρευόμενος ή ονειρεξόμενος τη μεγάλη Αλβανία. Και με τι οικονομία. Αν δεν υπήρχε η δραχμή της δεκαετίας του 90 δεν θα υπήρχε αλβανική οικονομία ούτε για δείγμα. Αυτό ισχύει και για τα Σκόπια αλλά εκεί μπήκε και το ευρώ του 90. Μια οικονομία που ουσιαστικά λειτουργεί στα όρια της παραοικονομίας, με ένα κράτος οικονομικά ανύπαρκτο και ένα σύστημα που λειτουργεί μόνο από μίζες. Ακόμα και ο Μπερίσα και η ύπαρξη του είναι έρμαιο της παραοικονομίας και υπάρχει χάρης στις ελεημοσύνες της. Τα πράγματα για τα Σκόπια είναι ακόμα χειρότερα όπου κυβέρνηση και κράτος είναι κομμάτι αναπόσπαστο αυτής της παραοικονομίας.
Κι αν η Αλβανία είναι η χώρα του σφαλιαρίτσα τα Σκόπια είναι ανέκδοτο. Μια χώρα φούσκα που επιβιώνει χάρις στη μίζα που αφήνουν οι έμποροι σάρκας και ναρκωτικών και που σε πολλές περιπτώσεις κατέχουν παράλληλα και κυβερνητικές θέσεις. Πριν από μερικά χρόνια με κυνήγησε έντονα ακόμα και νομικά αυτή η μαφιόζικη οργάνωση των Σκοπιανών στις ΗΠΑ που υποτίθεται ότι είναι και το λόμπι τους στην Ουάσιγκτον. Είχα γράψει μια σειρά από άρθρα για έντυπο του Στρασβούργου για την ΦΥΡΟΜ και δίνοντας στοιχεία που είχαν τότε δημοσιευτεί μιλώντας για μια χώρα βυθισμένη στο εμπόριο σάρκας και ναρκωτικών όπου ακόμα και ο πρωθυπουργός και ο πρόεδρος είχαν όχι απλές επαφές με τα καρτέλ αλλά και συγγενικές σχέσεις. Εκεί φτάσανε στο επίπεδο όταν λέγανε όπου το ρουσφέτι ήταν να σε βάλουν στο δίκτυο εμπορίας σάρκας η ναρκωτικών και οι συγγενείς να μπαίνουν σε «διευθυντικό» επίπεδο. Σε κάποιο σημείο ενός από τα άρθρα μου έκανα την αναφορά «μπροστά σε όλα αυτά τα θέματα το θέμα της ονομασίας και η διένεξη με την Ελλάδα είναι απλά ένα παραπέτασμα καπνού για να παραπλανεί τη διεθνή κοινότητα και που κάποια στιγμή θα λυθεί μέσω των διεθνών δικαστηρίων.» Σύντομα άρχισαν οι ανακοινώσεις, τα εξώδικα, οι μηνύσεις και οι απειλές προς έμενα και το έντυπο που είχε τυπώσει τα άρθρα μου απαιτώντας …δικαιοσύνη! Ξέρετε που στήριζαν όλο αυτό το κυνηγητό. Ότι είχα αμφισβητήσει την ιστορική τους ταυτότητα μιλώντας για το θέμα του ονόματος και προβάλλοντας τις ….ελληνικές θέσεις. Δεν τους πείραξε που τους είπα μαφιόζους, νταβατζήδες, προαγωγούς και έμπορους ναρκωτικών, τους πείραξε που έχω …ελληνικό όνομα. Γιατί αυτό ήταν το μόνο …φιλελληνικό στοιχείο των άρθρων μου. Η ιστορία δεν έχει τελειώσει ακόμα παρ’ όλο ότι έχουν περάσει οκτώ χρόνια απλά μετά από κάποιες απογοητευτικές γι αυτούς αποφάσεις έχει αδρανήσει.
Ο σφαλιαρίτσας λοιπόν της Αλβανίας και οι έμποροι σάρκας των Βαλκανίων προσπαθούν να κάνουν εξωτερική πολιτική και γεωπολιτικά σχέδια. Σαν ανέκδοτο ακούγεται. Η μήπως δεν είναι ανέκδοτο και έχουμε πιστέψει ακόμα κι εμείς το μύθο που φτιάχνουν για εσωτερική κατανάλωση; Χρειάστηκε – μετά από δεκαετίες πρέπει να ομολογήσουμε – μια αυστηρή απάντηση από τον Έλληνα υπουργό εξωτερικών στα Τίρανα με τη μη συμμετοχή του στις εκδηλώσεις για την αλβανική ανεξαρτησία ώστε για δυο μέρες συνέχεια να μαζεύουν τα αμάζευτα και να ταπεινωθεί η εξωτερική τους πολιτική. Τωρα και τελείως παρενθετικά, ο Αβραμόπουλος δεν χρειάζεται ούτε μπράβο ούτε συγχαρητήρια. Έκανε απλά τη δουλειά του, αυτό που έπρεπε πάντα να κάνει ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών. Να υπερασπίζεται την Ελλάδα και τα ελληνικά ενδιαφέροντα στο εξωτερικό και όπου χρειάζεται να ρίχνει και καμία σφαλιαρίτσα σε αυτούς που την χρειάζονται. Η μέχρι τώρα σχιζοφρενικά αποτυχημένη στάση σε αντίστοιχες περιπτώσεις του ελληνικού υπουργείου εξωτερικών δείχνει μόνο την ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού και της πολικής του διεύθυνσης. Κλείνει η παρένθεση αλλά θα επανέλθω κάποια στιγμή.
Για ποιο γεωπολιτικό σχεδιασμό λοιπόν μιλάμε γι αυτές τις χώρες και για ποιο μελλοντικό επεκτατικό σχεδιασμό; Ο μόνος γεωπολιτικός σχεδιασμός που έχουν είναι αυτός του μπουλουκιού και της αγέλης αγριόσκυλων στη πόλη. Το μόνο που κάνουν είναι να γαυγίζουν σε ότι περνά από μπροστά τους και να προσπαθούν να δαγκώσουν όπου τους παίρνει. Και όταν δεν τους παίρνει και φάνε και τη σφαλιαρίτσα τους, την ουρά στα σκέλια και τρέχουν. Και σε αυτό δεν είναι μακριά και η Τουρκία. Με μια διαφορά. Στη Τουρκία ο εθνικισμός, ο τυφλός και επεκτατικός εθνικισμός έχει γίνει συνείδηση στο Τουρκικό λαό. Η λέξη δημοκρατία είναι άγνωστη έννοια στη γειτονική χώρα. Από την εποχή του Κεμάλ μέχρι τον Ερντογκάν ο στρατός κυβερνούσε, έλεγχε και επέτρεπε η απαγόρευε από το προσκήνιο η το παρασκήνιο. Ο Ερντογκάν δεν έφερε την Τουρκία πιο κοντά στη δημοκρατία απλά κοντράρισε το στρατό και προσπαθεί την τελευταία δεκαετία να πάρει την εξουσία από το στρατό για δικό του λογαριασμό. Όσο για το γεωπολιτικό σχεδιασμό και το μύθο της σταθερής και αμετάβλητης επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής, τα λάθη της τελευταίας δεκαετίας που η Τουρκία λόγω της παγκοσμιοποίησης βγήκε από το μικρόκοσμο της αποδεικνύουν ότι ο σχεδιασμός της περιορίζεται στο αλισβερίσι παζαριού μπαχαρικών. Και ο λόγος που κανένας δεν ασχολείται ακόμα σοβαρά μαζί της – μέχρι η Ρωσία να αποφασίσει ότι ήρθε η ώρα φθηνύνουν τα διόδια στο Βόσπορο – είναι γιατί υπάρχουν άλλα θέματα ποιο επείγοντα.
Φυσικά και υπάρχουν γεωπολιτικά σχέδια και επεκτατικές πολιτικές αλλά και αυτές τα τελευταία πενήντα χρόνια δεν έχουν να κάνουν με έθνη αλλά με οικονομικά συμφέροντα. Συμφέροντα που χρησιμοποιούν κυβερνήσεις σαν εκτελεστικά όργανα. Εδώ μιλάμε για καταστροφή όταν αναφερόμαστε στο χρέος της Ελλάδας και μια ματιά στο χρέος της αμερικανικής κυβέρνησης σε ιδιωτικές τράπεζες είναι αρκετό για να καταλάβεις ότι ο αμερικανός πρόεδρος είναι απλά προϊστάμενος τμήματος, ούτε καν διευθυντής.
Τωρα θα μου πείτε από τον Μπέννυ Χιλ ξεκίνησες και έχεις κάνει όλο το γύρω των Βαλκανίων, γιατί; Γιατί στα Βαλκάνια αυτή τη στιγμή γίνεται ένας αγώνας δρόμου ποιος θα είναι αυτός που θα βουτάει τις λιγότερες σφαλιάρες και η Ελλάδα δεν θα έπρεπε να είναι μόνιμα με το χέρι προστατευτικά και αμυντικά πάνω από κεφάλι επειδή ζει μια πραγματικά άσχημη οικονομική κατάσταση. Ακόμα και αυτή τη στιγμή που όλα στην Ελλάδα έχουν μουδιάσει από τα χτυπήματα, δεν έχουμε φτάσει στο πάτο της Ρουμανίας για παράδειγμα και ο πάτος ο δικός μας δεν είναι ένα βαρέλι με φίδια όπως αυτός της Αλβανίας και των Σκοπίων. Καμία χώρα ακόμα και μετά από πτώχευση δεν χάθηκε από τον χάρτη και την ιστορία. Κι όταν οι Μπερίσα του κόσμου θυμούνται τη μεγάλη Αλβανία και οι Σκοπιανοί αναγείρουν αγάλματα τότε η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει τον Μπέννυ Χιλ και να τους τραβάει τις σφαλιαρίτσες που τους χρειάζονται και να τους βλέπει μετά να μαζεύουν την ουρά κάτω από τα σκέλια και να απολογούνται στις Βρυξέλες, τη Βερολίνο και τη Ουάσινγκτον. Και οι σφαλιαρίτσες θα πρέπει να είναι από αυτές που κάνουν και κρότο. Είδατε τι έγινε που δεν πήγε ο Έλληνας υπουργός εξωτερικών στις γιορτές της Αλβανίας. Θυμηθείτε στο παρελθόν που περιοριζόμασταν σε διαβήματα διαμαρτυρίας! Τα Σκόπια ετοιμάζονται για να ξαναεγείρουν θέμα συμμετοχής τους στο ΝΑΤΟ και ένταξης στην ΕΕ και μάλιστα το τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να διαδίδουν – τα Σκόπια όχι το Βερολίνο – στη γνωστή μεθοδολογία του μπουλουκιού που λέγαμε προηγουμένως ότι έχουν την υποστήριξη της Γερμανίας. Σφαλιαρίτσα αλλά Μπέννυ Χιλ. άστους και την τελευταία στιγμή απλά για να ξαναθυμίσουμε το δικαίωμα του βέτο. Φλαπ! Και άντε να δούμε μετά ποια Γερμανία!
******************************************************************
Μετά από εβδομάδες στο σκοτάδι τις τελευταίες ώρες χιονίζει στη Φιλανδία έχοντας κάνει τα πάντα λευκά. Δεν ξέρω αν θα έρθουν άσπρες μέρες αλλά σίγουρα έρχονται λευκά Χριστούγεννα.
