Τα δημοσιονομικά της χώρας εξακολουθούν να είναι σε προβληματικό επίπεδο και την ίδια στιγμή, ο ιδιωτικός τομέας τρώει το ένα… χαστούκι μετά το άλλο λόγω υπερφορολόγησης. Με «κόκκινες» οφειλές άνω των 200 δισ. ευρώ προς τις τράπεζες και το Δημόσιο βρισκόμαστε σε μια φάση στασιμοχρεοκοπίας, η οποία θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ξεπεραστεί εφόσον δεν προωθηθούν ρηξικέλευθα μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα. Έχουμε πλέον φτάσει στο σημείο μηδέν, όπου πρέπει να γίνουν όλες αυτές οι παρεμβάσεις που παρέμεναν στα… χαρτιά, τόσο κατά τα μνημονιακά χρόνια όσο και πιο πριν. Η συμπίεση εισοδημάτων και η διαμόρφωση συνθηκών υπερφορολόγησης δεν έχουν απλά εξαντλήσει τα όριά τους, αλλά απειλούν ευθέως και άμεσα τόσο την οικονομία όσο και την κοινωνική συνοχή στη χώρα.
Το βασικό ζητούμενο είναι οι επενδύσεις, οι οποίες αποτελούν γράμμα κενό περιεχομένου. Άλλωστε θα ήταν παραλογισμός να περιμένει κανείς από μια κυβέρνηση που… δεν το έχει, να σημάνει ένα επενδυτικό σάλπισμα. Η διαμόρφωση του επιτοκίου του δεκαετούς ομολόγου στο 8,50% από μόνο του δείχνει ότι εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε ζώνη χρεοκοπίας με φυσικό επακόλουθο να μην μας εμπιστεύονται οι αγορές και η διεθνής επενδυτική κοινότητα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι απαιτούνται κινήσεις… επιθετικού χαρακτήρα για να αλλάξει το κλίμα. Βεβαίως, δεν μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι, όταν για παράδειγμα, η μεγαλύτερη επένδυση στην Ευρώπη, η αξιοποίηση της έκτασης του Ελληνικού επιχειρείται να μπλοκαριστεί μέσα από αστείες αιτιάσεις του υπουργείου Πολιτισμού περί αρχαιολογικής ζώνης!
Το δια ταύτα στην παρούσα φάση είναι απλό. Οι εταίροι-δανειστές πρέπει να πιέσουν την κυβέρνηση ώστε να στελεχωθεί άμεσα η Εταιρεία Συμμετοχών του Δημοσίου, το λεγόμενο Υπερ-Ταμείο Αποκρατικοποιήσεων. Πρέπει να τοποθετηθούν ξένοι στο διοικητικό συμβούλιο, οι οποίοι θα αποτελέσουν… κράχτες για την προσέλκυση μεγάλων επενδυτικών σχημάτων του εξωτερικού. Η ολοκλήρωση του νέου κύκλου αποκρατικοποιήσεων θα οδηγήσει σε σοβαρή βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και επιχειρηματικού κλίματος με κύριο ζητούμενο την προσέλκυση κυρίως ξένων ιδιωτικών κεφαλαίων. Προϋπόθεση για την προσέλκυση επενδύσεων είναι και η αναμόρφωση των εργασιακών σχέσεων. Εκ των πραγμάτων οι εργασιακές σχέσεις πρέπει να γίνουν πιο ευέλικτες (το έχουν υπογράψει όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις και πρέπει να αρχίσει η εφαρμογή τους…), κάτι που μεταφράζεται σε εύκολες προσλήψεις και απολύσεις και οριστική περιθωριοποίηση του συνδικαλιστικού παρασιτισμού. Επιπλέον, πρέπει να προωθηθεί… χθες η απελευθέρωση των επαγγελμάτων και των υπηρεσιών.
Μια γενικευμένη μείωση του βαθμού κρατικού παρεμβατισμού θα λειτουργήσει ευεργετικά για τη χώρα στις διεθνείς αγορές. Απαραίτητη προϋπόθεση για να γίνουν όλα τα παραπάνω είναι να μπει τέλος στο… δόγμα του κρατικοδίαιτου μοντέλου, το οποίο ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας. Τώρα είναι η μεγάλη στιγμή, ώστε αυτή η κυβέρνηση, να κάνει πράξη όλα όσα δεν έκαναν οι προηγούμενες στον κρίσιμο τομέα των διαρθρωτικών παρεμβάσεων. Βεβαίως, αυτό το τελευταίο είναι εκτός του DNA της. Όμως, δεν έχει περιθώρια για… μαγκιές και… νταηλίκια και πρέπει να επιλέξει εάν θέλει να κάνει τη δουλειά μέχρι τέλους με μεγάλο πολιτικό κόστος ή να φύγει και να συνεχιστεί η αβεβαιότητα. Αναμφίβολα, η πολιτική και κυρίως η… ενότητα που αφορά στη μικροπολιτική έχουν τον πρώτο λόγο στην Ελλάδα. Όμως, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το κόστος των άμεσων αλλαγών είναι αισθητά μικρότερο σε σχέση με το κόστος της αδράνειας. Κάποιοι έχουν επιλέξει να δίνουν τον νυν υπέρ πάντων αγώνα για να συνεχιστεί το βόλεμα συγκεκριμένων ομάδων και συμφερόντων. Όσο οι κυβερνώντες δείχνουν ανοχή σε μια κατάσταση που χρονίζει, τόσο το κόστος των αποφάσεων τους θα είναι μεγαλύτερο και πιο οδυνηρό, τόσο για τους ίδιους όσο και για τους πολίτες.
Είναι στο χέρι των ξένων να τελειώνουν μια και καλή με την άρρωστη κατάσταση που επικρατεί εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Με ένα αφήγημα που θέλει τους κακούς ξένους να μας εκδικούνται, σε αντίθεση με το πραγματικό που έχει να κάνει με την ανάγκη επώδυνων αλλαγών σήμερα για να μην πονέσουμε περισσότερο αύριο. Αυτό το τελευταίο ελάχιστοι το κατάλαβαν. Προτίμησαν τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν το ανάλογο τίμημα. Δυστυχώς, βαρύτατο είναι το τίμημα και για την οικονομία κατά τα τελευταία 6,5 χρόνια. Η σημερινή κυβέρνηση εκ των πραγμάτων πρέπει να τελειώσει τη δουλειά και ταυτόχρονα να διαλύσει όλους τους μύθους που καλλιεργήθηκαν στα χρόνια των «Αγανακτισμένων», των «Δεν πληρώνω» και του αντιμνημονιακού παραλογισμού. Όπως και να το κάνουμε οι μηχανισμοί της ζωής είναι εδώ για να μας υπενθυμίζουν νομοτελειακά τα λάθη μας και να στέλνουν στον καθένα τον αντίστοιχο λογαριασμό για τις επιλογές του…
