Πριν από δύο εβδομάδες ο Τραμπ ακύρωσε την συνάντηση, γιατί ο Κιμ είχε πειραχτεί από την δήλωση του Τζον Μπόλτον ότι η Β. Κορέα μπορεί να εξελιχθεί σε μία νέα Λιβύη. Αυτό δεν άρεσε στο καθεστώς με την συνάντηση να βρίσκεται στον αέρα. Αλλά μετά από λίγες μέρες άλλαξε απόφαση.
Τραμπ και Κιμ δύο άνθρωποι, δυο διαφορετικοί χαρακτήρες και δύο διαφορετικές χώρες. Η μία ηγέτιδα δύναμη της δημοκρατίας και του ελεύθερου κόσμου και η άλλη μία χώρα από τις τελευταίες που έχουν το μοντέλο του Στάλιν.
Μετά από τις διαδοχικές ύβρεις και των δύο, από την μία ο ένας να αποκαλεί τον άλλον πυραυλάνθρωπο και ο άλλος γεροξεκούτη. Ο ένας να λέει για φωτιά και οργή και ο άλλος να απαντάει ότι μπορώ να χτυπήσω με τις πυρηνικές κεφαλές που διαθέτω τις ηπειρωτικές ακτές των ΗΠΑ.
Ο λεκτικός πόλεμος καλά κρατούσε και όλοι περίμεναν να δούνε τις επόμενες κινήσεις δύο απρόβλεπτων προσώπων. Η ανθρωπότητα κοιτούσε με ανησυχία τις εξελίξεις. Αλλά ο πόλεμος έμεινε λεκτικός, γιατί μία κατάρρευση του καθεστώτος που μπορεί να γίνει αν θέλουν οι ΗΠΑ, θα προκαλέσει πολλές μεταναστευτικές ροές προς την Ν. Κορέα.
Ο Τραμπ πάει στην συνάντηση με τον τρόπο που ο ίδιος ξέρει και περιγράφει στο βιβλίο του η «η τέχνη του ντιλ». Μπορεί αν θέλει να τον γνωρίσει πρώτα, αλλά όπως είπε κυνικά από τον Καναδά «θα καταλάβω από το πρώτο λεπτό εάν είναι σοβαρός άνθρωπος». Ο Τραμπ είναι ένας άνθρωπος που θέλει να κερδίζει και δεν ζυγίζει καταστάσεις και πρόσωπα.
Ο Κιμ μπορεί να λέει ότι έχει αναπτύξει πυρηνικές κεφαλές, αλλά κανείς δεν ξέρει εάν λέει την αλήθεια, εάν είναι τόσοι ή κρύβει και κάποιους παραπάνω. Το πυρηνικό οπλοστάσιο της Β. Κορέας μπορεί να εμπλουτίζεται, αλλά της Αμερικής είναι δύσκολο να το φτάσει και να το ξεπεράσει.
Ίσως ο Κιμ ξέρει τι θέλει από τον Τραμπ. Θέλει αναγνώριση, λεφτά προστασία και εγγυήσεις ότι θα σταματήσουν τα γυμνάσια της Ν. Κορέας και της Αμερικής πάνω από την Κορεατική χερσόνησο. Το άλλο που κατάφερε ο Κιμ είναι να βάλει έναν πρόεδρο της Αμερικής να καθίσει στο τραπέζι μαζί του, μάλλον αυτή είναι μία μεγάλη επιτυχία για τον ίδιο. Μπορεί να λέει ότι από κράτος παρίας έγινα συνομιλητής και δεν είμαι αμελητέα ποσότητα.
Ο Τραμπ από τη μεριά του έχει να αντιμετωπίσει και άλλα θέματα, έχει αποσύρει την Αμερική από τις διεθνείς συμφωνίες, η μία ήταν για το κλίμα και η άλλη ήταν η απόσυρση από την συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν, μία κίνηση όχι με βάση την λογική, αλλά επειδή η συμφωνία ήταν παιδί του Ομπάμα. Μπορεί ο ίδιος να έχει βάλει ως στόχο το τέλος στο καθεστώς των Αγιατολάδων, αλλά αυτό είναι δύσκολο και κανείς δεν ξέρει.
Εάν καταφέρει και συνάψει δύο καλύτερες συμφωνίες με το Ιράν και την Β.Κορέα μπορεί να τον δούμε να παίρνει το Νόμπελ ειρήνης. Εάν όχι, θα βάλει φωτιά στην ευρύτερη ήπειρο.
Είναι σωστό που επέλεξε την ειρήνη, αλλά με τις συνεχείς παλινωδίες του κανείς δεν ξέρει.
