Για ακόμα μια μέρα, το κίνημα των «αγανακτισμένων» κατέκλισε τους δρόμους και τις πλατείες της Αθήνας ζητώντας μέσω αυτής της διαμαρτυρίας την άμεση δράση των πολιτικών. Την ίδια στιγμή, στην βουλή πραγματοποιούνταν συναντήσεις σχετικά με τα νέα μέτρα, και όλα αυτά υπό το άγρυπνο μάτι της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από τις απαρχές του κινήματος, όχι στην Ελλάδα αλλά στην Ισπανία, είχα την εντύπωση ότι ο χαρακτηρισμός «αγανακτισμένοι» δεν αντιπροσώπευε απόλυτα τους ανθρώπους του κινήματος. Οι Έλληνες, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι, και σύντομα οι Ιταλοί, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί δεν είναι αγανακτισμένοι αλλά τρομοκρατημένοι.
Τρομοκρατούνται καθώς βλέπουν να λαμβάνουν άλλοι τις αποφάσεις για το μέλλον τους και για το μέλλον των παιδιών τους. Τρομοκρατούνται γιατί αυτές οι αποφάσεις, τους επιβάλλονται παρά τη θέλησή τους και ακόμα χειρότερα, αγνοούν τις ανάγκες τους. Και πολύ φοβάμαι ότι σύντομα ο τρόμος αυτών των ανθρώπων θα μετατραπεί σε αγανάκτηση, και τότε δεν θα μιλάμε για φιλήσυχα πλήθη, αλλά για έναν ανεξέλεγκτο όχλο. Τότε οι πολιτικοί δεν θα μπορούν να κρυφτούν πίσω από τα μαύρα τζάμια των αυτοκινήτων τους αλλά θα διατρέχουν άμεσα τον κίνδυνο λιντσαρίσματος.
Αυτή τη στιγμή, οι βουλευτές και κυρίως ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιβεβαιώνουν τους φόβους αλλά και τους χειρότερους εφιάλτες των διαδηλωτών. Κρύβονται πίσω από τις πελατειακές σχέσεις που είχαν αναπτύξει με τους ψηφοφόρους τους τις τελευταίες δεκαετίες, και το μόνο που κάνουν είναι να βγάζουν συνθήματα, με την ελπίδα ότι ο λαός θα τους επευφημήσει. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κύριος Αντώνης Σαμαράς είναι ένας πολιτικός παλαιών αρχών, παρά το νεαρό της ηλικίας του. Είναι ένας κλασικός συντηρητικός που προφανώς έχει αλλεργία σε κάθε είδος αλλαγής, δεν δυσανασχετεί με την πελατειακή συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών και τυφλώνεται από τον διακαή πόθο του για το αξίωμα του πρωθυπουργού.
Την ώρα που στη βουλή συζητούσαν για την οικονομική κατάσταση της χώρας και έξω από το κτήριο χιλιάδες άνθρωποι διαμαρτύρονταν για τα νέα οικονομικά μέτρα, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μιλούσε για το μεταναστευτικό. Η ομιλία του αυτή, ήταν μια λαϊκίστικη υπεκφυγή, καθώς γνωρίζει καλά ότι μετά το οικονομικό, το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας αλλά και όλης της Ευρώπης, δεν είναι άλλο από το μεταναστευτικό.
Την περασμένη εβδομάδα, ο Πρωθυπουργός πρότεινε στην αντιπολίτευση την παραίτησή του και την δημιουργία οικουμενικής κυβέρνησης στην οποία θα συμπεριλαμβάνονταν όλα τα κόμματα. Εκείνη τη μέρα, ο κύριος Σαμαράς απέρριψε την πρόταση προφασιζόμενος μια φτηνή δικαιολογία, ενώ πριν λίγες ώρες και κατά τη διάρκεια των συζητήσεων για την ψήφο εμπιστοσύνης προς την ανασχηματισμένη κυβέρνηση, οι βουλευτές της ΝΔ αποχώρησαν από την αίθουσα, θυμίζοντας για ακόμα μια φορά το παλιό ρητό «άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς».
Η κυβέρνηση έλαβε την ψήφο εμπιστοσύνης και θα συνεχίσει να υπηρετεί τους τραπεζίτες και τους βιομηχάνους, τον Σόρος και τον κάθε Σόρος. Γιατί τελικά είτε το θέλει είτε όχι, αυτό θα κάνει, κοιτώντας το δικό της συμφέρον και αγνοώντας τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Και τότε είναι που θα νιώσουν την οργή οι «αγανακτισμένοι». Γιατί προς το παρόν είναι απλά τρομοκρατημένοι. Δεν ξέρουν ακόμα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο και καταλήγουν να πιστεύουν σε θεωρίες συνομωσίας σύμφωνα με τις οποίες τα παγκόσμια θηρία τους ζηλεύουν αφάνταστα για τα κατορθώματά τους στην αρχαιότητα και θέλουν να τους κατασπαράξουν. Μοιάζουν με αγρίμια που έχουν παγιδευτεί στην φωτιά και έχουν τρομοκρατηθεί. Αλίμονο όμως όταν οι τρομοκρατημένοι γίνουν αγανακτισμένοι από την απελπισία τους. Πολύ φοβάμαι ότι τότε δεν θα αρκούν οι δρόμοι και οι πλατείες για να τους συγκρατήσουν.
Μετάφραση Αφροδίτη Ανδρειώτη
Αρχικό κείμενο:
While the Greek parliament meeting to decide over the extra measures and the European union is watching outside in the streets and squares of Athens the movement of the “indignant” continues for another day demonstrating and demanding from the politicians to act. From the very beginning of the movement in Spain and not in Greece I had the feeling that the name “indignant” didn’t really represented these people. The people of Greece, the people of Spain, the people of Portugal and soon the people of Italy, France and Britain are not indignant but terrified.
They are terrified to see decisions taken for their future, for their children’s’ future without them, forced to them ignoring their wishes and most importantly their needs. And I’m afraid that the day these terrified people will turn into indignant is not very far but that day they will not be peaceful crowds but a raving mob and the politicians will not be able to hide behind the dark windows of their cars but they will be endangering a lynch.
The same time inside the parliament the Greek MPs for one more time leading the opposition leader excuse not only terror but the worst nightmares of the people outside. Covered behind the cliental relationship they have created for decades with their voters they do nothing more than shout slogans hoping that the people outside will cheer. The leader of the main opposition, Mr. Antonis Samaras is an old fashion politician despite the young of his age. A traditional conservative obviously allergic to any kind of change, comfortable with the cliental attitude of the Greek politics and blinded of his wish for the Prime Minister’s seat.
The Greek parliament was talking about the financial situation and thousands of people were demonstrating outside for the new economic measures and the opposition leader was talking about immigration, a populist escape knowing that the second problem for the Greeks and the Europeans after the economics is the immigration.
Last week the Greek Prime Minister offered to the opposition the chance of a unity government including all the parties including his resignation and the opposition leader rejected the offer using a PR excuse and a few hours ago through the talk for the confidence vote to the new government the conservative party left the room reminding one more time an old saying that says: everything changes and everything remains the same. The government gets the confident vote continuing to serve the bankers and the industrialists, the Soros of this world – willingly or not that’s what they are doing – ignoring the real needs of the people for their …own good. And then the ‘indignant’ outside the parliament feel the anger but at the moment they are terrified. They have no idea who is right and who is wrong and they are led to believe in conspiracy theories where global monsters green of envy for their ancient achievements want to eat them. They are like forest animals trapped in the fire, terrified. But be afraid for the day desperation will make the terrified indignant, I’m afraid the streets and the squares will not be enough to hold them.
