Δυο πράγματα λατρεύω στη φύση από παιδί και τα απολαμβάνω με κάθε ευκαιρία. Την ανατολή και το χιόνι. Η Σκανδιναβία μου έχει δώσει μεν μπόλικο από το δεύτερο, μετρημένο από το πρώτο. Όταν χιονίζει στη Σκανδιναβία δεν είναι κάτι που έρχεται αφού έπεσε η θερμοκρασία το προηγούμενο βράδυ και έριξε τόσο που το έστρωσε στη κορυφή του αυτοκινήτου όπως είχε χιονίσει τις κάποιες μετρημένες φορές όταν ήμουν παιδί στην Αθήνα. Ούτε είναι η χιονισμένη κορφή της Πάρνηθας που την βλέπεις από μακριά και λες …χιόνισε. Αυτή τη στιγμή το μπαλκόνι μου έχει 20 πόντους χιόνι και ακούω τα χιονοκαθαριστικά να περνάνε τρίτη φορά από τα ξημερώματα για να καθαρίσουν το χιόνι από το δρόμο. Μέχρι το βράδυ θα έχουν περάσει πολλές φορές ακόμα.

Το χιόνι στη Σκανδιναβία έρχεται μετά από μια – μερικές φορές – μακρά περίοδο στο σκοτάδι και με ένα ουρανό βαρύ και σε σκούρο γκρι χρώμα που κάνει τα πάντα να φαίνονται γκρίζα. Μια περίοδος βαριά, μελαγχολική που αισθάνεσαι ότι έχει ρουφήξει κάθε χρώμα και συναίσθημα από τη γη. Την ίδια περίοδο η θερμοκρασία πέφτει καθημερινά. Όλοι οι ξένοι της Φιλανδίας, κάποια στιγμή της ζωής μας εδώ, υποφέραμε αυτή τη περίοδο που κρατάει βδομάδες. Αλλά μετά έρχεται το «πρώτο χιόνι». Έτσι το ονομάζουν οι Σκανδιναβοί.

Το «πρώτο χιόνι» δεν είναι απλά χιόνι, χιονόνερο, μικρές νιφάδες που χάνονται πριν καν ακουμπήσουν το χώμα. Είναι πυκνό, απαλό κατάλευκο χιόνι, μεγάλες νιφάδες, το σχήμα τους και τα σχέδια τους σχεδόν ορατά στο γυμνό μάτι. Στρώνει τη γη με ταχύτητα και πριν περάσει λίγη ώρα όλα γύρω σου γίνονται …Χριστουγεννιάτικα. Αλλά το πιο όμορφο είναι ότι όλα γύρω σου φωτίζουν. Σαν το λευκό χιόνι να διώχνει, να απωθεί όλο το γκρίζο που έχει τυλίξει τα πάντα για βδομάδες. Τα φώτα της πόλης αντικατοπτρίζονται στο χιόνι και τα πάντα παίρνουν μια ζεστή πορτοκαλιά ανταύγεια. Κι αυτό από μόνο του έχει ένα άγγιγμα μαγείας, ένα χαμόγελο ελπίδας. Να, δεν είναι όλα γκρίζα και σκοτεινά. Δεν είναι όλα μαύρα.

Πριν από αρκετά χρόνια και Νοέμβρη μήνα, – δεν το πιστεύω ότι έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από τότε – έκανα ένα ταξίδι στη κορυφή της Γης και μετά μέσα στη παγωμένη Βόρειο Θάλασσα. Το χιόνι εκεί είχε μια γαλάζια ανταύγεια – δεν υπάρχουν τα φώτα της πόλης – και στην αρκτική πραγματικά δεν ξημερώνει μέχρι το Μάιο ουτε για μια ματιά ελπίδας. Εκεί να δείτε πόσο μαγευτικό ήταν αυτό το χιόνι.

Και μετά είναι η ανατολή. Ανατολή στον Υμηττό και ανατολή σε ένα μικρό χωριό στα σύνορα της Μποτσουάνα με την Νότιο Αφρική. Ανατολή, να βλέπεις τον ουρανό να αλλάζει χρώματα, να γίνεται ένα απαλό ροζ και σταδιακά τις αχτίδες του ήλιου να προβάλουν πάνω από δέντρα, βουνά ακόμα και πολυκατοικίες. Δεν είναι το τέλος μιας βραδιάς αλλά το ξεκίνημα μια καινούργιας μέρας. Είναι το αεράκι που είναι δροσερό, που μυρίζει ζωή και αναγέννηση. Είναι σαν το «πρώτο χιόνι» κάθε μέρα.

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν ότι ενώ μπορώ να περάσω μέρες άυπνος, έχω πρόβλημα με το πρωινό ξύπνημα. Κι όμως υπάρχουν πολλές φορές που έχω ξυπνήσει νωρίς μόνο και μόνο για να δω την ανατολή. Να νιώσω αυτό το πρωινό αεράκι που φέρνουν οι πρώτες αχτίδες. Να νιώσω …ακόμα κι αν είναι ψευδαίσθηση, τη καινούργια μέρα, την αναζωογόνηση, ένα χαμόγελο ελπίδας. Όπως ένιωσα και χτες βλέποντας τα πάντα γύρω μου να σκεπάζονται από το «πρώτο χιόνι». Αυτή την αίσθηση, που μπορεί και να κρατήσει για λίγα δευτερόλεπτα, ότι για λίγο τα πάντα είναι πολύ μακριά και το μόνο που με αγγίζει είναι το ζεστό πορτοκαλί φως από το χιόνι. Ότι αυτές οι πρώτες νιφάδες που χορεύουν παντού γύρω μου είναι η μονή ελπίδα και τίποτα άλλο. Ότι αυτό το «πρώτο χιόνι» είναι η ελπίδα κι όλα τα αλλά είναι ψευδαίσθηση που κάποιοι άλλοι εμμονικά μου επιβάλλουν.

Πριν από μια ώρα βγήκα έξω να πάω στο σουπερμάρκετ και παιδιά της γειτονίας φτιάχνανε στον κοινόχρηστο χώρο ένα τεράστιο χιονάνθρωπο. Ένα χιονάνθρωπο με μαύρες πέτρες για μάτια, κλωνάρια για χέρια απλωμένα και ένα τεράστιο καρότο για μύτη. Σαν αυτούς που βλέπουμε στα παιδικά βιβλία. Και κάποια άλλα πετάγανε χιονόμπαλες το ένα στον άλλο, αγόρια κορίτσια, μαύρα, μελαχρινά και άσπρα, με σκούφους η μαντήλα, όλα γελώντας δυνατά. Πιο κάτω ένας παππούς μου χαμογέλασε και μου είπε τι ωραίο που είναι το «πρώτο χιόνι» και ξέρετε κάτι …αισθάνθηκα πολύ όμορφα. Όλα τόσο ανθρώπινα ζεστά παρόλους τους -7 βαθμούς παντού γύρω μας.

Δεν με επηρεάζει έμμεσα ή άμεσα η εκλογή Τραμπ; Έτσι νομίζετε; Επηρεάζει τη ζωή μου τα τελευταία 7-8 χρόνια φανερά και κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Δεν περίμενε να δει τον Ντόναλντ στο θρόνο για να επηρεαστεί. Προχθές, κάτω από την πόρτα μου, ανάμεσα σε λογαριασμούς και μενού από φαγάδικα βρήκα κι ένα πολυτελέστατο τετρασέλιδο φυλλάδιο. Συνήθως ουτε τα κοιτάω αυτά τα διαφημιστικά άλλα αυτή τη φορά το κοίταξα όχι μόνο γιατί εντυπωσιάστηκα με το τύπωμα άλλα ακόμα και η αφή του χαρτιού ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακή και φώναζε από μακριά ότι κάποιοι είχαν δώσει ιδιαίτερη προσοχή και λεφτά σε αυτό το έντυπο.

Τώρα εσείς νομίζετε ότι άνοιξε καινούργιο σούσι μπαρ στη γειτονιά. Αμ δε! Η τοπική, η πολύ τοπική Χρυσή Αυγή είχε βγάλει ένα έντυπο με φωτογραφίες ακόμα κι από τη δικιά μου την άμεση γειτονιά μου και πίνακες με στατιστικές που έδειχνε πόσοι ξένοι είχαν μετακομίσει τα τελευταία πέντε χρόνια στη γειτονιά – ναι στη πολύ γειτονιά – αλλοιώνοντας το τοπικό …πολιτισμό και πνεύμα. Δεν κάνω πλάκα, μιλούσαν για αλλοίωση του τοπικού πολιτισμού και έδειχναν φωτογραφίες που είμαι σίγουρος ότι ένα από τα παιδάκια ήταν αυτό που πριν μια ώρα έφτιαχνε χιονάνθρωπο μπροστά από το σπίτι μου. Και πιο πολιτισμό, απλά τα παιδιά και ενήλικες στη φωτογραφία, αυτοί που οι φωτογραφίες εστιάζανε δεν ήταν αρκετά ξανθοί ή αρκετά γαλανομάτηδες. Έτσι καταλαβαίνουν τον όρο πολιτισμό κάποιοι. Αυτό το έντυπο δεν ήρθε με το ταχυδρόμο, κάποιος το έβαλε κάτω από την πόρτα μου βλέποντας το όνομα μου στο πορτάκι του ταχυδρομείου και αναγνωρίζοντας ότι είμαι ξένος. Κάποιος μου υπενθύμισε ότι είμαι ξένο σώμα και με μισεί. Κάποιος που δεν περίμενε τον Τραμπ για να το εκδηλώσει. Το κάνει συνέχεια τα τελευταία χρόνια. Αυτή είναι η πραγματικότητα όλων μας – κι όχι μόνο των Ελλήνων που ζουν στο εξωτερικό άλλα και των ξένων που ζουν στην Ελλάδα- εδώ και χρόνια.

Ανατριχιάσανε οι πουριτανοί Αμερικανοί με την έκφραση του Τραμπ «την αρπάζω από το μ@#νί» και δεν ήξερα αν έπρεπε να κλάψω ή να γελάσω. Ελάτε ρε παιδιά στην Ελλάδα, χρόνια τώρα Κωστόπουλοι και σια, μιλάνε έτσι σε εθνική μετάδοση. Ακόμα και για τις ίδιες τις μητέρες των παιδιών τους μιλάνε έτσι κι άμα λάχει ρίχνουν και κανένα χαστούκι γιατί …τους αξίζει. Το έκαναν μόδα και διαμορφώσαν μια ολόκληρη γενιά με αυτή τη συμπεριφορά κι εσάς σας πείραξε που το είπε ο κακομοίρης ο Ντόναλντ; Λιποθυμήσανε οι Αμερικανοί και μάλιστα και πολλοί Έλληνες όταν ο Τραμπ μίλησε για τείχος με το Μεξικό λες και αυτό που είναι στον Έβρο είναι τοιχάκι διακοσμητικό. Και για κοιτάξτε στον καθρέφτη και πείτε ειλικρινά πόσες φορές σας «μύρισαν» αυτοί οι προσφυγές ή αυτή η μαντίλα που κρύβει φανατίλα, ότι οι μουσουλμάνοι είναι ταγμένοι εχθροί του …ελληνισμού και ότι δεν μπορεί όλο και κάποιος δολοφόνος, βιαστής, βομβιστής θα είναι ανάμεσα σε αυτούς τους πρόσφυγες; Πόσες φορές μιλήσατε για τα …αραπάκια και τους μαυρούκους; Ώστε ο Τραμπ είναι ο σεξιστής, ο ρατσιστής, ο ξενοφοβικός, ο … ο … και εσείς …εσείς τι είσαστε;

Κάποιοι μάλιστα κουνήσατε και το κεφάλι με κατανόηση για τα όσα συμβαίνουν στο Αμέρικα. Τι να ψηφίζανε κι αυτοί οι Αμερικανοί όταν από τη μια πλευρά είχαν την ξεπουλημένη και διεφθαρμένη Χίλαρι κι από την άλλη τον Τραμπ που τουλάχιστον λέει και μερικά σωστά. Όπως; Για πείτε μου κι εμένα ποια είναι αυτά τα «σωστά»; Αλλά είπαμε, αυτό είναι άλλο θέμα, γι’ αυτούς που αναλύουν. Στο δεδομένο εμείς, τι έχουμε εμείς οι Έλληνες να δείξουμε σαν αντιπαράθεση; Τον Τσίπρα και τον Κούλη; Ο Τσίπρας υπόσχεται να συνεχίσει το τίποτα που έχει κάνει και ο Κούλης υπόσχεται ότι θα το κάνει πιο καλά από τον Τσίπρα. Το τίποτα. Η Χίλαρι εκπορνεύτηκε για την Γουώλ Στρήτ και ο Κούλης για την Siemens. Και ναι, θα στεναχωρήσω πολλούς φίλους και συντρόφους στην αριστερά, αλλά ναι καλά κάνουν πολλά έντυπα και συμπεριλαμβάνουν τον Τσίπρα στους Ευρωπαίους λαϊκιστές της ομάδας Τραμπ. Μη στεναχωριέστε σύντροφοι, ο Τσίπρας δεν είναι αριστερά. Ο Τσίπρας ανήκει μόνο στον Τσίπρα, όπως το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του.

Ω ναι, η εκλογή του Τραμπ θα επηρεάσει όλους μας έμμεσα και άμεσα αλλά πώς; Περιμέναμε να λύσει το πρόβλημα μας ο Ομπάμα; Πώς; Θα μας έκανε το πεντηκοστό πρώτο αστέρι της αστερόεσσας; Ή ξαφνικά θα έβαζε στην άκρη τα γεωπολιτικά σχέδια των Αμερικάνων για παγκόσμια οικονομική κυριαρχία για χάρη της …Ακρόπολης και του Περικλή; Όσοι σκέφτονται έτσι μάλλον ζουν με ονειρώξεις. Η πραγματικότητα μας έχει αποδείξει επανειλημμένα ότι αν οι ισχυροί αυτού του κόσμου – χτες οι Εγγλέζοι, σήμερα οι Αμερικανοί, κάποια στιγμή θέλαν και οι Γάλλοι ή οι Ρώσοι – θέλουν την Ελλάδα στα γόνατα και την Τουρκία καβάλα, (όπως έγινε για παράδειγμα με το Κυπριακό) τίποτα και κανένας σεβασμός σε ονειρώξεις αρχαίου πολιτισμού δεν τους κρατάει και μάλιστα θα βρουν και τους κατάλληλους εγχωρίους συνεργάτες για να το φέρουν πιο μαλακά. Για να χαθούν και στο ενδιάμεσο και μερικοί φάκελοι. Ξέρετε ποιος ήταν ο ένας από τους πρώτους ξένους αρχηγούς κρατών που συνομίλησε ο Τραμπ μετά την εκλογή του; Ο Ερντογκάν. Έχουν πολλά κοινά.

Εδώ τελείως παρενθετικά. Διαβάζω για κάποιους που χαρήκανε γι’ αυτό που συμβαίνει στα Αμερικανάκια, τους δολοφόνους των λαών. Αυτοί λοιπόν που μωραίνουν ας θυμούνται ότι ο Τζόνσον ήταν φονιάς λαών, όπως ήταν και ο Νίξον, ο Μπους, ο Ρήγκαν, ακόμα και ο Κένεντι ή ο Ομπάμα. Φονιάδες λαών όμως δεν είναι οι δεκάδες χιλιάδες Αμερικανοί άστεγοι, οι εκατοντάδες χιλιάδες άποροι, τα εκατομμύρια θύματα ρατσισμού και διακρίσεων. Όλοι αυτοί που τόσο σας μοιάζουν.

Θα σας πω όμως εγώ τι φοβάμαι. Εγώ που δεν ζω στην Ελλάδα και μοιράζομαι σε πολλά πράγματα τη μοίρα του Μεξικάνου στις ΗΠΑ και του Νιγηριανού ή του Αλβανού στην Ελλάδα. Ότι η εκλογή του Τραμπ θα γίνει άλλοθι και δικαιολογία για να γίνουν κοινωνίες και κράτη πιο ξενοφοβικά. Η εκλογή του Τραμπ κατά κάποιο τρόπο νομιμοποίησε τον ρατσισμό και ξέρετε ο ρατσισμός δεν αναγνωρίζει χρώματα, μόνο το διαφορετικό κι εγώ είμαι διαφορετικό εδώ που ζω. Όπως και το παιδί μου που έχει γεννηθεί εδώ.

Ο Τραμπ – και λυπάμαι που χρειάζεται να το επαναλάβω για πολλοστή φορά – μόνο κατ’ όνομα μπήκε στη ζωή μας τώρα, στην ουσία έχει μπει εδώ και πολλά χρόνια. Και μπήκε στη ζωή μας, στη Βουλή μας, στη κυβέρνηση μας, στη κοινωνία μας, στη γειτονιά μας, στους φίλους μας, στον καθρέφτη μας. Εμείς απλά και λόγο βολέματος, εθελοτυφλούμε και στρουθοκαμηλίζουμε.

Όσο για μένα …πριν από λίγο και έχοντας φτιάξει ένα ζεστό καφέ βγήκα στο μπαλκόνι μου με τη γάτα μου τη Ρούμπι για παρέα και κοιτάζαμε το χιόνι να πέφτει, το πορτοκαλί να μας αγκαλιάζει και για μερικά δευτερόλεπτα, κάποια πολύ ελάχιστα δευτερόλεπτα, νιώσαμε ζεστά παρά τους -9 βαθμούς και ένα χαμόγελο ελπίδας από τις νιφάδες που τόσο μας λείπει. Και σήμερα έχω σκοπό να δω την ανατολή, όχι του ήλιου γιατί εδώ τώρα δεν ξημερώνει, αλλά εκείνου του πρώτου φωτός που θα γλιστρήσει μέσα από τα σύννεφα για να μου χαμογελάσει λίγη ελπίδα κι αυτό γιατί με τη ζωή μου σε τραμπάλα αισθάνομαι πολύ μόνος και ξένος παντού!

***********************************************

Ας όψεται ο Τραμπ και η τραμπάλα γιατί ακούγοντας δηλώσεις τρόμπες μετά τον ανασχηματισμό, ήθελα πολύ να γράψω κάποιες σκέψεις γι’ αυτά που δήλωσε ο Τέρενς Κουΐκ, ο Υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό, για τους αποδήμους. Δηλαδή και για μένα. Αλλά έχουμε καιρό να ασχοληθούμε και με αυτόν τον τραμπαλισμένο.

***********************************************

Για άλλη μια Παρασκευή παρέα αμερικάνικα μου κάνει με σκίτσο του με πολλά ερωτηματικά ο Θάνος Ραφτόπουλος.

***********************************************

Στη φωτογραφία, θεραπευτικό χιόνι, ολόφρεσκο, σημερινό.

Πατήστε εδώ για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Θάνου Καλαμίδα!