Τώρα θα μου πείτε τι είναι αυτά που γράφω και που θυμήθηκα τώρα τον Παπαδόπουλο. Πριν από μερικές ώρες στο διαδίκτυο είδα δυο εικόνες που με συγκλόνισαν, και είχα μάλιστα την ατυχία να τις δω τη μια μετά την άλλη. Η πρώτη ήταν δεκάδες απλωμένα χέρια, κορμιά που σπρωχνόντουσαν και μάτια πεινασμένα, για μια σακούλα πατάτες η ένα μαρούλι και η άλλη ήταν ο Έλληνας πρωθυπουργός να μιλάει για το πλεόνασμα και να υπόσχεται ένα καλύτερο μέλλον στον …τουρισμό!
Ξέρετε πως ένιωσα; Ένιωσα να θέλω να τον φτύσω. Ήθελα να τον είχα μπροστά μου και να του ουρλιάξω, δεν ντρέπεσαι ρε; Ήθελα να ξέρω όταν βλέπει αυτές τις εικόνες πως νιώθει; Νιώθει κάτι; Η έχει υιοθετήσει τη λογική του Κεδίκογλου, ότι όλα τα οργανώνει, τα κάνει και τα σκηνοθετεί ο Σύριζα; Ποιος σεβασμός προς το θεσμό όταν ο άνθρωπος που τον υπηρετεί είναι ο Σαμαράς;
Δεν είμαι βίαιος άνθρωπος, θέλω να πιστεύω ότι εξαντλώ όλη μου τη βιαιότητα στη συζήτηση, αλλά δεν μπορείς να μην αντιδράσεις σε αυτές τις δυο παράλληλες εικόνες. Δεν μπορείς να μην εξοργιστείς βλέποντας συμπατριώτες σου, στο κέντρο της Αθήνας να σπρώχνονται και να χτυπιούνται για πέντε πατάτες και ένα λάχανο. Δεν μπορείς να βλέπεις αυτό το κόσμο να ποδοπατεί την αξιοπρέπεια του γιατί πεινάει και την ίδια στιγμή τον Σαμαρά να μιλάει για πλεόνασμα και καλύτερες μέρες. Δεν μπορείς να μη νευριάσεις. Να θέλεις να σπάσεις κάτι.
Αλλά ας πάρουμε μια ανάσα, γιατί με αυτές τις δυο εικόνες και άλλες δυο που είδα τις προηγούμενες μέρες, έχω μαζέψει πολλά για να πω. Βαθιά ανάσα. Και τώρα πάμε ένα-ένα και μάλιστα από το τέλος. Από τις εξαγγελίες στο τουρισμό.
Τουρισμός. Μεγάλο κεφάλαιο, με γιγάντια προβλήματα και χιλιάδες εγκληματικά λάθη για δεκαετίες. Και ναι θα μπορούσε να είναι η πιο μεγάλη βιομηχανία παράγωγης. Και ναι ο Σαμαράς έχει δίκιο όταν λέει ότι εφέτος θα έρθουν περισσότεροι από 10 εκατομμύρια ξένοι στην Ελλάδα. Αλλά ποιοι και πως θα έρθουν μάλλον δεν τον ενδιαφέρει, και πολύ περισσότερο δεν τον ενδιαφέρει τι θα κάνουν αυτά τα 10 εκατομμύρια στην ελληνική τουριστική βιομηχανία. Για να σας το κάνω πενηνταράκια.
Για να πάω στη διπλανή πόλη από εδώ που ζω για ένα παρακευο-σαββατοκύριακο, συμπεριλαμβανόμενων εισιτηρίων τραίνου και ενός μετρίου ξενοδοχείου, θα μου στοιχήσει όσο ακριβώς θα μου στοιχήσει να κλείσω 10 μέρες σε πολυτελές ξενοδοχείο στη Κρήτη, – που θα μου κάνουν και αέρα στη πισίνα κατά τη μπροσούρα τους – συμπεριλαμβανόμενων και των αεροπορικών μου εισιτήριων. Αυτό το νόμισμα τώρα έχει δυο πλευρές.
Από τη μια στην Ελλάδα θα έρθουν κυρίως αυτοί που θέλουν να κάνουν «οικονομικές» διακοπές. Ξέρετε, αυτούς που χρόνια τώρα η Ελλάδα θέλει να αλλάξει ως …ασύμφορους για τις επενδύσεις που θεωρητικά έχουν γίνει. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Θα μου επιτρέψετε να γνωρίζω πως σκέφτονται οι βόρειο-ευρωπαίοι. Ο βόρειο-ευρωπαιος έχει συγκεκριμένο προϋπολογισμό για τις διακοπές του και θα το χαλάσει όλο. Στόχος του είναι να πάει στη Τζαμάικα, στο Μαϊάμι η στη Βραζιλία για είκοσι μέρες τουλάχιστον. Αλλά είναι πολλά τα έξοδα γιατί ο Τζαμαϊκανός, ο Αμερικανός και ο Βραζιλιάνος δεν είναι αμερικανάκια. Τι να κάνει λοιπόν; Να πάει στο Μαϊάμι για δέκα μέρες και μετά να περάσει άλλες δέκα στο σπίτι του; Φυσικά όχι. Θα πάει δέκα μέρες στο Μαϊάμι που θα χρυσοπληρώσει το ξενοδοχείο, το φαγητό και την Ντίσνεϊλαντ και μετά θα έρθει Ελλάδα για ποιο «οικονομικά». Πολύ πιο οικονομικά. Τι μετράει για τον βόρειο-ευρωπαίο; Το αποτέλεσμα. Έκανε είκοσι μέρες διακοπές δίπλα στη θήλασα και με τον ήλιο ντάλα, πίνοντας μοχίτος και καπνίζοντας πούρα στη Τζαμάικα και τέλος τρώγοντας μόνο καρπούζι στην Ελλάδα.
Τώρα η άλλη πλευρά. Και πενήντα εκατομμύρια να ερχόντουσαν στην Ελλάδα, όταν τα έσοδα εξασφαλίζουν μόνο τη βιωσιμότητα των περισσότερων τουριστικών επιχειρήσεων απλά για ένα ακόμα χρόνο, χωρίς περιθώρια επενδύσεων, τότε στην ουσία εκτελούν τον τουρισμό. Σταματήστε για λίγο και σκεφτείτε αυτό που μόλις έγραψα. Τα μόνα κέρδη των τουριστικών επιχειρήσεων αυτή τη στιγμή δεν έρχονται από τους τουρίστες αλλά από το στραγγαλισμό των τουριστικών υπαλλήλων και τη μαύρη εργασία μεταναστών. Αυτά για τα σχέδια για το τουρισμό του Σαμαρά. Στην ουσία ο Σαμαράς έκανε αυτό που είχε πει ο Ανδρέας Παπανδρέου, μας έκανε τους σερβιτόρους της Ευρώπης.
Ο τουρισμός είναι βέβαια ένα μεγάλο κεφάλαιο και πιθανώς στο μέλλον να μας ξαναδοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε γι αυτό το θέμα.
Και πάλι τα απλωμένα χέρια. Είδα ένα τύπο με άσπρα μαλλιά και μια γυναίκα με χοντρά γαλιά που είμαι σίγουρος ότι τους έχω ξαναδεί. Αμ εκείνον το νεαρό που απελπισμένος προσπαθούσε να μη σπρώξει τη γυναίκα δίπλα του αλλά και με τα μακριά του χεριά να πλησιάσει το φορτηγό, εκείνη η ματιά απελπισίας που είχε το εικοσάχρονο παιδί. Ένιωσα να με μαχαιρώνει.
Σχιζοφρενείς πάει να μας κάνει αυτός ο Σαμαράς. Να προσπαθείς να δεις το φως στην άκρη του τούνελ κάποια στιγμή που μόνο τα εγγόνια σου έχουν την ελπίδα να ζουν, και την ίδια στιγμή να βλέπεις μάτια απόγνωσης, χωρίς αξιοπρέπεια να παλεύουν για πέντε πατάτες και ένα λάχανο.
Αλλά εκεί έρχεται η άλλη εικόνα που σας έλεγα. Αλαζόνας, υπερφίαλος, εγωκεντρικός, ανατριχιαστικά ευερέθιστος. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Σε διακαναλική συνέντευξη έβλεπα τον πρίγκιπα του Μακιαβέλι να μιλάει ζωντανά. Σε όλη την Ευρώπη υπάρχουν σοσιαλιστικά κόμματα, στην Ελλάδα υπήρχε το κόμμα του Παπανδρέου, έγινε το πρόκομμα του Σημίτη και τώρα έχουμε το απόκομμα του Βενιζέλου. Μισαλλόδοξος και με ανόητα επιχειρήματα, ένα πολιτικό μηδέν, ταιριαστό ζευγάρι με τον Σαμαρά.
Το έχω γράψει και το έχω πει πολλές φορές, έχω γνωρίσει δεξιούς ριζοσπαστικά προοδευτικούς και αριστερούς φασίστες. Ο Βενιζέλος ανήκει στη μια άλλη κατηγορία, αυτών που υπεράνω ιδεολογιών είναι ο εαυτούλης του. Είναι από αυτούς που θα πατήσει επί πτωμάτων για την καρέκλα και το έχει ήδη κάνει. Στο πτώμα του ΠΑΣΟΚ. Αλλά ας όψεται ο συνεταίρος του, κι αυτός επί πτωμάτων πατάει για να κρατήσει τη καρέκλα του.
Αλλά εκεί που πραγματικά έπαθα σοκ ήταν η άλλη εικόνα, αυτή με αυτήν την Μαρία Σπυράκη. Η γυναίκα είχε το θράσος, σε πανελληνιά μετάδοση, να πει ότι έκρυψε πληροφορίες από το κόσμο με προσωπική επιλογή γιατί έτσι της το επέβαλε η κρίση της και γιατί πίστευε ότι προστάτευε το εθνικό συμφέρον. ‘Όχι η συνείδηση της γιατί συνείδηση σίγουρα δεν έχει. Ακόμα και ο τρόπος που το έλεγε, μαρτυρούσε ψυχοπαθή χωρίς κανένα συναίσθημα και συνείδηση.
Επειδή για μένα η δημοσιογραφία από όποιο σημείο της κι εάν την υπηρετείς, είναι ένα πολύ σοβαρό και σεβαστό επάγγελμα, έχω κατηγορηθεί στο παρελθόν όταν υπερασπίστηκα έλληνες δημοσιογράφους για συντεχνιακή διάθεση. Λοιπόν, ο δημοσιογράφος εξυπηρετεί το εθνικό συμφέρον και τη δημοκρατία όταν ενημερώνει το κόσμο. Για τα πάντα. Και ο καλός δημοσιογράφος έχει πάντα τον τρόπο να πει αυτό που χρειάζεται χωρίς να φέρει σε κίνδυνο το εθνικό συμφέρον. Αν οι δημοσιογράφοι ήταν σαν τη Σπυράκη δεν θα είχαμε μάθει ποτέ για το Γουώτεργκειτ, για τον Κοσκωτά ή τον Τσοχατζόπουλο. Και αυτά είναι απλά παραδείγματα στα εκατομμύρια καθημερινά σε όλο το κόσμο.
Για τη περίπτωση της κύριας Σπυράκη έχω ορισμένες απορίες. Πως δεν έχει επέμβει ακόμα η ΕΣΗΕΑ; Θα έπρεπε όχι απλά να αποπομπεί από κάθε δημοσιογραφικό κύκλο και όργανο αλλά και να έχει υπάρξει κάποια ερευνητική ομάδα για να μάθουμε τι άλλο έχει κρύψει κάτω από το μαξιλάρι της και με ποιου την εντολή. Γιατί αυτά τα περί μαξιλαριού και κρίσης ακούγονται παραμύθι.
Στην αρχή μιλήσαμε για σεβασμό στους θεσμούς. Να λοιπόν που άλλος ένας εκλεκτός του Σαμαρά, η Μαρία Σπυράκη, όχι απλά δικαιολογεί την κάθε ασέβεια προς το θεσμό της δημοσιογραφίας αλλά και τον αποδομεί, τον καταστρέφει δημόσια και σε πανελληνιά προβολή. Πως λοιπόν να απαντήσεις σε αυτόν που φωνάζει «αλήτες, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι»;
Και πώς να πιστέψεις ότι, ότι έχει πει αυτή η γυναίκα – σαν «δημοσιογράφος» – τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, δεν ήταν διυλισμένο από το μαξιλάρι της; Και πως θα με πείσει εμένα ότι δεν ήταν πάντα υπό εντεταλμένη αποστολή; Αλώστε τα τριάντα αργύρια είναι σε δημόσια παρουσίαση και στο ευρώ-ψηφοδελτιο του Σαμαρά.
Ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Όλοι μας έχουμε αποδεχτεί μοιρολατρικά ότι ο Σύριζα θα είναι κυβέρνηση στις επόμενες εκλογές και μάλιστα εν γνώση μας ότι ο Σύριζα είναι το νέο ΠΑΣΟΚ. Και παρόλα αυτά θα είναι καλυτέρα από τον Σαμαρά και τη συμμορία του.
Κι αυτό είναι ξευτίλα. Γι αυτό και είναι για φτύσιμο.
Τέλος κάτι σαν υστερόγραφο. Την αποδομή και το τέλος του Σαμαρά δεν μπορεί να το φέρει ούτε να το κάνει ο Σύριζα, η Συγγρού η κάποιος άλλος. Το τέλος του Σαμαρά πρέπει να το φέρει η Ρηγίλλης. Και ο νοών νοείτω!
***************************************************************
Το ποταμάκι άκουσα ότι δίνει συνεντεύξεις σε πρωινάδικα. Σωστός ο ποιητής. Να μην έχουν πιει καφέ ακόμα να τους πιάσει στη θολούρα.
***************************************************************
Αντωνάκη, κάτι άκουσα ότι η διάσκεψη για κάποια έρευνα δεν πήγε καλά. Τι σε στενοχώρησε; Η καλύτερα ποιο από όλα σε πρωτοστεναχώρησε;
***************************************************************
Το ξανά-άκουσα. Υπουργός και τηλεοπτικός πωλητής (ονόματα δεν λέμε) ονειρεύεται προεδρία ΝΔ και μάλιστα πλασάρει εαυτόν σαν την ιδανική λύση που αρέσει και στη Μέρκελ. Έτσι λέει γιατί ονειρεύεται κι άλλη καρέκλα. Θα τρελαθούμε τελείως;
***************************************************************
Ο Μπαλτάκος με τον Τσεκουράτο τι μαγειρεύουν;
***************************************************************
Καψή ενοχλήθηκες από το γιουχάρισμα; Σου έκανε έκπληξη; Γιατί; Τι δεν κατάλαβες;
***************************************************************
Αντωνάκη δεν βρέχει, σε φτύνω!
***************************************************************
Για άλλη μια εβδομάδα μου κάνει παρέα ο Θάνος Ραφτόπουλος με τα σκίτσα του.
***************************************************************
Για τη φωτογραφία μόνο ένα πράγμα μπορώ να γράψω: Θεέ μου!!!
