γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Σ΄ ένα δυτικό κόσμο που έχει βαθιά εσωτερικεύσει την ιδέα ότι τα πάντα είναι δημοκρατία, η επιλογή του διαφορετικού δεν γίνεται αποδεκτή. Η αντίφαση είναι τεράστια αλλά αποδεικνύει την υπαρξιακή αγωνία της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Οι νεοφιλελεύθερες περιπλανήσεις για εξαγωγή δημοκρατίας, με βελούδινες ή έγχρωμες επαναστάσεις, είναι πλέον ξινά λεμόνια.
Οι αυταπάτες της Δύσης δεν στέκουν στις παγκόσμιες προκλήσεις, όταν μάλιστα η Δύση εν πολλοίς είναι υπεύθυνη γι αυτές, με την κλιματική κρίση να είναι χαρακτηριστική.
Πλούτος και βίαιη παρακμή, ανισότητες και αδικίες μαζί. Μια φούσκα ελιτισμού που αρέσκεται στη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία, την αξιοκρατία, επίσης. Δεξιότητες που δεν προέκυψαν από κάποιο εξαιρετικό ταλέντο, παρά από τους τεράστιους πόρους που αντλήθηκαν από τους “ηττημένους”.
Πολιτικός κυνισμός, δεκαετίες εκβιασμών, δωροδοκίες, διαφθορά, στρατιωτική δράση και συναγελασμός με δικτάτορες, άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας. Μέση Ανατολή, Νότιος Αμερική και το μεγαλύτερο μέρος της Ασίας έχει στρέψει την πλάτη στη Δύση.
Η Αφρική θυμάται την αποικιακή κληρονομιά της Δύσης, τη δουλεία, τη λεηλασία της γης, τη νεοαποικιακή προσέγγιση στο ζήτημα της κλιματικής κρίσης. Τα αντιδυτικά συναισθήματα σαρώνουν την ήπειρο που σταδιακά αποαποικιοποιείται και απεγκλωβίζεται από τη δυτική μέγγενη.
Στην πρόσφατη σύνοδο της Ε.Ε. με την CELAC, την Κοινότητα των κρατών της Λατινικής Αμερικής και Καραϊβικής, δεν υπαγόρευε η Ε.Ε. τους όρους. Οι χώρες ενδιαφέρονται για χειροπιαστές επενδύσεις, για υποδομές και θέσεις εργασίας, όπως ζήτησε ο Λούλα ντα Σίλβα. Η πρόσφατη σημαντική σύνοδος των BRICKS αποσιωπήθηκε εμφατικά από τα συστημικά ΜΜΕ, αλλά υποκριτικά εξαίρουμε την επίσκεψη του Ινδού Μόντι.
Ωστόσο, 5 σημαντικές για εμάς χώρες, θα είναι τα νέα μέλη. Η στάση όλων αυτών στο Ουκρανικό ζήτημα είναι η διακριτική ουδετερότητα. Για την απατηλή ελληνική συμμαχικότητα, όμως, δεν επιτρέπονται δεύτερες σκέψεις. Η υπαναχώρηση ισοδυναμεί με ήττα, ενώ η σύμπλευση, με ηρωική σφαλιάρα διαρκείας.
Στα ταυτοτικά ρεύματα αντίδρασης, λοιπόν, απέναντι στην μονόπλευρη εθνική συνέπεια και συνέχεια που υπερβαίνουν υποτίθεται τις κομματικές γραμμές, οι λογής Τσιντσίνηδες και Μουμτζήδες αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, ρήγματα, κρυφοαριστεριστές, ακροδεξιούς και συνωμοσιολόγους των ταυτοτήτων. Λες και οι κομματικές γραμμές είναι το “οφθαλμοφανές” εθνικό συμφέρον, κομματικές Πρέσπες δηλαδή.
50 χρόνια τουρκικής κατοχής στην Κύπρο, 10 Πρόεδροι των ΗΠΑ, 10 Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 6 Πρόεδροι ΟΗΕ. Δηλώσεις, διορθώσεις, προσθέσεις και αφαιρέσεις και στο βάθος η κυνική παραδοχή του κατευνασμού και των συμφερόντων.
Η σωστή πλευρά της ιστορίας βρίθει ανηθικότητας και υποκρισίας.
