Απεργάζονταν μια ουράνια βασιλεία στη γη κάτω από αληθοφανή σχήματα ολοκληρωτισμού και λαϊκισμού, μετατρέποντας τους πολίτες υποχείρια μιας ανικανοποίητης αναγκαιότητας. Αντικείμενα μιας απάνθρωπης ιδεολογίας.
Δικαιώματα και θεσμοί φυσικά αποτελούνε εμπόδιο στην πραγμάτωση του φαντασιακού και θα πρέπει να υποταχθούνε δια της εξαθλίωσης και της απαξίωσης. Το υποτιθέμενο ηθικό πλεονέκτημα που αποτέλεσε την κορωνίδα της υποκρισίας, κατάντησε μια ακραία συντηρητική ηθικολογία, μια μυθοπλασία ευνοούμενων τάξεων και εξωτερικών εχθρών. Αρκεί να μη αντιμετωπιστεί η πραγματικότητα. Εξαπάτησαν, αθέτησαν και διέρρηξαν την εμπιστοσύνη του λαού τα τελευταία τούτα χρόνια με τα χειρότερα ψέματα, που θα ντρεπόντουσαν και τα ίδια, για να θυμηθούμε τα λόγια του Μενέλαου Λουντέμη.
Η αναιμική ανάκαμψη που παρατηρείται δεν εγγυάται σταθερότητα ούτε μακροημέρευση της κοινωνίας και της οικονομίας. Η εκτόξευση του ελατηρίου της ανταγωνιστικότητας δεν έγινε και ούτε πρόκειται με τους υπάρχοντες φόρους, οι οποίοι έχουν αυξηθεί σε τέτοιο βαθμό που αναπόφευκτα οδηγούν στην παραοικονομία. Μία πρακτική που αναγκάζονται να εφαρμόζουν οι μικροί και μικρομεσαίοι προκειμένου να επιβιώσουν. Κατά βούληση κρύβουν ό,τι κρύβεται. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω δηλαδή. Ούτε ανταποδοτικότητα ούτε αλληλεγγύη.
Ο λαϊκισμός όμως πληρώνεται και μάλιστα πολύ ακριβά, καθώς νομοτελειακά κάποιος πάντα πληρώνει και συνήθως όχι ο υπαίτιος. Η τελική όμως πρόσκρουση με την πραγματικότητα για την κοινωνία θα γίνει στις αρχές του 2019 όταν θα εφαρμόζονται τα ψηφισμένα μέτρα της περαιτέρω περικοπής των συντάξεων και του αφορολόγητου, που επιμελώς οι κυβερνώντες παραβλέπουν. Η υπερφορολόγηση πηγαίνει σε πρόωρες συντάξεις, σε επιδόματα, σε μετακλητούς και κρατικές επιχορηγήσεις.
Η απάθεια όμως των κυβερνώντων δεν αντιμετωπίζει τα πραγματικά προβλήματα, αλλά επαφίενται στο χρόνο να τα σβήσει. Αυτός ωστόσο τα αποκαλύπτει με καταιγιστικό ρυθμό δημιουργώντας νέα τετελεσμένα. Τα παραδείγματα άπειρα.
Το σοσιαλιστικό αφήγημα ξεθωριάζει, διότι όσο και αν επιμένουνε πως αλλάζουμε σελίδα, πως επιστρέφουμε δυναμικά, πως οι αγορές ανάβουν πράσινο για καθαρή έξοδο, εάν δεν αλλάξουμε νοοτροπία, το μόνο ίδιο πρόσκαιρα, θα είναι το επιτόκιο με τις σύγχρονες οικονομίες, το οποίο σύντομα θα μας οδηγήσει στην πρότερη κατάσταση. Στην πραγματικότητα το μόνο αισιόδοξο σενάριο κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες προσβλέπει σε μια μαχητική δυναμική στον αγώνα για τη διαμόρφωση της κριτικής σκέψης των ανθρώπων. Στον αγώνα για την αντικειμενική πραγματικότητα και όχι σε φαντασιακές καταστάσεις. Γιατί η οπισθοδρόμηση πλέον θα είναι συντριπτική.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
