Οι χρονικές υπερβάσεις ωστόσο και οι καθυστερήσεις νομοτελειακά οδηγούν σε περισσότερα επώδυνα μέτρα όπως έδειξε ο κόφτης και οι κλειστές τράπεζες. Η παρατεταμένη πολιτική αβεβαιότητα και ο ιδεολογικός αυτοσκοπός της υπερφορολόγησης επιχειρήσεων και πολιτών οδήγησαν σε στασιμότητα και οπισθοχώρηση μεγάλο μέρος της οικονομικής ζωής της χώρας, τόσο το τελευταίο τρίμηνο του ΄16 όσο και κύρια το πρώτο τρίμηνο του ΄17. Η αγορά στραγγίζει και η ανάκαμψη υποθηκεύεται.
Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές του δημοσίου για το Q1 (δηλαδή το πρώτο τρίμηνο) αυξήθηκαν σχεδόν 1δις. Η επιδείνωση του οικονομικού κλίματος, σε συνέχεια της ύφεσης του Q4 του ΄16 είναι βέβαιο πως θα εκτροχιάσει τους στόχους για ανάπτυξη 2,7% και θα επιφέρει πρόσθετα μέτρα εντός του ΄17. Πέρα από συνωμοσιολογίες και επικοινωνιακά τερτίπια οι αριθμοί, αδιάψευστοι μάρτυρες, καταδεικνύουν πως το Q1 χάθηκε. Κοντά σιμά και το Q2. Η περίφημη ανάπτυξη που ευαγγελίζονταν οι κυβερνώντες πέταξε και είναι αδύνατο, όσο και να τρέξει θετικά το υπόλοιπο του έτους, να προσεγγιστούν οι στόχοι.
Επενδυτές δεν υπάρχουν παρά μόνο κοράκια. 4 στις 5 μικρομεσαίες επιχειρήσεις λειτουργούν με ορίζοντα συρρίκνωσης σύμφωνα με την έρευνα του ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ, ενώ αντίστοιχα 4 στις 10 επιχειρήσεις θεωρούνε πολύ πιθανό το επόμενο διάστημα να κλείσουν. Η μικρή παραγωγική δυναμική εξανεμίζεται, οι εξαγωγές είναι στάσιμες, η εγχώρια κατανάλωση υποχωρεί και το ’17, πιθανόν πάνω από 10% και μαζί αποχωρούνε και οι καταθέσεις.
Στην αγορά κυριαρχεί η απογοήτευση, η απαισιοδοξία και η παραίτηση. Η προσδοκία δε του τουριστικού οβολού στα ταμεία, με τα all inclusive πακέτα και της μιας σαλάτας στα τέσσερα για τα μικρομάγαζα, δεν επαρκεί για να φέρει την ανάπτυξη. Ο Έλληνας πλέον δεν έχει. Η εξάντληση είναι εμφανής.
Σαν χώρα έχουμε τη δυνατότητα να διαπραγματευόμαστε τα πάντα εκτός από τα μνημόνια, διότι το οικονομικό και κοινωνικό κόστος από την αβεβαιότητα που προκαλεί η καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης είναι μεγαλύτερο από το κόστος των ίδιων των μέτρων, καθώς χρειάζονται όλο και περισσότερα μέτρα για την επανεκκίνηση της οικονομίας που βρίσκεται σε τέλμα.
Το μάθημα δεν μας έγινε πάθημα. Για τους δανειστές η αξιοπιστία των κυβερνώντων είναι εφάμιλλη του παραμυθά. Οι άφρονες κυβερνώντες διακατέχονται από κραυγαλέο μεσσιανισμό, καθώς η αυτοεκπλήρωση της φαντασιακής ταυτότητάς τους για τη σωτηρία και αλλαγή της Ευρώπης είναι αυτοσκοπός. Για τους φαντασμένους της Αριστεράς η Ευρώπη παραπαίει και αντιμετωπίζει κρίση ταυτότητας. Αδυνατούν να αντιληφθούν πως η Ευρώπη των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων, όπως ιδιοτελώς διαλαλούν οι μεγαλοπρεπείς δοξασίες του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού του Σάκη, μετασχηματίζεται γοργά χωρίς διλλήματα και θα επιδιώξει να απαλλαγεί από τα βαρίδια δια των ταχυτήτων. Έντρομοι εκστομίζουν πύρρειους λόγους για την ενότητα και παρουσία της χώρας μας στον στενό πυρήνα. Η επιδείνωση όμως του οικονομικού κλίματος κλείνει την πόρτα των αγορών για το ΄17. Από το νέο έτος και βλέπουμε.
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Νίκου Γκίκα πατήστε εδώ!
