γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Πυκνώνουν τα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ στο να φύγει η σημερινή κυβέρνηση. Απέτυχε για κάποιους. Ζήτημα ζωής, επιβίωσης και Δημοκρατίας γι’ άλλους.
Ανατρέχοντας σε βασικά σημεία της σημερινής διακυβέρνησης, είναι βέβαιο πως εκείνοι δεν θα έφτιαχνα ποτέ φράχτη στον Έβρο. Πεταμένα λεφτά, καθότι οι επίδοξοι συμπολίτες μας για λίγο λιάζονται και κατόπιν εξαφανίζονται στις Ειδομένες.
Για εξοπλισμούς ούτε λόγος. Περιττές δαπάνες σε καιρούς ειρήνης, ενόσω μάλιστα η θάλασσα σύνορα δεν έχει και κατά τον ευπατρίδη Μπαλάφα θα το ρισκάρανε. Οι κουτόφραγκοι Γάλλοι πάλι, λευκή επιταγή χωρίς καμία υποχρέωση βοήθειας από μέρους μας.
Ρουβίκωνες, αναρχοαριστερές συλλογικότητες, καταληψίες και απολειφάδια του Κουφοντίνα, σε πρώτο πλάνο∙ καμία ενόχληση.
Μεσαία τάξη και επιχειρείν, το μισητό «αναγκαίο συμπλήρωμα» του καπιταλισμού, στον Καιάδα της απόλυτης ενοχοποίησης.
Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών δεν έκαναν ποτέ, παραδίδοντας τη Μακεδονία αμαχητί.
Ποιος τους πιστεύει για την πανδημία. Οι κλίνες ΜΕΘ τριπλασιάστηκαν και μάλλον αποτελεί εξαιρετική επίδοση για ένα διαλυμένο υποτίθεται ΕΣΥ. Το προσωπικό, επικουρικό έστω, είναι περισσότερο.
Κατά γενική ομολογία, η χώρα μας τα πηγαίνει αρκετά καλά. Πραγματικά θα μπορούσαμε πολύ καλύτερα σε πολλούς τομείς. Ωστόσο την ώρα της ευθύνης και της συναίνεσης, κάποιοι προτίμησαν την περιχαράκωση, τόσο με τον Ε. Αποστολάκη στην Πολιτική Προστασία, όσο και με την επαμφοτερίζουσα στάση στην υγειονομική κρίση. Γιατί είναι εύκολο να είσαι απέναντι με εμφυλιοπολεμικά μίση και πάθη, αλλά είναι υποκριτικό να μέμφεσαι τους άλλους για καθεστώς, όταν ιδεολογικά υπηρετείς απάνθρωπα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Ανερυθρίαστα “πολάκης” δηλώνουν τη θεσμική τους αλλεργία. Η σύντομη διακυβέρνησή τους άλλωστε, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Προσπάθησαν να εκκαθαρίσουν όλα τα βλαβερά έντομα στα πλαίσια της ευγενούς άμιλλας του λαού∙ «τα τσιράκια, τους παρακεντέδες της αστικής τάξης, τους λακέδες του μπεζαχτά, τα παράσιτα πλούσιους και κλέφτες και τους διανοούμενους που φοβέριζαν με τον μπαμπούλα του σοσιαλισμού το λαό». Όπως τα περιέγραφε ο Λένιν στο “Πώς να οργανώσουμε την άμιλλα;” το Δεκέμβρη του ’17.
Δημοκράτες με αριστερόμορφα στερεότυπα, επαναστατικώ δικαίω μάλιστα στη βάση του “ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”, “ή εμείς ή αυτοί”. Ο αχός της μομφής πέρασε και οι δημοσκοπήσεις δεν ευδοκιμούν. Στην τελευταία αναλαμπή της επίπλαστης ηγεμονίας τους, όλοι δικαιούνται ψευδαισθήσεις, χάριν εντυπωσιασμού και πολιτικού αιφνιδιασμού, ακόμη και στους συντρόφους τους.
Η έφοδος στους ουρανούς ωστόσο περισσότερο θυμίζει το τίναγμα της ψόφιας γάτας. Μετά από τέσσερεις εκλογικές ήττες και σε αναμονή της πέμπτης, συντηρούν με πρεσβυωπικό θράσος την πεποίθηση πως θα τα έκαναν καλύτερα.
