γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το διαχρονικό αποκούμπι όσων δεν έχουν ουσιαστικά επιχειρήματα για την επόμενη ημέρα είναι η έκφραση παραλάβαμε καμένη γη. Επωφελής στον πολιτικό λόγο, προκειμένου να αποσείσει τις ευθύνες. Καμένη γη από τον Παπανδρέου, το Μητσοτάκη, το Σημίτη, τον Καραμανλή της επανίδρυσης μέχρι και τον Αλέξη. Ιδιαίτερα αγαπητό μάλιστα θεώρημα για τους σημερινούς κυβερνώντες και εν τοις πράγμασι μετά τις άπειρες κυβισθήσεις. Το ηθικό πλεονέκτημα βλέπεις.
Και μπορεί η πολιτική έκφραση να δηλώνει τη διαλυμένη οικονομία μιας χώρας και όχι μόνο, ωστόσο, με φωτεινή εξαίρεση τον Κ. Μητσοτάκη, κοινό στοιχείο όλων, εξαιτίας της αυταπάρνησής τους και της βαθιάς αίσθησης του καθήκοντος, ήταν η διόγκωση του κράτους. Απαράμιλλα σύμβολα του συντεχνιακού σοσιαλισμού. Από τις κλαδικές του ΠΑΣΟΚ μέχρι τις αθρόες προσλήψεις των stage του Πάκη και τις δεκάδες χιλιάδων μετακλητών του ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτε δεν άλλαξε στη νοοτροπία της νομής της εξουσίας από τη μεταπολίτευση και μέχρι σήμερα. Η πεπατημένη των προηγουμένων φωτεινός φάρος για τους σημερινούς, στο μέτρο του δυνατού βέβαια, καθότι ο μπαμπούλας των θεσμών παραμονεύει όσο δεν του γίνεται το χατίρι. Ένα σπάνιο σε έκταση κατόρθωμα που συναντάται μόνο σε περιπτώσεις ιθαγενών.
Προφανώς και η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Το ατού του Αλέξη για την οικονομία είναι μουσαντένιο και στηρίζεται στην υπερφορολόγηση και στην καταστροφή της μεσαίας τάξης που άρχισαν να ανακαλύπτουν. Η αγορά παραπαίει, τα κόκκινα δάνεια, η ΔΕΗ, η απουσία αναπτυξιακής πολιτικής, η υπερφορολόγηση και οι θεσμικές εκτροπές είναι κάποια από τα σημαντικά προβλήματα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της ΝΔ. Είναι φανερό πως εάν δεν υπήρχε η εποπτεία η χώρα θα είχε εκτροχιαστεί, θα είχε καταρρεύσει προ πολλού. Κανένας όμως δε στρώνει κόκκινο χαλί και πολύ περισσότερο οι έχοντες αναρχομαρξιστικές ιδεοληψίες. Οι έχοντες την κυβέρνηση αλλά όχι την εξουσία.
Ωστόσο, οι ανθοί της αντιπολίτευσης, περιφέροντας τον ξύλινο κομματικό λόγο, ενίοτε δια των newsletter του κόμματος, δεν βοηθούν την κατάσταση. Η δε νοικοκυροσύνη και η σκληρή δουλειά δεν μπορεί να είναι προσόντα του μέλλοντος μόνο για τους άλλους. Γιατί καταπατήθηκαν πολύ νωρίτερα με βάναυσο τρόπο από τους κρατούντες της υποτιθέμενης ανώτερης καταγωγής. Αντί λοιπόν οι περιφερόμενοι της Πειραιώς να παρουσιάζουν τις παγίδες της επόμενης ημέρας, για ναρκοθέτηση, εκκρεμότητες και αδιέξοδα, θα ήταν προτιμότερο να ξεχυθούν κομίζοντας το μήνυμα του διαφορετικού, της ουσιαστικής μεταρρύθμισης και αλλαγής νοοτροπίας χωρίς λαϊκισμούς και πλειοδοσίες. Ο κόσμος είναι έτοιμος να ακούσει λύσεις και η ανάπτυξη θέλει πλάτες και δουλειά.
