γράφει η Δήμητρα Καραντζένη
Αυτό δεν είναι ένα ακόμα κείμενο για τις γυναικοκτονίες. Τα φρικιαστικά περιστατικά που διαδέχονται το ένα το άλλο με γεωμετρική πρόοδο αποτελούν οπωσδήποτε ένα φαινόμενο απαραίτητο να διερευνηθεί συστηματικά από εγκληματολόγους, κοινωνιολόγους, ψυχιάτρους κ.ο.κ.
Η αναρώτηση αυτού του άρθρου είναι ευρύτερη, και αφορά στην κάθε είδους σωματική και ψυχική κακοποίηση του ανθρώπου από άνθρωπο, που διατρέχει τους αιώνες και είναι ανεξάρτητη από φύλα, θρησκείες, καταγωγές και δεσμούς αίματος.
Ανέκαθεν με τρόμαζαν τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Η μεταμορφωτική επίδραση διαφόρων παραγόντων όπως η ανάγκη για εξουσία και επιβολή, ο πλούτος και η δόξα, είναι σοκαριστική. Κι ύστερα, τα βιώματα. Η καταλυτικής σημασίας παιδική ηλικία, ο συχνά βίαιος αποχωρισμός της αγνότητας και αθωότητας, η σκληρή «εκπαίδευση» στο νόμο της επιβίωσης του ισχυρού, που μοιραία απεκδύεται κάθε ηθικής αξίας, είναι αρκετά για να γεννήσουν το τέρας.
Κι ύστερα, η υποκρισία των κοινωνιών. Κλειστές κοινωνίες, με δήθεν στενές και πιο ουσιαστικές διαπροσωπικές σχέσεις, που πάντα ξέρουν αλλά ποτέ δε μιλούν. Που κλείνουν τα μάτια στις μελανιές και τα αυτιά στα ουρλιαχτά. Γιατί πώς να τα βάλεις με το συγχωριανό, «είμαστε όλοι μια γειτονιά». Η γειτονιά, όχι πια ως ομάδα αλληλέγγυων ανθρώπων μα περισσότερο ως κλειστός κύκλος συνομωσίας, υποκρισίας, ένοχης σιωπής.
Στον αντίποδα, οι μεγάλες, μοντέρνες, ανεπτυγμένες κοινωνίες. Άνθρωποι που τρέχουν κυνηγώντας τη σκιά τους για να ανταποκριθούν στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της σύγχρονης καθημερινότητας, προσποιούνται με πειστική ευκολία ότι δεν έχουν χρόνο για το συνάνθρωπο. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων απολαμβάνουν την ανωνυμία των μεγάλων πόλεων που ξεχειλίζουν από πληθυσμό και από αδιαφορία.
Ότι συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες μένει εκεί, είναι το τίμημα που καλείσαι να πληρώσεις για την πολυπόθητη απελευθέρωση από τα καταπιεστικά στεγανά της επαρχίας. Όσο ελεύθερος είσαι να ζήσεις μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα του καφετζή και του φούρναρη, τόσο ελεύθερος είσαι και να βασανίζεσαι, να ματώνεις και να υποφέρεις.
Ελεύθερος και μόνος.
Και το τέρας μεγαλώνει.
Τέλος, τα χιλιάδες κοινωνικά στερεότυπα, που έχουν διαποτίσει τις σάρκες μας και αναδύουν την απόκοσμη μυρωδιά της σίψης. Ο άνδρας-αρχηγός και προστάτης, ο κουβαλητής, που αποφασίζει και διατάζει γιατί το κουδούνι γράφει το όνομά του..
Η γυναίκα νοικοκυρά, που οφείλει να κάνει τα πάντα αδιαμαρτύρητα γιατί αυτή είναι η φύση της..
Η μητέρα που πρέπει οπωσδήποτε να θηλάζει και όχι να δίνει έτοιμο γάλα, χωρίς βέβαια να μένουν εκτεθειμένες οι θηλές της για να μην προκαλέσει. Τα νεαρά κορίτσια που με την προκλητική περιβολή και το φέρσιμό τους θα μετέτρεπαν με ευκολία σε επίδοξο βιαστή και το πιο ηθικό αρσενικό, υπεράνω πάσης υποψίας. Τα παιδιά που δεν πειθαρχούν χωρίς λίγο ξύλο, γιατί πώς αλλιώς θα μάθουν να σέβονται, άλλωστε θα τα καταλάβουν όλα όταν μεγαλώσουν, όταν γίνουν κι εκείνα γονείς.
Οι χωρισμένες γυναίκες που είναι λιγότερο ηθικές από όσες «τιμούν το στεφάνι τους» μουσκεύοντας κάθε νύχτα το μαξιλάρι, γιατί αυτός ο άντρας τους έλαχε, αυτός τους αναλογεί.
Ο μικροκαμωμένος ντροπαλός συμμαθητής που είναι σίγουρα αρκετά αδύναμος και ανήμπορος για να αντιδράσει, ό,τι πρέπει για να εκτονώσουν τα άγρια ένστικτά τους οι ανήλικοι μάγκες που γοητεύονται από την παρέκκλιση και το περιθώριο.. Τα ομόφυλα ζευγάρια, που αποτελούν απειλή για την αγία, ελληνική παραδοσιακή οικογένεια, που παρά τις τόσες παθογένειές της, παραμένει αν μη τί άλλο, φυσιολογική. Και το τέρας γιγαντώνεται.
Το τέρας της σκοτεινής, ανθρώπινης ύπαρξης έχει πολλά κεφάλια. Αλλάζει συνεχώς μορφές, αλλά απλώνεται παντού, δύσκολο να το αγνοήσεις. Οι παιδοκτόνοι, οι γυναικοκτόνοι, οι βιαστές, οι εκφοβιστές, που παρελαύνουν στα δελτία ειδήσεων μπρος στα δήθεν έντρομα μάτια μας, δεν προέρχονται από μια κλειστή κάστα κακοποιών, δε βγαίνουν μέσα από σπηλιές, δεν ξεφυτρώνουν μέσα απ’ το χώμα. Συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε αποβράσματα, ξεχνώντας ότι τους ξέβρασαν τα απόνερα της κοινωνικής υποκρισίας. Τους γεννά και τους ανατρέφει η ίδια μήτρα, είναι εκείνος ο γνωστός, ο συγγενής, η συνάδελφος, ο γείτονας, ο καθηγητής, ίσως πηγαίνετε μαζί στο ίδιο σχολείο..
Πριν το πρόβλημα αποκτήσει ονοματεπώνυμο, είχες επιλέξει να το αγνοείς, να το απορρίπτεις, να μην ανακατεύεσαι, να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, ή να παριστάνεις ότι δεν πειράζει.. Προτού πιάσεις πάλι λοιπόν το σοκαρισμένο πρόσωπό σου φρίττοντας από αποστροφή, για θυμήσου λίγο καλύτερα..
