γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.
Η Μέρκελ πήρε την σωστή απόφαση και αποφάσισε να μην θέσει υποψηφιότητα ξανά για την προεδρία του CDU. Κατάλαβε ότι πρέπει να φύγει από την ηγεσία την ώρα που πρέπει και δεν προτίμησε να μείνει στο τιμόνι. Στην καγκελαρία θα μείνει. Είχε συνδέσει στο παρελθόν την προεδρία του κόμματος με την καγκελαρία, αλλά τώρα προτίμησε να μην φύγει βίαια, αλλά συντεταγμένα. Άλλωστε η Μέρκελ απεχθάνεται την βιασύνη.
Αιτία για την απόφαση να μην θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του κόμματος της ήταν τα εκλογικά ποσοστά στην Βαυαρία και την Έσση. Σε αυτά τα κρατίδια οι Χριστιανοδημοκράτες έχασαν μεγάλα ποσοστά από τις προηγούμενες εκλογές. Και η ίδια ήξερε ότι δεν θα ήταν εύκολο όταν αποφάσισε να διεκδικήσει ξανά την Καγκελαρία, γνώριζε ότι θα έχει μεγάλα προβλήματα.
Αυτά φάνηκαν από πέρυσι μετά τις εκλογές όταν ο συνασπισμός «Τζαμάικα» κατέρρευσε και τελικά η Μέρκελ προτίμησε ξανά τον μεγάλο συνασπισμό. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα, γιατί και οι ίδιοι οι Σοσιαλδημοκράτες δεν τον ήθελαν. Ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος της Μέρκελ ήταν ο Ζεεχόφερ που παρ’ ολίγον να τινάξει την κυβέρνηση στον αέρα, γιατί ήθελε σκληρή στάση στο μεταναστευτικό.
Η Μέρκελ, μεγαλωμένη στην Ανατολική Γερμανία, κόρη πάστορα, σπούδασε φυσική. Είχε πάρει εκδίκηση από την Καγκελαρία, γιατί κάποτε δεν την είχαν πάρει στη Γραμματεία. Το 1998 γίνεται γραμματέας του κόμματος που ηγείται μέχρι σήμερα και το 2000 πρόεδρος του CDU.
Πολιτικός πατέρας της ήταν ο Χέλμουτ Κολ. Δεν δίστασε να πάει κόντρα σε αυτόν όταν αποκαλύφθηκε το σκάνδαλο με τα μαύρα ταμεία του κόμματος. Και το 2005 εκλέγεται καγκελάριος και έγινε η πρώτη γυναίκα που φτάνει στην Καγκελαρία. Τότε όλοι έλεγαν ότι θα είναι μεταβατική. Όχι μόνο μεταβατική δεν ήταν, αλλά κατάφερε και κυριάρχησε αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας και της Ευρώπης.
Η «Σιδηρά κυρία» της Ευρώπης ήταν και η πολιτικός που δεν δίστασε να σώσει τις τράπεζες το 2008-2009 τότε που η κρίση χτύπησε την πόρτα της Ε.Ε.. Όμως από το 2010 και μετά η ίδια και η χώρα της βρέθηκαν να ακούνε μεγάλη κριτική από τον ευρωπαϊκό Νότο, με πρώτο παράδειγμα την Ελλάδα. Στην χώρα μας κάποιοι την κατηγορούσαν για τέταρτο Ράιχ, για γερμανική κατοχή. Μετά ακολούθησαν η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Κύπρος. Αλλά η Μέρκελ και η Γερμανία δεν γνώρισαν αλλού τόσο μίσος όσο στην Ελλάδα. Ακροαριστεροί και ακροδεξιοί έλεγαν περίπου τα ίδια για την Γερμανία και δεν μπορούσες να τους ξεχωρίσεις.
Φυσικά και την Μέρκελ την διέκρινε μία πίστη στην δημοσιονομική ορθότητα και πειθαρχεία. Αυτό κάποιοι το βάφτιζαν λιτότητα. Στο εσωτερικό της μείωσε την ανεργία από το 11% στο 5% απολάμβανε ότι είχε μία οικονομία καλοκουρδισμένη και από τις μεγαλύτερες τις ευρωζώνης. Επίσης, την επέκριναν γιατί πήγε το κόμμα της στο πολιτικό κέντρο, με αυτήν την κίνηση πήρε όλη την ατζέντα από το SPD.
Το 2015 πολλοί την κατέκριναν για την στάση της για το προσφυγικό και ότι άνοιξε τα σύνορα και από τότε έδωσε πάτημα στους επίδοξους λαϊκιστές να βρουν αφήγημα και να βάλουν εναντίον της Ευρώπης και της Γερμανοκρατούμενης Ευρώπης. Η ίδια έπεσε θύμα της Ορμπανοποίσης της δεξιάς. Ο Ζεεχόφερ ακόμη δεν έφυγε, αλλά θα φύγει και αυτός από την ηγεσία του CSU.
Οι δελφίνοι έχουν πάρει θέση. Άννεγκρετ Κραμπ-Καρενμπάουερ, Φρίντριχ Μερτς, Γενς Σπαν. Οι δύο τελευταίοι θέλουν να γυρίσουν το κόμμα στα δεξιά και είναι συντηρητικοί. Η ίδια η Μέρκελ θα είναι ευχαριστημένη εάν κερδίσει η Καρενμπάουερ.
Η Ευρώπη την άνοιξη έχει ευρωεκλογές με τον Μακρόν να μην λάμπει και τόσο, την Ιταλία να την κυβερνάνε ευρωσκεπτικιστές, την Ουγγαρία να μην θέλει να ακούσει για μετανάστες και πολλά άλλα κράτη έχουν κάνει στροφή.
Η Ευρώπη μπαίνει σε καταιγίδα χωρίς τα ρούχα της βροχής, χωρίς πυξίδα και ομπρέλα.
Θα έχουν μεγάλο κρότο οι επόμενοι μήνες.
