Ίσως το παράδειγμα του διαζυγίου να ακούστηκε λίγο ακραίο και παράλληλα φέρνει συνειρμούς που οι πολλοί προσπαθούν να αποφύγουν αλλά σε αυτή τη περίπτωση είναι και το πιο ταιριαστό. Διαπραγματεύσεις γίνονται και στην αγορά ενός σπιτιού ή ενός μεταχειρισμένου αυτοκινήτου. Κι’ αυτές είναι μακροχρόνιες μέσα στα δικά τους πλαίσια και επίπονες μέσα στο δικό τους όριο. Αλλά το διαζύγιο, ειδικά όταν είναι κοινή συναινέση, παρόλη την απλότητα του είναι το πιο πολύπλοκο.
Όταν οι διαπραγματεύσεις γίνονται μεταξύ εθνών, και μάλιστα με τη πολυπλοκότητα των διαπραγματεύσεων όπως αυτές μεταξύ Ελλάδος και ΕΕ, ο χρόνος είναι το μόνο ευέλικτο στοιχείο και τουλάχιστον στην αρχή, το μόνο σημείο που και οι δυο πλευρές μπορούν να συμφωνήσουν. Όπως ακριβώς έχει συμβεί μέχρι τώρα στις διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδος και ΕΕ/ΔΝΤ. Είναι μακρόχρονες, είναι ιδιαίτερα επίπονες και για τις δυο πλευρές και δεν είναι ακριβώς ένα παιχνίδι σκάκι που ο ένας παίκτης κάνει μια κίνηση περιμένοντας ευγενικά τον άλλο να κάνει τη δικιά του.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι σκοπιμοτήτων και συμφερόντων που ξεπερνούν σύνορα και νοοτροπίες. Παράλληλα έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι που τα πάντα επιτρέπονται, όπως στο πόλεμο και στον έρωτα.
Παράλληλα υπάρχουν στοιχεία που δυσκολεύουν τρομακτικά τις κινήσεις των παικτών. Από την ελληνική πλευρά αυτό το στοιχείο περιορίζεται σε ένα σημείο, στο γεγονός ότι οι Έλληνες δεν θέλουν να βγουν από το ευρώ και την ευρωζώνη. Αυτό είναι σαν να παλεύει η Ελλάδα με το ένα χέρι δεμένο στη πλάτη γιατί η μόνιμη απάντηση της άλλης πλευράς είναι το πολύ λογικό, δεν μπορείς να έχεις και το σκύλο χορτάτο και τη πίττα γεμάτη.
Και ενώ αν το κοιτάξεις επιφανειακά, φαίνεται η Ελλάδα να βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση και να ζητάει κάτι που καμία λογική δεν μπορεί να δικαιολογήσει, η άλλη πλευρά έχει το δικό της πρόβλημα, που επίσης της δένει το ένα χέρι πίσω από την πλάτη. Η ευρωζώνη δεν μπορεί να διώξει την Ελλάδα. Άρα οι απειλές είναι κούφιες.
Θα μου πείτε ότι μόνο κούφιες δεν είναι αν η Ελλάδα δεν μπορεί να πληρώσει και χτυπήσει χρεοκοπία. Έχετε δίκιο, αλλά σκεφτείτε τι θα συμβεί αν η Ελλάδα χτυπήσει χρεοκοπία μέσα στην ευρωζώνη. Ό,τι και να λένε ότι είναι προετοιμασμένοι είναι παραμύθι, η αλήθεια είναι ότι το ευρώ θα χαθεί στην άβυσσο των χρηματιστήριων και θα γίνει μέσα σε ώρες άχρηστο για οποιαδήποτε συναλλαγή. Και σε μια παγκόσμια οικονομία αυτό είναι σαν το δρόμο με τις λεύκες με το τέρας να περιμένει στις σκιές.
Οικονομολόγος δεν είμαι και οι γνώσεις μου στα οικονομικά είναι κυρίως αποτέλεσμα όσων έχω διαβάσει. Ούτε νομικός είμαι για να μπορώ να μπω στη νομικίστικη πλευρά του θέματος αλλά τα τελευταία χρόνια έχω υποχρεωθεί, θέλοντας και μη, να διαβάσω πολύ για να καταλάβω. Στη πραγματικότητα η όλη ιστορία είναι τόσο απλή που δεν θα μπορούσε να γίνει πιο πολύπλοκη.
Κανένας δεν πίστευε στην αρχή της ΕΕ κι όταν υπογράφανε συμφωνίες όπως αυτή της Λισαβόνας, ότι ένα ευρωπαϊκό κράτος θα βρισκόταν σε τέτοια δυσχερή θέση ώστε να χρειαστεί τα υπόλοιπα μέλη να το διώξουν από την ευρωζώνη για να σωθούν. Το πιστεύω ήταν, ότι όσοι είχαν περάσει την πόρτα του κλαμπ είχαν περάσει και τις απαραίτητες δοκιμασίες και είχαν γίνει από κάθε πλευρά ισότιμα μέλη του κλαμπ. Το πιστεύω ήταν ότι αφού ένα κράτος έγινε μέλος αυτού του κλειστού κλαμπ τότε ότι και να συμβεί θα αντιμετωπιστεί μέσα στα όρια του κλαμπ. Άρα ποτέ δεν προβλέψανε διαδικασίες αναχώρησης μέλους και πολύ περισσότερο δεν προέβλεψαν διαδικασίες αποβολής μέλους.
Τώρα θα μου πείτε γιατί δεν τις φτιάχνουν αυτές τις απαραίτητες προβλέψεις αφού έχουν το παράδειγμα της Ελλάδος μπροστά τους. Κι εδώ είναι το πρόβλημα κι όχι στο γεγονός ότι δεν μπορούν να αποβάλουν την Ελλάδα. Για να αποβάλουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη πρέπει να φτιάξουν ένα καινούργιο όρο/νόμο/συμφωνία, αλλά για να γίνει αυτό και να τεθεί σε εφαρμογή χρειάζεται η ομόφωνη γνώμη, σε απόλυτη πλειοψηφία της ολομέλειας της ευρωζώνης. Δηλαδή για να αποβληθεί η Ελλάδα από την ευρωζώνη πρέπει να συμφωνεί και η Ελλάδα.
Θα το επαναλάβω διαφορετικά. Ο μόνος τρόπος για να φύγει η Ελλάδα από την ευρωζώνη είναι εθελοντικά και αυτό πάλι θα χρειαστεί μια χρονοβόρα διαδικασία, μέχρι να φτιαχτούν οι απαραίτητες αλλαγές σε νόμους και κανονισμούς και να ψηφιστούν από όλα τα κοινοβούλια συν το ευρωπαϊκό, κάτι που δεν θα τελειώσει σε μια βδομάδα η σε ένα μήνα. Έτσι ακόμα κι αν δεχτεί η Ελλάδα να φύγει από την ευρωζώνη, η Ευρώπη έχει μπλέξει με μια διαδικασία που δεν θα αποφύγει όσο διαρκεί να βοηθά την Ελλάδα, συν να βλέπει το ευρώ να φθείρεται με ταχύτητα και καθημερινά.
Αυτό σημαίνει ότι από τη μια πλευρά το πέρασμα της Ελλάδας στη δραχμή για παράδειγμα, σημαίνει οικονομική μιζέρια που θα κρατήσει τουλάχιστον δυο χρόνια μέχρι να σταθεροποιηθεί η δραχμή αλλά από την άλλη πλευρά και ταυτόχρονα η Ευρώπη, θα ταλανίζεται από διαδικασίες και αλλαγές που θα καταστρέφουν το ευρώ με κίνδυνο το τέλος του κοινού νομίσματος. Ο λόγος; Ότι χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία η ακόμα και η Γαλλία δεν θα αντέξουν αυτό το κατρακύλισμα του κοινού νομίσματος και πιθανώς να προτιμήσουν την αναχώρηση τους από το ευρώ. Να λοιπόν ο εφιάλτης που φοβούνται Ευρωπαίοι και ΔΝΤ και δεν το λένε αλλά το παίζουν βιτρίνα τσαμπουκάδες.
Αυτό το πολύ απλό – που θα ήθελα να πιστεύω ότι όπως το έγραψα έγινε κατανοητό – έχει γίνει πολύπλοκο. Αλλά το τρομακτικό είναι ότι παρόλο που τις τελευταίες δυο βδομάδες έχω ψάξει πολύ στο διαδίκτυο και έχω προστρέξει σε άρθρα ακόμα και έξη χρονών, κανένας δεν το λέει. Ούτε καν ο Τσίπρας στις περίφημες συνεντεύξεις του στον Χατζηνικολάου. Η απάντηση είναι μόνιμα δεν μπορούν να μας διώξουν και φυσικά στην ερώτηση γιατί δεν μπορούν να μας διώξουν, η απάντηση παραμένει …δεν μπορούν. Όλοι αποφεύγουν να πουν το αυτονόητο για τους λίγους που καταλαβαίνουν πως δουλεύει η ΕΕ και η ευρωζώνη σε μια παγκόσμια οικονομία. Στο τέλος δυστυχώς όλοι καταφεύγουν στις αλληλοκατηγορίες και σε αναλύσεις μικροοικονομίας που κανένας δεν καταλαβαίνει.
Ουσιαστικά η μόνη λύση που θα βόλευε τους ευρωπαίους της Μέρκελ και του Σόιμπλε (και εκεί το οδηγούν με τη βοήθεια του ΔΝΤ) θα ήταν η Ελλάδα να αυτοκτονήσει οικειοθελώς και εδώ είναι που ο Τσίπρας έχει στηλώσει τα πόδια και αρνείται να το κάνει. Τα υπόλοιπα είναι λεονταρισμοί στις πλάτες των Ελλήνων και υστερίες του Σόιμπλε ή της Λαγκάρντ για να κρύψουν τον πανικό τους. Γι’ αυτό και η λύση μόνο πολιτική μπορεί να είναι, όπως πολύ σωστά εμμένει ο Τσίπρας, διαφωνείς ή συμφωνείς μαζί του ιδεολογικά.
Σε αυτό το ιδιόρρυθμο μπραντεφέρ ο Τσίπρας έχει μόνο ένα πράγμα που του δίνει δύναμη και τίποτα άλλο. Το γεγονός ότι είναι νεοεκλεγμένος με την πλειονότητα του λαού – που δεν περιορίζετε στον καναπέ, αλλά μπορεί και να κινητοποιηθεί αν χρειαστεί – μαζί του και να τον στηρίζει. Αν αυτή τη στιγμή εκτός από πέντε γραφικούς που τρέχουν στο σύνταγμα με τον Άδωνι ήταν 500,000 κόσμος, τα πράγματα θα ήταν τελείως διαφορετικά, αλλά δεν είναι. Και οι αντίπαλοι αυτού του λαού, είτε λέγονται Μέρκελ, είτε Σόιμπλε η Λαγκάρντ, για να αλλάξουν τις ισορροπίες πρέπει κάπως να λυγίσουν αυτή τη δύναμη. Για να γίνει αυτό δεν φτάνουν οι ανακοινώσεις του αστείου Σαμαρά, οι υστερίες του γραφικού Άδωνι ή οι γελοιότητες του Ποταμάκη. Χρειάζεται ο τρόμος να περάσει από την τηλεόραση, τις οθόνες των κομπιούτερ, τις σελίδες εφημερίδων και περιοδικών, πρέπει να σπάσει αυτή δύναμη που κρατάει τον Τσίπρα ζωντανό. Και το έργο αυτό το έχουν αναλάβει Έλληνες – δυστυχώς – δημοσιογράφοι της σχολής Πρετεντέρη, Εισαγγελάτου και Σπυράκη.
Μην κάνετε το λάθος να πιστεύετε ότι αυτό είναι ελληνικό φαινόμενο, υπάρχουν Πρετεντέρηδες και Σπυράκη σε όλες τις χώρες. Απλά είναι περιορισμένοι σε έντυπα ανάλογης ύλης που έχουν κεντρικό θέμα τα οπίσθια της Καρντάσιαν. Κι αν καταφέρουν να τρυπώσουν σαν αρουραίοι σε κάποια άλλη εφημερίδα η περιοδικό, η μεν διάρκεια τους είναι πρόσκαιρη για το δε έντυπο είναι μια μικρή μειονότητα με στόχο συγκεκριμένο κοινό. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουν κάνει φωλιές παντού και έχουν δηλητηριάσει ένα λειτούργημα όπως ακριβώς οι αρουραίοι του μεσαίωνα δηλητηρίασαν με την πανούκλα στην Ευρώπη.
Παράλληλα πάντα υπήρχαν και παντού «δημοσιογράφοι» που εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που «δούλεψαν» για δικτάτορες, για τη μαφία και το οργανωμένο έγκλημα, δημοσιογράφοι που δούλεψαν για διεφθαρμένους πολιτικούς, τραπεζίτες και εργοστασιάρχες. Αυτό γινόταν πάντα και θα γίνεται πάντα. Όλες οι κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες έχουν τα σάπια τους μήλα. Αλλά κρύβονται. Σαν τον κλέφτη στο σκοτάδι. Κάνουν τις δουλειές τους στο σκοτάδι και φροντίζουν να κρύβουν τα ίχνη τους.
Στην Ελλάδα η Σπυράκη έβαλε στο μαξιλάρι της σημαντική είδηση για να εξυπηρετήσει όχι απλά τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου κόμματος που εξυπηρετούσε συμφέροντα στην ευρωζώνη και στο ΔΝΤ αλλά για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένο διεφθαρμένο πολιτικό που στη συνέχεια την αντάμειψε με θέση στο ευρωκοινοβούλιο για να εκπροσωπήσει – το ανώτερο όριο θρασύτητας και ατιμίας – εμένα και εσάς. Και μάλιστα είχε το θράσος να το ομολογήσει δημόσια σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση.
Ο Πρετεντέρης σε συνέντευξη του στο διαδικτυακό iefimerida, ομολογεί ότι σχεδόν του υπαγορεύαν τι θα πει και ο ρόλος του Μπάμπη στον Σκάι ή του Εισαγγελάτου είναι γνωστός. Άλλωστε ο Ευαγγελάτος και η δημοσιογραφία ποτέ δεν είχαν καμία ιδιαίτερη σχέση. Και υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά που τους ακολουθεί με μεγάλα η μικρά ονόματα. Ουσιαστικά η ενημέρωση στην Ελλάδα γινόταν και γίνεται από αυτά τα σάπια μήλα που σταδιακά έχουν σαπίσει το δέντρο της δημοσιογραφίας.
Αυτές τις μέρες ακουσθήκαν πάλι ιστορίες για δημοσιογράφους που χρηματίζονται από το ΔΝΤ με μοναδικό σκοπό να διαμορφώνουν τη κοινή γνώμη και να προωθούν αυτά που θέλει να προωθήσει το ΔΝΤ ακόμα και την κινδυνολογία του η την καταστροφολογία. Και περιμένουν όλοι να ακούσουν τα ονόματα. Γιατί; Τι θα κάνετε; Θα τους διαπομπεύετε στο Σύνταγμα; Θα κάνετε καινούργιο Γουδί με δημοσιογράφους; Τι θα κάνετε; Και τι θα αποδείξουν δέκα η δεκαπέντε ονόματα; Ότι για παράδειγμα (τυχαίο το όνομα) αν ο Μπάμπης δεν είναι στη λίστα, έχει δίκιο στη τρομολαγνεία που προωθεί; Ή ότι η Τρέμη είναι αθώα; Όταν πρόκειται για τη δημοσιογραφία δυστυχώς όλοι ξεχνάμε – ακόμα και οι δημοσιογράφοι – ότι την πραγματική δύναμη την έχει ο αναγνώστης, ακροατής, τηλεθεατής, και όχι ο δημοσιογράφος. Ο αναγνώστης, ακροατής, τηλεθεατής κρατάει το τηλεκοντρόλ και έχει την κρίση τα μηνύματα του κάθε Πρετεντέρη και της κάθε Τρέμη να περνάνε, να τον διαμορφώνουν ή όχι.
Αυτό βέβαια ενώ δείχνει τις ευθύνες που έχουμε εμείς δεν αφαιρεί τις ευθύνες που έχουν όλα αυτά τα σάπια μήλα για την παραπληροφόρηση που κυριαρχεί στην Ελλάδα. Έχουν τρομακτικές ευθύνες όχι μόνο προς τους ανθρώπους που είναι υποχρεωμένοι να ενημερώνουν αλλά και προς το λειτούργημα που διάλεξαν να υπηρετήσουν. Για φανταστείτε αν κάποιοι γιατροί έφτιαχναν με χρωματιστό νερό ένα φάρμακο και μετά εφεύρισκαν μια νέα ασθένεια που δεν υπάρχει στη πραγματικότητα, μόνο και μόνο για να πουλάνε το φάρμακο που δεν κάνει τίποτα αλλά στοιχίζει πανάκριβα. Και μόνο η σκέψη σας ανατριχιάζει και φαντάζομαι είσαστε έτοιμοι να μιλήσετε για τον όρκο του Ιπποκράτη. Σε τι διαφέρει όμως ένας δημοσιογράφος που κρύβει σοβαρή είδηση στο μαξιλάρι του εξυπηρετώντας διεφθαρμένο πολιτικό ή που ενημερώνει με υπαγορευμένες ειδήσεις που παραπλανούν; Στο ότι δεν έχει δώσει τον όρκο του Ιπποκράτη;
Έχω δημοσιογραφική ταυτότητα και μάλιστα σε δύο διαφορετικές χώρες και είμαι μέλος των ξένων ανταποκριτών στη Σκανδιναβία. Απολαμβάνω τα προνόμια που μου δίνει το συνδικάτο των δημοσιογράφων και προσπαθώ – πραγματικά προσπαθώ – να κάνω τη δουλειά μου όσο μπορώ πιο καλά. Στη πορεία μου έχω κάνει λάθη όπως κάνει ο κάθε επαγγελματίας αλλά τα λάθη μου είχαν πάντα να κάνουν με προσωπικές εκτιμήσεις και απέφυγα να τα ξανακάνω, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ποτέ τα λάθη μου δεν επιβάρυναν άλλους πλην από εμένα.
Υπάρχουν κάποιοι κανόνες στη δημοσιογραφία που πάντα τους ακολούθησα ευλαβικά και δεν υπάρχουν σε κανένα όρκο ή πάπυρο. Οι κανόνες που διέπουν και θα πρέπει να διέπουν τη δημοσιογραφία έχουν σαν γνώμονα την ηθική και οι δικοί μου δάσκαλοι τουλάχιστον με δίδαξαν με πράξεις και γινόμενοι οι ίδιοι το παράδειγμα και όχι στη θεωρία από το καναπέ ενός reality show.
Ο δημοσιογράφος ερευνά, αναφέρει και κρίνει το γεγονός, δεν το φτιάχνει για να αυξήσει τους αναγνώστες του ή την επισκεψημότητα ώστε να πάρει περισσότερες διαφημίσεις. Η υποχρέωση του είναι στο γεγονός και τους αναγνώστες και όχι στους διαφημιστές και τους διαφημιζομένους.
Ο δημοσιογράφος δεν γίνεται ποτέ το γεγονός και θέμα. Όταν συμβεί αυτό κάτι πάει λάθος.
Ο δημοσιογράφος δεν διαμορφώνει την κοινή γνώμη – πάντα με ενοχλούσε αυτή η φράση – ο δημοσιογράφος δίνει στοιχεία και απόψεις στον αναγνώστη, ακροατή, τηλεθεατή ώστε σύμφωνα με τη κρίση του να διαμορφώσει γνώμη. Αν ο δημοσιογράφος δεν το καταλαβαίνει αυτό, τότε δεν καταλαβαίνει ότι έχει γίνει προπαγανδιστής ή πλασιέ κάποιου προϊόντος ή συμφέροντος και δεν είναι πια δημοσιογράφος.
Ο δημοσιογράφος δεν γεννιέται αλλά είναι απόρροια και των εμπειριών του και της κρίσης του που έχει διαμορφωθεί μέσα από τις εμπειρίες του. Έχει την κρίση να διακρίνει πότε μια είδηση που φτάνει μπροστά του είναι αληθινή, εσκεμμένα παραπλανητική η κατασκευασμένη. Δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να δημοσιεύσει ό,τι περνάει από μπροστά του και γι’ αυτό είναι σημαντικό, όπως έγραψα προηγουμένως, ο δημοσιογράφος να ερευνά τι έρχεται μπροστά του πριν το δημοσιεύσει.
Το τελευταίο καιρό ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από τις ειδήσεις που κυκλοφορούν στην Ελλάδα, από Ελλάδα ή εξωτερικό, είναι εσκεμμένα παραπλανητικές ή κατασκευασμένες. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές είναι ορατό ότι είναι κατασκευασμένα ψέματα. Παρόλα αυτά δημοσιεύονται. Και μάλιστα με ποιο τρόπο – που και κάνει την πράξη ακόμα πιο εγκληματικά ύποπτη – δημοσιεύονται στην αρχή σε κάποιο από τα «δημοσιογραφικά» μπλογκ και στη συνέχεια από τα έντυπα ή την τηλεόραση με πηγή το μπλογκ ώστε να μη χρειαστεί να ερευνηθεί η είδηση και να φτάνει ότι η ευθύνη ήταν στο μπλογκ. Συνεχόμενα εγκλήματα. Όσο για τα περίφημα «δημοσιογραφικά» μπλογκ, τα περισσότερα δυστυχώς ανήκουν σε …δημοσιογράφους που δουλεύουν στα τμήματα ειδήσεων τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών σταθμών και εντύπων. Τόσο καλά η ενημέρωση στην Ελλάδα!
Τέλος, το copy-paste με πηχυαίους και πιασάρικους τίτλους δεν είναι δημοσιογραφία.
Αλλά το έγκλημα με αυτό το σάπιο δέντρο της Ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι μόνο η παραπληροφόρηση, η τρομολαγνεία και η καταστροφολογία. Το μεγαλύτερο έγκλημα, που δυστυχώς υπάρχει ο κίνδυνος να το πληρώσουν οι πολλοί, είναι ότι με όλη αυτή τη παραπληροφόρηση, τρομολαγνεία και καταστροφολογία θρέφουν το τέρας του διχασμού. Ένα τέρας που ήδη το έχουν μεγαλώσει πολύ και με την παράλληλη ύπαρξη ενός ναζιστικού κόμματος στην ελληνική βουλή το έχουν κάνει επικίνδυνα μεγάλο.
Ο συνδυασμός μιας σάπιας δημοσιογραφίας, ΜΜΕ που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, την Συγγρού και τους 39 Φαηλικούς κατασκευαστές ειδήσεων, την έντονη παρουσία καλυμμένων Χρυσαυγητικών μπλογκ στο διαδίκτυο και το χυδαίο φασιστοκινούμενο ποταμάκι θρέφει συνέχεια με διχαστικά μηνύματα ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα και όταν θα έρθει η ιστορία για να τους κρίνει θα είναι πολύ αργά για πάρα πολύ κόσμο.
***************************************************************
Φτύσιμο η Ντορούλα στο Σαμαρά, ε; Αλλά κι αυτή πολύ κότα ρε παιδί μου. Όταν είναι μέσα στο κόμμα όλο στην επανάσταση είναι, όταν κάνει τη βόλτα της αλλού τότε στο παρακαλετό να την γυρίσουν πίσω.
***************************************************************
Και μιας και μιλάμε για την Ντορούλα. Η κορούλα της, από ό,τι διάβασα, στη κυριολεξία έπιασε τον κώλο του Ερυθρού Σταυρού.
***************************************************************
Που είναι τα ΜΑΤ, που είναι οι εικόνες που ντροπιάζουν την Ελλάδα στο εξωτερικό, που είναι η βεβήλωση της Βουλής από αναρχικούς διαδηλωτές, που είναι οι αντιεξουσιαστές με τις σφυρίχτρες. Ο Άδωνις κάνει διαδήλωση στο Σύνταγμα και γελάνε τα περιστέρια.
***************************************************************
Ο Καρατζαφέρης έχει αρχίσει να ξαναεμφανίζεται. Φανταστείτε την απελπισία μερικών για να επαναφέρουν τον Καρατζαπαίρνω. Θα βάλει και υποψηφιότητα για την αρχηγεία της ΝΔ. Αλλά εδώ που την κατάντησε ο Αντωνάκης γιατί όχι υποψήφιος ο Καρατζαπαίρνω, ο Άδωνις, Βορίδης και ο Πλεύρης, από Πολιτική Ανοίξαμε σε ΛΑΟΣσπώσαμε.
***************************************************************
Αντωνάκη, η Ντόρα ξέρεις που σε έχει γραμμένο; Εκεί που σε έχει γραμμένο και ο ελληνικός λαός. Εκεί ακριβώς!
***************************************************************
Μίλα ρε Αλέξη, μίλα σε μας και όχι στον κάθε λελέ Ποταμάκη και Ντορούλα.
***************************************************************
Αντε, η αρχή του τέλους και αυτού του Κοσκωτά.
***************************************************************
Τελικά ό,τι πιάνει αυτή η Ντορούλα καταστρέφεται και με κάγκελα παντού τελειώνει. Από Χριστοφοράκο μέχρι τον νέο Κοσκωτά. Αντε Αντωνάκη και στα δικά σου.
***************************************************************
Για μια ακόμα Παρασκευή και με θέμα δημοσιογραφικό σε μορφή σκίτσου, παρέα μου κάνει ο Θάνος Ραφτόπουλος.
***************************************************************
Στη φωτογραφία η δημοσιοκλανία, ό,τι πιο εμετικό έχει ψευδώς οικειοποιηθεί την ιδιότητα του δημοσιογράφου.
