γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Το γεγονός είναι πως ξεπέρασε το όριο. Η αλήθεια όμως είναι πως δεν είναι ο πρώτος που το έκανε.
Στην πραγματικότητα, τα όρια του δημοκρατικού πολιτικού πολιτισμού τα είχε ξεπεράσει προ πολλού η λαϊκίστικη ρητορική του Αλέξη. Εκείνη του “εμείς και οι άλλοι”, των μερκελιστών και γερμανοτσολιάδων, που αφού την καβάλησε για αρκετά χρόνια προκειμένου να πάρει την εξουσία, στη συνέχεια, δεδομένων των κοινωνικών και πολιτικών αλλαγών, βρήκε καταφύγιο με αποδιοπομπαίους τράγους τις αυταπάτες και τους αδιάφορους.
Η παρακαταθήκη είναι μεγάλη και συνεχίζει να στιγματίζεται από τον πολακισμό. Οι μαρξιστικές συνιστώσες της κίβδηλης ελπίδας και της υποθετικής αξιοπρέπειας, θεώρησαν ότι θα φτιάξουν την κοινωνία και δεν αντιλήφθηκαν πως αποτελούν μέρος αυτής. Και μάλιστα του παρακμιακού πυρήνα της. Μέρος τους, κατά την προσφιλή αριστερή τακτική, αποχώρησαν.
Δεν διαγράφηκαν, παρά ακολούθησαν τον έντιμο δρόμο της ουτοπίας. Η αριστερά δεν τρώει τα παιδιά της. Απλά παραδοσιακά ξεφορτώνεται τους αδύναμους κρίκους. Πολίτες ή πολιτικούς. Το ετερογενές οργισμένο εκλογικό σώμα εκπροσώπησε μια πλειάδα καιροσκόπων μαρξιστών, αναρχοαριστερών και ορφανών του ΓΑΠ και του Άκη. Εκείνοι που αρνούνταν να ψηφίσουν τα μνημόνια αλλά προκειμένου για το στασίδι υπερθεμάτισαν στο τρίτο.
Από τους πρωτοκλασάτους ενδεικτικά ο Κουρουμπλής, Μωραΐτης, Σπίρτζης, Ξενογιαννακοπούλου, Ραγκούσης, Μπόλαρης, Μιχελογιαννάκης. Αμοραλιστές και ματαιόδοξοι που εξέθρεψαν τον πολιτικό γενιτσαρισμό αλλά παραμένουν ξένο σώμα.
Η συγκεκριμένη περίπτωση και αδιάφορη και ανίσχυρη πολιτικά ήταν. Συμβολικά μάλιστα ήταν ο πρώτος που κατέλαβε αλλότριο στασίδι. Αλλά ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός έχει όρια.
Η καθαρότητα και το μέλλον στο ΣΥΡΙΖΑ πλέον έχει κόστος με αστικούς όρους. Διαφορετικά το περιθώριο περιμένει. Οι περίφημες αξίες της αριστεράς, με τον διαπαιδαγωγικό τους ρόλο όπως ο Σκουρλέτης απερίσκεπτα εκστόμισε, κουρελιάστηκαν χρόνια τώρα από τους ίδιους τους φορείς τους. Σταχυολογώντας λοιπόν στα αριστερά για τις περίφημες «δεξαμενές σκέψεις» -think-tanks, που φαλκιδεύουν το συλλογικό υποκείμενο κόμμα κατά τον Α. Ρήγο της Αυγής, αντίστοιχα του Λάμπρου πως η θέση αρχής απαιτεί θεσμική και συλλογική νομιμοποίηση, ακόμη και στις διαγραφές, αναφορές επίσης για αιτούμενο εκλεγμένης ηγεσίας, για παρωχημένα αρχηγικά πρότυπα, για αθέμιτη αντιπαράθεση του προέδρου με τη συλλογική υπόσταση και λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και για τη Δραγασάκιο “δεσμευτικότητα”, αντιλαμβάνεται κανείς πως η ώρα της αποκαθήλωσης πλησιάζει.
Οι υψηλοί πολιτικοί τόνοι του τελευταίου καιρού αλλά και η επίδειξη πυγμής, με όρους μάλιστα αστικής Δημοκρατίας, δείχνουν την αγωνία της ηγεσίας και ήταν επιβεβλημένα.
