Λίγο η απροθυμία του πολιτικού προσωπικού, λίγο οι διακηρύξεις για «περήφανη διαπραγμάτευση» ή για την «άλλη λύση», μας καθιστούν ακόμη και σήμερα, σχεδόν 7 χρόνια από τότε που μπήκαμε σε ειδικό μηχανισμό διάσωσης, μια προβληματική χώρα. Η δημοσιονομική προσαρμογή γίνεται μετ΄ εμποδίων και σε πολύ μακρύτερο χρόνο, προκαλώντας τελικώς πολύ μεγαλύτερες απώλειες και συνεπακόλουθα βυθίζοντας τους πολίτες σε ακόμη μεγαλύτερα αδιέξοδα. Οι δομικές αλλαγές έχουν καθυστερήσει χαρακτηριστικά ή σε σημείο… εκνευριστικό. Δείχνουμε ακόμη και σήμερα μια χώρα φοβισμένων ανθρώπων που δεν έχει αντιληφθεί τι έχει φταίξει και αποτελούμε παράδειγμα προς αποφυγή σε παγκόσμιο επίπεδο. Παραλλήλως, καθίσταται σαφές ότι παραμένουμε ακόμη μια χώρα που αργεί για να κάνει το δικό της success story. Το… τρελό της ιστορίας είναι ότι υπάρχουν οι προϋποθέσεις, αλλά εμείς δείχνουμε απρόθυμοι για να σωθούμε. Είμαστε σαν τον ασθενή που για να… εκδικηθεί τον γιατρό, γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τη θεραπεία που του έχει συστήσει ή την κάνει… μισή. Η κουτοπονηριά και οι αφορισμοί αποτελούν δυστυχώς τα βασικά συστατικά του μεταλλαγμένου DNA της σημερινής ελληνικής κοινωνίας.
Η εικόνα μιας χώρας είναι συνάρτηση του μορφωτικού επιπέδου των πολιτών της, του πολιτεύεσθαι των ηγετών της και των… πρωτοσέλιδων στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Δεν χρειάζεται και ιδιαίτερη ανάλωση φαιάς ουσίας για να αντιληφθεί κάποιος ότι και στα τρία αυτά επίπεδα μένουμε… μετεξεταστέοι. Η χώρα ειδικά στην τρέχουσα συγκυρία διαθέτει ανώριμους, ανεύθυνους και αναποτελεσματικούς πολιτικούς, πολίτες που βλέπουν ότι χάνεται ο σοσιαλιστικός… παράδεισος (βλέπετε, τελείωσαν τα εύκολα δανεικά…) και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που θεωρούν ότι μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, ο… πόνος και το… αίμα αποτελούν τα κορυφαία εμπορεύσιμα προίόντα.
Είμαστε μια χώρα που από τις ειδήσεις που κυριαρχούν καθημερινά μπορούν να εξαχθούν συμπεράσματα σχετικά με το αν και κατά πόσο θέλουμε να σωθούμε. Δυστυχώς, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι κανείς δεν πρόκειται να μας σώσει, αν πρώτα δεν θέλουμε και δεν πιστεύουμε ότι μπορούμε να σωθούμε μόνοι μας. Όποια θεραπεία και όποια καλή διάθεση να έχουν οι… γιατροί αν ο ασθενής έχει τη λογική του «πέρα βρέχει», τότε στο τέλος θα επέλθει το… μοιραίο.
Μετά από 7 χρόνια… πικρής εμπειρίας, οι ελπίδες διάσωσης αυτής της χώρας και των δύστυχων πολιτών της είναι θεωρητικά περιορισμένες. Χωρίς άμεση αλλαγή νοοτροπίας δεν πρόκειται να πάμε πολύ μακριά και στο τέλος, το σενάριο επιστροφής στη δραχμή θα μοιάζει σαν παιδική χαρά μπροστά στην κατάρρευση που θα ακολουθήσει, όταν πιάσουμε στα χέρια τις πρώτες δραχμές… Η χώρα έχει άμεση ανάγκης αλλαγής του πολιτεύεσθαι των κυβερνώντων (με τους σημερινούς η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν εντονότατες επιφυλάξεις…), ενώ η μεγάλη ευθύνη βαρύνει πλέον και τον Τύπο, ο οποίος δεν προσιδιάζει στα δεδομένα μιας χώρας που θέλει να γυρίσει σελίδα. Η χώρα θα μπει σε τροχιά υγιούς και βιώσιμης ανάπτυξης όταν οι πολιτικοί σοβαρευτούν και όταν ο Τύπος θα γράφει καθημερινά για πολυεθνικές επιχειρήσεις που ανακοινώνουν projects για την Ελλάδα. Ή, όταν μια αλυσίδα ανακοινώσει την επέκταση του δικτύου τους με επιπλέον 10, 20, 30 και βάλε καταστήματα που θα δημιουργήσουν κάποιες εκατοντάδες θέσεις εργασίας.
Επίσης, είναι χρήσιμο να δούμε πρωτοσέλιδα ή πρώτα θέματα που θα αφορούν στη θεαματική αύξηση των πωλήσεων εξαγωγικών εταιρειών. Για σκεφτείτε επίσης, τι κλίμα δημιουργείται εάν «βομβαρδιζόμαστε» από ειδήσεις που κάνουν λόγο για ολοκλήρωση επενδύσεων δισεκατομμυρίων ευρώ (π.χ. στον τουρισμό) ή επίσης τι σημαίνει να διαβάσουμε ότι 30-40 εταιρείες ετοιμάζονται να αυξήσουν το προσωπικό τους κατά 10%. Ή επίσης, να διαβάσουμε πολλές ειδήσεις που θα κάνουν λόγο για παρέες φίλων που ξεκίνησαν τις δικές τους start ups δημιουργώντας καινοτόμα και υψηλής προστιθέμενης αξίας προϊόντα. Σήμερα ακούμε και βλέπουμε τα ακριβώς αντίθετα. Απολύσεις, αναστολή επενδύσεων, κανένα νέο σοβαρό επενδυτικό σχέδιο, φορολογική αφαίμαξη που «σκοτώνει» κάθε καινοτόμα επιχειρηματική ιδέα, απογοήτευση και μιζέρια με τη… σέσουλα. Επιπλέον, έχουμε ανάγκη από πρωτοσέλιδα που θα γράφουν ότι πιάστηκε ο Χ μεγαλοφοροφυγάς ή μπήκε στη φυλακή ο Ψ πολιτικός για κατάχρηση και διασπάθιση δημοσίου χρήματος.
Η ελληνική πραγματικότητα αποτυπώνει ένα πράγμα: ο ελληνικός λαός είναι κατ΄εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν με τους πολιτικούς που εκλέγει. Θέλει λαοπλάνους και λαϊκιστές που θα του εξασφαλίσουν με εύκολο τρόπο τον παρασιτισμό. Επίσης, η πελατεία των ΜΜΕ αντανακλά και τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν αυτά, καθώς, ο… πελάτης έχει πάντα δίκιο και πρέπει να γίνονται τα χατίρια του. Να του σερβίρουμε ό,τι θέλει αυτός, αγνοώντας το γεγονός ότι το έλλειμμα γνώσης αυτού του λαού σε συνδυασμό με την άγνοια κινδύνου που τον διακρίνει, μπορεί εν τέλει να μας οδηγήσουν όλους μαζί στην καταστροφή. Δηλαδή τους πολιτικούς να κάνουν πολιτική πάνω στα χαλάσματα, όπως και τον Τύπο να αναζητεί πελάτες στα… ερείπια.
Πρέπει να το πάρουμε απόφαση όλοι πώς είτε μαζί θα αλλάξουμε, είτε όλοι μαζί θα βουλιάξουμε. Με τις ανοησίες περί δραχμής και με την απροθυμία μας να δημιουργήσουμε σοβαρές και αξιόπιστες δομές στο Κράτος και την οικονομία, απλά σκάβουμε το λάκκο μας. Οι περισσότεροι πολίτες παρουσιάζουν πρόβλημα μόρφωσης και νοοτροπίας. Αυτό το κενό καλούνται να το καλύψουν οι πολιτικοί λειτουργώντας προς όφελος της χώρας και των επόμενων γενεών και όχι προς όφελος των βραχυπρόθεσμων επιδιώξεων και της ηλιθιότητας που τους διακρίνει. Το ίδιο καλείται να πράξει και ο Τύπος, έντυπος και ηλεκτρονικός αν θέλει να έχει πελάτες, αλλά με άλλη νοοτροπία…
Για να διαβάσετε περισσότερα άρθρα του Λουκά Γεωργιάδη πατήστε εδώ!
