Οι κραυγές των ΠαπανδρεΙκών Γιώργο κράτα γερά να φύγει η δεξιά μάλλον θα ακολουθούν στο μέλλον όλες τις προσπάθειες του Βενιζέλου για μια ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ. Κι΄είναι αυτές οι κραυγές που δείχνουν το βαθύ ρήγμα που υπάρχει μέσα στους κόλπους του κόμματος.
Θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι το ΠΑΣΟΚ του 1981 και του 1984 δεν πρόκειται να ξαναγεννηθεί. Αποκλείεται το ΠΑΣΟΚ να ξαναγνωρίσει τις μέρες της δόξας του όταν στους κόλπους του φιλοξενούσε μια Μελίνα Μερκούρη κι΄ένα Γιώργο Γεννηματά. Το κόμμα αυτό αποκλείεται να καταφέρει να ξαναγυρίσει στην εποχή της μεγάλης του δόξας. Και φυσικά το βάρος όλης της ευθύνη θα φέρει ο Άκης Τσοχατζόπουλος, με όλα όσα έχει κάμει, με τους γάμους του στο Παρίσι, με το ακίνητο στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου και τις μίζες των εξοπλιστικών, αλλά και ο Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός ο ανεύθυνος πολιτικός που εξαπάτησε τον ελληνικό λαό μ΄εκείνο το ανόητο και ανεύθυνο λεφτά υπάρχουν. Και συνεχίζει και σήμερα να περιφρονεί αυτόν τον λαό με τις διαρκείς απουσίες του στο εξωτερικό αδιαφορώντας για τις μάχες που δίνει η Ελλάδα για να διασωθεί. Κάτι που γι΄όλα αυτά η ευθύνη του είναι μεγάλη και τον βαρύνει.
Την πρώτη μέρα της συγκέντρωσης, όταν οι παπανδρεϊκοί άρχισαν να υποδέχονται τον Βενιζέλο και τους άλλους με τις υβριστικές κραυγές τους, ο Γιώργος Παπανδρέου όχι μόνον δεν επενέβει σαν άνθρωπος αλλά και σαν σοβαρός πολιτικός που θα έπρεπε να είναι, αλλά είχε στολίσει τα χείλια του μ΄εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που σημαδεύει τις εμφανίσεις του, κι΄έδειχνε να συμφωνεί με όλα όσα εγίνονταν γύρω του.
Η εμφάνιση Σημίτη και το ότι εκαυτηρίασε την σημαδιακή φράση του Παπανδρέου, λεφτά υπάρχουν, ήταν μια νότα αισιοδοξίας. Όμως έμεινε εκεί.
Όλα τέλειωσαν μέσα σ΄ένα κλίμα σκεπτικισμού και αμφιβολίας. Κανείς δεν έδειχνε να φεύγει από αυτή τη γιορτή των σαράντα χρόνων με την βεβαιότητα ότι το ΠΑΣΟΚ έκαμε ένα βήμα μπροστά. Στα πρόσωπα όλων έβλέπε κανείς πολλά ερωτηματικά. Κι΄όλοι έμοιαζαν να περιμένουν το μέλλον.
