Η μάχη μεταξύ του παλιού και του νέου είναι συνώνυμη της πολιτικής διαμάχης και της πολιτικής ιστορίας. Διατρέχει όλες τις εκλογικές και όχι μόνο αναμετρήσεις καθώς η έκβασή της κρίνει σε πολλές περιπτώσεις το εκλογικό αποτέλεσμα αλλά και την μετεκλογική εξέλιξη των πραγμάτων. Η επίκληση της έννοιας του νέου στην πολιτική δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Κάθε πολιτικός αλλά και κάθε κόμμα προσπαθεί να ενδυθεί αυτόν τον μανδύα στοχεύοντας στην προσέλκυση μεγαλύτερου αριθμού ψηφοφόρων αδιαφορώντας δυστυχώς για τις συνέπειες που η διάψευσή του από την πραγματικότητα επιφέρει στην κοινωνία. Τι είναι όμως το νέο στην πολιτική ;
Δεν είναι να λες προεκλογικά πράγματα τα οποία δεν μπορείς να εφαρμόσεις μετεκλογικά.
Δεν είναι ο λαϊκισμός , η δημαγωγία και η παροχολογία προκειμένου να παρασύρεις περισσότερους ψηφοφόρους.
Δεν είναι η αφερεγγυότητα και η αναξιοπιστία για τα οποία γίναμε παγκόσμιοι πρωταθλητές.
Δεν είναι η αποφυγή της πραγματικότητας και του πολιτικού ρεαλισμού με λεκτικές και νοηματικές ακροβασίες .
Δεν είναι η κατεδάφιση όσων πολιτικών βρίσκεις.
Δεν είναι ο εκβιασμός της κοινωνίας και η προβολή της σωτηρίας του για να ξεπλύνεις την ανικανότητά σου να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα.
Δεν είναι η εκδικητικότητα σε ότι συναντάς από το παρελθόν.
Δεν είναι ο διχασμός της κοινωνίας με πολωτικές θέσεις και εκβιαστικά διλήμματα.
Δεν είναι η δραπέτευση από τις μεγάλες εθνικές ευθύνες προσφεύγοντας στην λαϊκή ετυμηγορία σε κάθε δυσκολία.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να απολαμβάνει τα ευεργετήματα του νέου λόγω της μεγάλης αποστροφής της κοινωνίας στα κόμματα που μεταπολιτευτικά κυβέρνησαν αλλά σίγουρα δεν εκφράζει ούτε το νέο , ούτε την ελπίδα, όπως η ίδια η ζωή επιβεβαιώνει. Η εκκωφαντική σύγκρουσή του με την πραγματικότητα σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί την κολυμβήθρα του Σιλωάμ όπου θα ξεπλύνει όλα τα συνειδητά ψεύδη που προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά έλεγε στον ελληνικό λαό. Και αν ο λαός αισθάνεται δικαιολογημένα ή όχι προδομένος από τις προηγούμενες πολιτικές , με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα αυτή η πλάνη πολλαπλασιάζεται για τον απλούστατο λόγο ότι η αριστερή κυβέρνηση εκμεταλλεύτηκε ξεδιάντροπα τον πόνο , την αγωνία , την οικονομική δυσπραγία , την ανέχεια και την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση για να κατακτήσει την πολυπόθητη εξουσία, τη στιγμή που γνώριζε την πραγματικότητα, τη στιγμή που ήξερε ότι ο δρόμος της χώρας είναι μέσα στο ευρώ και στην Ευρώπη , τη στιγμή που είχε ενημερωθεί ότι η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή «οικογένεια» προϋποθέτει όχι μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Και όταν χρωστάς και δανείζεσαι οι υποχρεώσεις πολλαπλασιάζονται.
Με τι ισοδυναμεί η νεότητα και η φρεσκάδα του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ ; Με το 3ο μνημόνιο που θα το έσκιζαν , με το χρέος που θα μηδένιζαν, με τα αντιλαϊκά μέτρα που ως αντιπολίτευση τα καταψήφιζαν και τώρα τα υπερψηφίζουν , με την προσήλωση στην εξουσία που πριν κορόιδευαν αλλά τώρα απολαμβάνουν και κυρίως με τη συσσωρευμένη εθνική ζημιά άνω των 150 δισεκατομμυρίων ευρώ μόλις σε πέντε μήνες πρόχειρης , ερασιτεχνικής και επικίνδυνης για τη χώρα και τους πολίτες διακυβέρνησης.
Τελικά η σύγκρουση του νέου με το παλιό δεν είναι θέμα ηλικιακό. Είναι θέμα νοοτροπίας και ανθρώπων, πολιτών και πολιτικών, που είναι έτοιμοι να πουν και κυρίως να δεχθούν πικρές αλήθειες. Να συγκρουστούν ακόμα και με το ίδιο τους το παρελθόν όχι για να διεκδικήσουν το μερίδιό τους από την εξουσία αλλά για να εκχωρήσουν στην κοινωνία το μερίδιο της αλλαγής που μπορούν να προσκομίσουν. Να σταματήσουν να χαϊδεύουν αυτιά αλλά και να σταματήσουν να δέχονται χάδια στα αυτιά.
Σίγουρα η εποχή Τσίπρα και ΣΥΡΙΖΑ δεν εκφράζουν το νέο αλλά μοιραία θα οδηγήσουν στο νέο, γιατί απλά αποτελούν αλλά και κυριαρχούν στην ολοκλήρωση του παλιού. Με την ανοχή της κοινωνίας το καπηλεύονται. Για πόσο; Για όσο οι υπόλοιποι πολιτικοί φορείς αποφασίσουν ότι πρέπει να αλλάξουν και να πείσουν όχι βέβαια διεκδικώντας τα πρωτεία στον λαϊκισμό και την δημαγωγία αλλά στον ρεαλισμό , στο όραμα , στην προοπτική, στην αλήθεια.
Ο καθένας μας έχει την δική του αλήθεια. Αυτή είναι η δική μου.
