γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου.
Από όταν ήρθε η κρίση και έπειτα, το μόνο πράγμα που σκεφτόμαστε είναι η οικονομία.
Πόσο χάλια είναι η οικονομία;
Πόσο πολλοί είναι οι φόροι;
Πόσα χρωστάω;
Πόσα χρήματα με πληρώνουν στην δουλειά μου;
Και φυσικά
Πόσα χρωστάει ο γείτονας;
Πόσα χρήματα πληρώνουν τον γείτονα ;
Και άλλα άλλα πολλά.
Βέβαια, θα μου πεις, και πριν έρθει η κρίση μόνο τα λεφτά σκεφτόμασταν.
Τι καινούργιο να αγοράσω; Σπίτι; Αυτοκίνητο; Ένα εξοχικό σε κάποιο νησί;
Μήπως να πάρω ένα διακοποδάνειο; Ο γείτονας πήγε ένα μήνα στην Ιαπωνία.
Είναι η μοίρα αυτή ενός λαού που αγαπάει την καλοπέραση, να ξεφεύγει στο όνομά της.
Και φυσικά όποιος ενδιαφέρεται να διοικήσει, πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά τι θα ανακοινώσει προεκλογικά. Όχι τόσο για υποδομές, όχι για τους θεσμούς, ούτε για τις βάσεις τόσο του πολιτεύματος όσο και της κοινωνίας μας, όχι. Αλλά για τα επιδόματα, για το ασφαλιστικό, για την τσέπη μας, βρε αδελφέ. Γιατί αυτό μας νοιάζει. Ας είναι η τσέπη μας καλά και δεν βαριέσαι, ο γείτονας να κάνει υπομονή.
Να με συγχωρείτε. Δεν θέλω να γίνω μηδενιστική. Τα λεφτά έχουν να κάνουν με την επιβίωση και γιατί όχι, την καλή διαβίωση.
Το λάθος είναι πως μας νοιάζουν μόνο αυτά. Και άμεσα.
Θέλουμε το κράτος να μας δώσει λεφτά χτες. Θέλουμε ένα μαγικό χέρι να μας λύσει τα προβλήματα.
Αντί να κάνουμε λίγη υπομονή και μετά την συνολική εξυγείανση να γίνει σταθερή ακόμα και η τσέπη.
Τα γρήγορα αιτήματα καταλήγουν σε λύσεις τσιρώτου. Και όταν το τσιρώτο πετιέται στα σκουπίδια, τι μας μένει; Το πρόβλημα ξανά.
Ξέρετε, μάλλον το μεγαλύτερο πρόβλημά μας, δεν είναι τα λεφτά. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι η εμμονή μας. Που κοιτάμε την δικιά μας κατσίκα και όχι του γείτονα, παρά μόνο αν ψοφίσει και σκάσουμε ένα χαμόγελο.
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν αλλάζοντας αυτό. Και ας αλλάξουμε την κοινωνία μας. Και ας εξελιχθούμε ως άνθρωποι.
Και τότε τα λεφτά, δεν θα είναι καν ζήτημα.
