Μιλώντας πάντα σε προσωπικό επίπεδο και για τη δική μου εμπειρία, τα τραύματα και οι πληγές ήταν και σωματικές και ψυχικές ή καλυτέρα συναισθηματικές και τώρα πια ακόμα κι εγώ ο ίδιος όταν αναφέρομαι στον εαυτό μου ξεχωρίζω τις περιόδους της ζωής μου σαν την Π.Κ. και την Μ.Κ. Ήταν ο Π.Κ. που διέσχισε με μηχανή τη Σαχάρα, ανέβηκε το Κιλιμάντζαρο και σπάνια έπαιρνε ασπιρίνη και είναι ο Μ.Κ. που στα εκατό μέτρα χρειάζεται να σταματήσει για «μια ανάσα» και παίρνει έντεκα διαφορετικά χάπια την ημέρα.
Συναισθηματικά κάποια πράγματα έχουν μεγαλύτερο βάθος και σημασία, γιατί η αγάπη κάποιων φίλων ξεπερνά τα όρια της φιλίας ακόμα κι όταν σε συντροφεύουν με την σιωπή τους άλλα με τη συνεχή παρουσία τους δίπλα σου. Αντίστοιχα κάποιοι άλλοι στο όνομα της …δεν ξέρω ποιας ανθρωπιάς, σκάψανε πληγές που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.
Κατά τη διάρκεια της θεραπείας υπάρχει μια περίοδος, εκεί μετά το πρώτο σοκ, την άρνηση, τον θυμό και τον πόνο που παραδίδεσαι. Παραδίδεσαι απόλυτα, ψυχή και σώματι στα χέρια των γιατρών και των χημικών που παρέα τους μπαίνεις σε ένα πολύ σκοτεινό τούνελ με τα μάτια κλειστά. Είναι η περίοδος που κουβέντες κλισέ, αυτές οι προτάσεις που υποτίθεται ότι σε δυναμώνουν, σου κάνουν το περισσότερο κακό. Αυτό το «ζήσε για το παιδί σου» κάθε φορά που το άκουγα ήθελα να χαστουκίσω αυτόν που μου το έλεγε. Σημειωτέον ότι ήμουν και γεροντοπατέρας με ένα παιδί μόλις στα τέσσερα του τότε που η κανονικότητα του συμπεριελάμβανε ένα πατέρα με ορούς στις φλέβες του.
Εκείνη, την πιο σκληρή και επίπονη περίοδο κι ενώ οι περισσότερες επισκέψεις είχαν ελαττωθεί η τότε σύντροφος μου με ενημέρωσε ότι θα είχαμε Κυριακάτικη βραδινή επίσκεψη από συγγενή της. Τα βράδια της Κυριακής έχουν κάτι ιδιαίτερα σκοτεινό εκείνη την περίοδο. Βυθισμένος σε χημικές και συναισθηματικές ψευδαισθήσεις θέλεις να πιστέψεις ότι το σαββατοκύριακο μαζί με τους γιατρούς και τις νοσοκόμες κάνει ένα διάλλειμα και ο καρκίνος για να σε αφήσει να χαλαρώσεις για λίγο. Και χαλαρώνεις μέχρι την Κυριακή το βράδυ που ετοιμάζεσαι γι αυτό που ξεκινάει πάλι την Δευτέρα το πρωί. Από τότε έχω μισήσει τα βράδια της Κυριακής.
Αλλά για να επανέλθω, από την συγκεκριμένη κοπέλα είχα μια θολή ανάμνηση από τον γάμο μου που το δώρο της ήταν να μας …τραγουδήσει κάτι στα φιλανδικά και από ό,τι μου εξήγησαν ήταν ένα παραδοσιακό θρησκευτικό «τραγούδι». Η κοπέλα είχε την φήμη της …εκκεντρικής και η επίσκεψη της από το χωριό ήταν λίγο απρόσμενη και περίεργη αλλά έχοντας ήδη δεχτεί κάποιες παρόμοιες στα όρια της «συμπαράστασης» βγάλαμε και καφεδάκι και γλυκό σιροπιαστό στην επισκέπτρια και ευτυχώς η κόρη μου είχε ήδη πέσει για ύπνο.
Η επισκέπτρια μιλούσε καλά αγγλικά κι έτσι όλη η συζήτηση που ακλούθησε γινόταν στα αγγλικά. Αφού λοιπόν μετά από μια σειρά ερωτήσεων και απαντήσεων – κυρίως από την σύντροφο μου – κατάλαβε που βρισκόμουν με τη θεραπεία και τις ελπίδες των γιατρών, και μετά από μια μικρή σιωπή, με κοίταξε και σαν να το είχε προβάρει πολλές φόρες, είπε: «τώρα πια πρέπει να έχεις καταλάβει ότι αυτό που σου συμβαίνει είναι η τιμωρία σου επειδή είσαι άθεος, έζησες μια ολόκληρη ζωή σαν αμαρτωλός άθεος και αυτό που σε περιμένει τώρα είναι η κόλαση».
Εδώ για να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, εγώ δεν κυκλοφορώ με καμιά ταμπέλα που να λέει «άθεος» και ούτε το συζητάω με όποιον συναντάω στο δρόμο. Σε αντίθεση μάλιστα με τους περισσότερους «πιστούς» που το θεωρούν πρέπον να διαφημίζουν και να επιβάλουν την πίστη τους, εγώ το θεωρώ πολύ προσωπικό μου θέμα που δεν αφορά κανέναν και το αναφέρω μόνο όταν υπάρχει λόγος κυρίως επεξηγηματικός. Έτσι φαντάζομαι ότι κάτι θα είπε η τότε σύντροφος μου – που χωρίς να είναι της εκκλησίας, έχει βαθιά πίστη στην διαμαρτυρόμενη φιλανδική εκκλησία – καποια στιγμή και έφτασε στα αυτιά της …ξαδέρφης.
Η ξαδέρφη συνέχισε απνευστί για κανένα δεκάλεπτο το καλά προβαρισμένο λογύδριο της όπου ούτε λίγο ούτε πολύ συμπεριελάμβανε κοσμητικά επίθετα όπως: πόρνος, διεστραμμένος, αμαρτωλό που μόνο η κόλαση μου αρμόζει. Στο τέλος και σαν υστάτη των ύβρεων με αποκάλεσε και …Εβραίο, συμπληρώνοντας ότι καποια από αυτά τα είχε συζητήσει και με τον πνευματικό της, ο όποιος και συμφωνούσε.
Όπως συμβαίνει πάντα σε παρόμοιες στιγμές, η συμβία μου κι εγώ είχαμε μείνει σοκαρισμένοι και άφωνοι, ανίκανοι ακόμα και για να κουνηθούμε. Η ξαδέρφη ατάραχη σηκώθηκε, φόρεσε το παλτό της και ενημερώνοντας μας ότι ο αρραβωνιαστικός της την περίμενε απ’ έξω στο αυτοκίνητο για να μην ανησυχήσουμε …έφυγε. Εμείς μείναμε στη ίδια θέση ακίνητοι για πολύ ώρα και στο τέλος αυτό που έσπασε την σιωπή ήταν το κλάμα της τότε γυναίκας μου και το αναφιλητό της κόρης μου από το δωμάτιο της που κάτι την είχε ξυπνήσει.
Δέκα χρόνια από τότε και αυτή τη στιγμή που γράφω αυτές τις λέξεις νιώθω ακόμα το σοκ που μου προκάλεσε αυτή η νέα κοπέλα. Έχω ζήσει μια έντονη ζωή και έχω δει πολλά πράγματα από αυτά που κανένας δεν θέλει να δει συμπεριλαμβανόμενου και του θανάτου. Έχω περπατήσει στα στρατόπεδα προσφύγων του Νταρφούρ και έχω δει ομαδικούς τάφους στο Κονγκό. Έχω δει πράγματα που δεν εύχομαι σε κανέναν να τα δει και να τα βιώσει. Κι όμως, τίποτα δεν με σοκάρισε περισσότερο από τα λόγια και το ύφος αυτής της κοπέλας. Γιατί τόσο μίσος για κάποιον που απλά …δεν συμφωνεί μαζί της; Γιατί τόσο μίσος που να θέλει να τον δει νεκρό;
Και ας πούμε ότι είχε δίκιο. Ας πούμε ότι εγώ ήμουν ο αμαρτωλός κι εκείνη η πιστή που είχε δει την αλήθεια. Ο ορισμός σε αυτή τη περίπτωση αυτού που πιστεύει δεν είναι να δείξει σε αυτόν που δεν πιστεύει τον δρόμο προς τη συγχώρεση; Η συγχώρεση δεν είναι η πεμπτουσία της χριστιανοσύνης που υποτίθεται ότι αυτή η κοπέλα αντιπροσωπεύει;
Κάποιοι από εσάς έχετε ανατριχιάσει με τις εικόνες που σας μετέφερα και με το μίσος που μπορεί να κουβαλήσει μια τόσο νέα κοπέλα. Και κάποιοι από εσάς, είμαι σίγουρος, έχετε στο μυαλό σας ανθρώπους γύρω σας που θα μπορούσαν να έχουν πει τα ίδια λόγια ακριβώς. Αλλά εδώ η συγκεκριμένη είχε σύμφωνο και οδηγό τον …πνευματικό της. Τον Αμβρόσιο της.
Συνέχεια όλοι μας επικεντρωνόμαστε στα μηνύματα και κηρύγματα μίσους κατά των ομοφυλοφίλων του Αμβροσίου ίσως και γιατί έτσι μας …συμφέρει. Γιατί κάπου βαθιά μέσα μας δεν έχουμε αποδεχτεί την κανονικότητα της ομοφυλοφιλίας παρόλα τα ενοχικά μας κροκοδείλια δάκρυα που τα ρίχνουμε και με δικαιολογία την Αμβρόσιο. Αλλά ο Αμβρόσιος δεν περιορίζει το δημόσιο μίσος του στους ομοφυλοφίλους. Το μίσος του Αμβροσίου επεκτείνεται προς τους άθεους, τους αριστερούς, τους αλλόθρησκους, τους Εβραίους ακόμα και τους καθολικούς (τραβάει ένα ζόρι εκεί με τους Συριανούς) ή τους διαμαρτυρόμενους. Ο Αμβρόσιος μισεί ακόμα κι αυτούς που ψηφίσαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα κι αν δεν τον σταματούσε ο …νόμος, ο Αμβρόσιος θα τράβαγε ένα περίστροφο και θα δολοφονούσε το 60% των ελλήνων επειδή …δεν συμφωνούν μαζί του.
Είναι σαν να ακούω τα λόγια του Μάρτιν Νίμελερ: «Όταν οι Ναζί πήραν τους κομμουνιστές, εσιώπησα, δεν ήμουν δα κομμουνιστής…»
Ο Αμβρόσιος είναι ένα ψυχασθενές επικίνδυνο άτομο που έχει τόση σχέση με την εκκλησία, το θεό και τη θρησκεία όση σχέση είχε ο Χίτλερ με τον σοσιαλισμό και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ανάλογα γιατί άνθρωποι σαν τον Αμβρόσιο ποτέ δεν πιάνουν περίστροφο, οπλίζουν κοριτσάκια σαν αυτό που μου ευχήθηκε να πεθάνω και να πάω στην κόλαση όταν έδινα την μεγαλύτερη μάχη της ζωής μου.
Παράλληλα να σας υπενθυμίσω ότι οι παππάδες και οι δεσποτάδες είναι άνθρωποι, – μόνο ο Καθολικός Πάπας ισχυρίζεται ότι έχει το αλάθητο, εξ ου και το σχίσμα – και μπορεί ανάμεσα τους να υπάρχουν και ψυχοπαθείς.
Εξ ίσου άνθρωποι με κουσούρια, ψυχασθένειες, με ιδεοληψίες και λάθη μπορεί να είναι και οι δικαστές. Ούτε αυτοί έχουν το αλάθητο συν ότι όπως ακριβώς οι δεσποτάδες συνηθίζουν να παραφράσουν την Βίβλο έτσι ακριβώς και οι δικαστές μπορούν να παραφράσουν τους νόμους και το σύνταγμα.
Το ελληνικό σύνταγμα. Μεγάλη υπόθεση το σύνταγμα και το ελληνικό η απόλυτη σχιζοφρένεια. Έτσι λοιπόν ενώ στο τμήμα Β’ Άρθρο 3 παράγραφο 1 το Σύνταγμα τονίζει ότι: «Επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα είναι η θρησκεία της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Άριστου». Στο Άρθρο 5 παράγραφος 2 το ίδιο Σύνταγμα λέει: «Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων».
Αυτό σημαίνει ατομική ανεξιθρησκία σε ένα κράτος που επιβάλει σαν επίσημη θρησκεία για τους πολίτες του την Ορθοδοξία από την ημέρα που γεννιούνται χωρίς καμία επιλογή. Πιάσ’ το αβγό και κούρευ’ το. Σε ένα κράτος που καταδικάζεσαι εκ γενετής – με τη συνένοχη και συμμετοχή του κράτους – να είσαι μέλος της ορθόδοξης εκκλησίας για ποια ..ανεξιθρησκία μιλάμε; Μεταξύ μας δουλευόμαστε; Φαντάζομαι κάτι παρόμοιο θα γράφει και το σύνταγμα του Ιράν και του Αφγανιστάν. Και με τέτοια εξουσία πώς να μην τρελαθεί και ο Αμβρόσιος και να θέλει να σκοτώσει τους μισούς Έλληνες; Ο Αγιοταλάχ Αμβρόσιος.
Και τέλος μην ξεχνάμε ποτέ ότι η εκκλησία και ο Αμβρόσιος συντηρούνται και πλουτίζουν από τους φόρους μας. Είναι έμμισθοι υπάλληλοι μας. Είναι δημόσιοι υπάλληλοι με παχουλότατους μισθούς και προκλητικές συντάξεις από το υστέρημα του Έλληνα, εποχές με ένα εκατομμύριο ανέργους, πάνω από 300,000 απόρους και 30,000 αστέγους μόνο στην Αθήνα.
Παρενθετικά οι ..βάρβαροι Φινλανδοί έχουν την κατ εμένα πιο ανεξίθρησκη νομοθεσία στο θέμα που μακάρι να την υιοθετούσαν και στην Ελλάδα. Οι πιστοί πληρώνουν επιπρόσθετο φόρο στα δημοτικά τους τέλη που πάει στην εκκλησία που είναι δηλωμένοι. Έτσι ο διαμαρτυρόμενος πληρώνει για το μισθό του παππά της ενορίας του και τα έξοδα συντήρησης της εκκλησίας, ο μουσουλμάνος για το αντίστοιχο τζαμί και ο ορθόδοξος για το δικό του παππά συν τις όποιες εθελοντικές προσφορές. Εγώ δεν πλήρωνα με τους φόρους μου τον μισθό του διαμαρτυρόμενου παππά και έτσι πρέπει. Κατά τα άλλα αυτό που μας νοιάζει είναι πότε θα βγούμε στις …αγορές!
ΥΓ1. Που σε κρατάει ο Άδωνις ρε Κούλη και τον κρατάς; Δεν έχεις καταλάβει ότι αυτόν βαρίδιο εκλογές δεν παίρνεις ή μήπως στήνεις …δικαιολογίες από τώρα;
ΥΓ2. Τι ξέρουν στην Ευρωβουλή για το σπυράκι που τους τα παίρνει για να σαλιαρίζει με την Βούλτεψη στην Πειραιώς; Συμπληρώνει και δελτία …εξόδων, έτσι δεν είναι; Άντε βρε και Λε Πέν σύντομα!
ΥΓ3. ΑντωνΆκη μην καταθέσεις, εσύ να περιμένεις να μαζευτούν και τα στοιχεία για Πειραιώς και Αγροτική για να πας για όλα μαζί. Κάτι σαν Άκης.
ΥΓ4. Άντε βρε και καλή …επανάσταση του ’21 που αν ήταν τότε ζωντανοί ο Κούλης, ο Αλέξης και ο Πανούλης, με φερετζέ μας έβλεπα, γιουσουρούμ αφεντ’!
**********************************
Επετειακός αυτή τη Παρασκευή, παρέα μου ο Θάνος Ραφτόπουλος
**********************************
Στη φωτογραφία, ο …αγαπούλης!
