γράφει ο Νικόλαος Χρ. Γκίκας
Το 2010, η θωρακισμένη αλλά Γκρέκα οικονομία κατέρρεε. Ωστόσο ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, Κεφαλογιάννης εγκαλούσε την κυβέρνηση Παπανδρέου για την αισχροκέρδεια των πολυεθνικών. Τότε, σύμφωνα με την ΠΑΣΕΓΕΣ (2010), η ψαλίδα των τιμών από το χωράφι στο ράφι είχε μεγάλες αποκλίσεις, στα δημητριακά (από 500% έως 1550%), στα ζυμαρικά (760%), στο ρύζι (660%) και παρόμοια στα υπόλοιπα προϊόντα, με διαβαθμίσεις από 170% έως 530%. Στην οικονομική δίνη του 2012, ο περισπούδαστος Χρυσοχοΐδης, σημερινός Υπουργός Υγείας του Κυριάκου, ξεκινούσε πόλεμο στις πολυεθνικές και κατέληξε να υπογράφει αδιάβαστος δύο μνημόνια.
Μεταγενέστερα, το 2015, τη φιλολογία του πολέμου στις πολυεθνικές συντηρούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με προθέσεις προστίμων και ανείσπρακτων υποθετικά φόρων, εξαιτίας των αντιεπιχειρηματικών αριστερών ιδεοληψιών του. Έβλεπαν αφελληνισμό και στραγγαλισμό των εγχώριων χρυσοκάνθαρων, καταλήγοντας να ξεπουλήσουν τα πάντα στο διεθνές κεφάλαιο. Σήμερα πάλι, σε μια έκτακτη κατάσταση, διαπομπεύουν τις πολυεθνικές αλλά δεν εξηγούν πως των «μικρότερων» εταιριών τα προϊόντα ανέβηκαν 40, 50 και 80% πάνω.
Πως δεν συγκράτησαν τις τιμές τους προκειμένου να αυξήσουν πωλήσεις και μερίδιο αγοράς; Ενδεχομένως λοιπόν το πλύσιμο των ρούχων και των πιάτων να είναι ακριβότερο από το μέσο Ευρωπαίο, αλλά τα καθημερινά είδη διατροφής είναι δραματικά χειρότερα. Τον περασμένο Οκτώβριο, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, ο πληθωρισμός στα τρόφιμα έτρεχε με +9,9%. Αφορούσε είδη πρώτης ανάγκης κι όχι καθαριστικά. Στα γαλακτοκομικά, κυριαρχούν οι ελληνικοί όμιλοι.
Είναι νωπές οι θύμισες του καρτέλ γάλακτος το 2007. Έλαια, αυγά, βρεφικές κρέμες, τυριά, ζυμαρικά, όσπρια, ρύζια, θαλασσινά, φρούτα και μαναβική αφορούν επίσης εγχώριους παίκτες, εγχώρια ενδεχομένως ολιγοπώλια. Η κυβέρνηση λοιπόν θα πρέπει να βαδίσει το μονοπάτι της ακρίβειας αντίστροφα, από το ράφι στον παραγωγό, για να καταλάβει πως αυτός εννοεί τη δίκαιη τιμή και γιατί πιθανά αποτελεί αισχροκέρδεια; Πως αξιοποιούνται οι επιδοτήσεις και ποιοι τραπεζικοί λογαριασμοί γεμίζουν όταν αδειάζουν των καταναλωτών. Σε περιόδους κρίσεων οι κυβερνώντες επιδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών, προκειμένου να αποσείσουν την προσοχή από τα αυτονόητα. Το τροπάριο είναι το ίδιο, αλλά το πρόβλημα της αισχροκέρδειας στη χώρα δεν είναι ζήτημα των πολυεθνικών.
Στην τηλεφωνία το ολιγοπώλιο διασφαλίζει υψηλές τιμές, στην ηλεκτροπαραγωγή και στις τράπεζες το ίδιο. Επομένως οι οικονομικές κρίσεις και ο πληθωρισμός είναι αποτέλεσμα λαθών οικονομικής πολιτικής και όχι εταιρικής φιλαργυρίας. Εξαιρετικές λοιπόν οι προσπάθειες της κυβέρνησης, (market pass, καλάθι νοικοκυριού,-5% κ.ά), αλλά φρονιμότερο είναι να ξεσκονίσει τα παρασιτικά εγχώρια ολιγοπώλια και μικροκαρτέλ του πολιτικού κόστους, που απομυζούν το εισόδημα των καταναλωτών.
