γράφει ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης.
Επί τέλους έπεσε η αυλαία στη φαρσοκωμωδία που παίχτηκε στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με τίτλο «Ψήφος των Αποδήμων». Η παράσταση έκλεισε με ικανοποίηση για τους σεναριογράφους και τους σκηνοθέτες της και πραγματικά τους αξίζουν τα συγχαρητήρια και τα παρατεταμένα χειροκροτήματα και οι χαιρετισμοί που εισέπραξαν. Ο σκοπός επετεύχθη. Όχι γιατί επί τέλους, έπειτα από 45 χρόνια, ψηφίστηκε το νομοσχέδιο περί της ψήφου των Αποδήμων, αλλά γιατί επετεύχθη η «συναίνεση». Ποιος νοιάζεται αν προσβάλαμε τον Απόδημο; Αν τον κουρελιάσαμε. Αν του είπαμε ότι δεν είσαι σαν και μας. Αν πετάξαμε στα σκουπίδια το πατριωτισμό του. Αν του λέμε ότι όταν λείπεις από τη πατρίδα 35 χρόνια είσαι Έλληνας πολίτης αλλά αν λείπεις 35 χρόνια και μια βδομάδα δεν είσαι. Αν του λέμε ότι είσαι μεν Έλληνας πολίτης και μπορείς να ψηφίσεις αλλά πρέπει να μου φέρεις παραστατικά και αποδείξεις ότι έχεις μείνει δυο χρόνια στη πατρίδα, αλλά αν έχεις μείνει 23 μήνες δεν είσαι. Ποιος νοιάζεται για αυτά τα ψιλοπράγματα; Αστειεύεσαι; Πετύχαμε τη συναίνεση. Αλληλούια.
Παρακολούθησα τη συζήτηση στη Βουλή, πριν τη ψηφοφορία, και δεν ξέρω αν λυπήθηκα αλλά βέβαια οργίστηκα. Είδα μορφωμένους ανθρώπους, αντιπροσώπους του λαού, να ανεβαίνουν στο βήμα και να προσπαθούν, όλοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να δικαιολογήσουν το γιατί δεν πρέπει να ψηφίζουν όλοι οι Έλληνες πολίτες της διασποράς. Και οι δικαιολογίες που εφεύρισκαν ήσαν πολύ διασκεδαστικές ως και βλακώδεις. Π.χ. Τι ξέρουν αυτοί που ζουν μακρυά τόσα χρόνια για να έχουν γνώμη για τα πολιτικά δρώμενα στη πατρίδα; Αγνοούν τελείως ότι η αγάπη για τη πατρίδα μας και τα μέσα επικοινωνίας σήμερα μας επιτρέπουν να παρακολουθούμε και να ξέρουμε με ακρίβεια τι γίνεται, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο το κόσμο. Μας λένε δηλαδή ότι εμείς δεν ξέρουμε αλλά η γριά αδελφή μας, που της δίνει ο ανιψιός μας το συμπληρωμένο ψηφοδέλτιο και το ρίχνει στη κάλπη, ξέρει καλύτερα τι ψηφίζει. Και όλα αυτά στη προσπάθειά τους, αλλά δεν το κατάφεραν, να καμουφλάρουν το φόβο που κατέχει το Ελληνικό πολιτικό σύστημα για τον αστάθμητο παράγοντα που λέγεται «ψήφος των Αποδήμων». Δεν ξέρουν πόσοι είναι, δεν ξέρουν που είναι, δεν ξέρουν τι θέλουν και τι θα τους ζητήσουν, δεν ξέρουν τι πιστεύουν. Επομένως, κράτα μακριά όσο μπορούμε περισσότερους απ’ αυτούς.
Δεν παραγνωρίζω ούτε υποτιμάω τη σπουδαιότητα της επίτευξης της συναίνεσης σαν αναγκαίο συστατικό της λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού, την οποία, όπως φαίνεται μέχρι τώρα, το πολιτικό μας σύστημα όμως απεχθάνεται. Γιατί όμως έπρεπε να γίνει η ψήφος των Αποδήμων ο καταλύτης για την επίτευξη της συναίνεσης; Γιατί δεν την επεδίωκαν με άλλα νομοθετήματα; Το φορολογικό, το συνταξιοδοτικό; Την ασφάλεια; Την υγεία; Τη παιδεία. Γιατί τη ψήφο των Αποδήμων; Είναι απλό. Γιατί δεν υπήρξε κανείς για να υπεραμυνθεί των δικαιωμάτων των Αποδήμων, τα οποία οι αριστοτέχνες της πολιτικής ίντριγκας της χώρας μας σμίλεψαν, με τέτοιο τρόπο, ώστε να βουλώσουν στις τρύπες που άνοιξαν στο Σύνταγμα για να δημιουργήσουν το νόμο τερατούργημα που τους βολεύει.
Από ό,τι συνεχώς ακούμε από τη κυβέρνηση, δεν θα έχουμε νέες εκλογές πριν τον Ιούλιο του 1923. Επομένως, γιατί η τόση βιασύνη για να ψηφιστεί νόμος της ψήφου των Αποδήμων; Δεν μπορούσαμε να περιμένουμε λιγάκι; Να το δουλέψουμε, να το συζητήσουμε, να ακούσουμε και τις απόψεις των Αποδήμων. Να κάνει μερικά ταξίδια ο υπουργός στο εξωτερικό, να συναντήσει τις ηγεσίες των Αποδήμων και να τους εκθέσει τα υπέρ και τα κατά του νόμου. Πρέπει πολύ καλά να ξέρει ο κ. Υπουργός των Εσωτερικών ότι το αποφασίζω και διατάσσω δεν είναι εύκολα αποδεκτό, ούτε το αποφασίζουμε για σας χωρίς εσάς. Είναι αλήθεια ότι περιμέναμε κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο από τη νέα κυβέρνηση. (Διαβάζω πως ο κ. Υπουργός Εσωτερικών, λίαν προσεχώς, θα ξεκινήσει καμπάνια ενημέρωσης, μέσω της οποίας οι Απόδημοι θα ενημερώνονται για τις παραμέτρους του νόμου. Είμαι σίγουρος ότι θα μας αναπτύξει τη θεωρία «περί του εφικτού»).
Κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, δεν άκουσα από κανένα ομιλητή να αναφερθεί στο Σύνταγμα. Δεν άκουσα τίποτα για το άρθρο #4/1, «όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο». Ότι κάθε Έλληνας πολίτης έχει δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Ότι η εξάσκηση του δικαιώματος της ψήφου είναι υποχρεωτική.
Αν ήθελαν μια εντυπωσιακή κοινοβουλευτική νίκη θα έπρεπε να προσπαθήσουν κάτι άλλο και όχι, με ένα τόσο προσβλητικό και απαίσιο τρόπο, να κάνουν την εξάσκηση του εκλογικού δικαιώματος της ψήφου των Αποδήμων, Ιφιγένεια, στο βωμό της συναίνεσης, στην οποίαν μέχρι τώρα τα πολιτικά κόμματα έχουν δείξει ότι δεν πιστεύουν.
