Και πάντα κάποιος αποφάσιζε, βυθισμένος στα παγωμένα και σκοτεινά μπουντρούμια του μυαλού του, πως τα αυστηρά με παρωπίδες μάτια του δεν άντεχαν να αντικρίσουν άλλο χρώμα πέρα απ’ το δικό του, πως τα απαίδευτα αυτιά του πονούσαν στο άκουσμα φθόγγων διαφορετικών απ’ όσους μπορούσε να προφέρει, πως η μισαλλόδοξη καρδιά του ήταν τόσο βαμμένη με το χρώμα της σημαίας του που έσταζε ποτάμια αίμα πάνω σε ξένα χώματα και αλαργινές πατρίδες..

Κι αυτός ο Άλλος που λες, που έσκυβε ταπεινωμένος το κεφάλι και χαμήλωνε το βλέμμα, που έσερνε το λιπόσαρκο κορμί του στο χώμα εκλιπαρώντας για τα απομεινάρια μιας ζωής, που σπάραζε ξέπνοος σε αγχόνες και συρματοπλέγματα, ο στερημένος από ανθρωπιά, ο γυμνός από περηφάνια, ο έρημος από οικογένεια, ο άδειος από αγάπη, ο γεμάτος τρόμο και απόγνωση, δεν ήταν τόσο μακριά σου τελικά…

Μνήμες θαμμένες σε αραχνιασμένα χρονοντούλαπα που τρίζουν, καλά κρυμμένες, τα φαντάσματα της ιστορίας στα κλειδωμένα τους κελιά. Λες πως αν δεν τις βλέπεις θα πάψουν να σε τρομάζουν, πως με τα χρόνια θα ξεχάσεις την ύπαρξή τους, θα μάθεις να μην ακούς το υπόκωφό τους τρίξιμο.. Κι όμως, αγαπητέ μου, ήταν πάντα εκεί…

Κι είναι πάντα εδώ κι ας μην τολμάς να τις ακούσεις, κι ας βουτάς σε ωκεανούς από προφάσεις για να δικαιολογηθείς. Θα τις βρεις στο παιδί του μετανάστη που αρνείσαι να δεχτείς στο επίλεκτο σχολείο των εκλεκτών σου τέκνων… Στον έγχρωμο νεαρό που μισοκοίταξες με αποστροφή στο τρένο, στον ξένο γείτονα που δεν καλημέρισες και δεν άνοιξες το σπιτικό σου… Κι εκείνη τη μέρα στις κούνιες, που απομάκρυνες με τρόπο (!) το παιδί σου καθώς μοιραζότανε τη μπάλα με ένα ξένο… Ή εκείνο το βράδυ, γύρω απ’ το τραπέζι της κουζίνας, που κατέβαζες με οργή το χέρι στο τραπέζι κατηγορώντας τους ξένους για τα δικά σου βάσανα και δεινά… Ο Άλλος, ο κάθε Άλλος, που πάντα φταίει αντί για σένα, που είναι ακριβώς ενώπιων σου για να μπορείς να του κουνάς επιβλητικά το δάχτυλο και να του δείχνεις τη γροθιά σου, στέκεται πάντα εμπρός σου, στο πέρασμα των αιώνων, περιμένοντας από σένα να κάνεις τη διαφορά. Ένα γεμάτο κατανόηση βλέμμα, ένα απλωμένο χέρι βοηθείας κι ένα χαμόγελο συμπαράστασης που θα τον τραβήξουν απ’ το γκρεμό, που θα στυλώσουν τα πόδια του στη γη και θα τον φέρουν πια δίπλα σου, κι όχι απέναντί σου, ίσα με σένα κι όχι κάτω από εσένα.

Ρατσισμός, Ξενοφοβία, Μίσος, Αδικία. Μη φοβάσαι τις λέξεις, να φοβάσαι το φαρμάκι που σταλάζουν στη μετέωρη ψυχή σου… Κι εκείνη τη μέρα που σαν κοιτάξεις το είδωλό σου στον καθρέφτη, εκείνος ο Άλλος, δε θα ναι άλλος από τον ίδιο σου τον Εαυτό…