γράφει ο Νίκος Γκίκας.
Μια νέα προσπάθεια συνεννόησης υποβόσκει στο λιμνάζοντα χώρο της κεντροαριστεράς. Πέφτει ωστόσο στο κενό εξαιτίας του πρότερου “ανέντιμου” πολιτικού βίου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αντιφάσεις, λαϊκισμοί και μόνιμη άρνηση, περισσότερο τους βυθίζουν στην αναξιοπιστία παρά τους προκρίνουν ως λύση.
Κανείς δεν επιδιώκει συγχρωτισμό μαζί τους. Ακόμη και στο ευρωπαϊκό αριστερό εργαστήρι ζυμώσεων, (GUE/NGL), δεν έχουν κανένα ρόλο. Γραφικότητες εκεί δεν περνάνε.
Δεδομένης της απουσίας ουσιαστικού λόγου ή εναλλακτικής στο σήμερα, λογαριασμός δεν γίνεται και καθώς ουδέποτε οι πολίτες ενσωμάτωσαν τον αριστερό αριβισμό, σταδιακά η πολιτική ισορροπία αποκαθίσταται. Η σοσιαλδημοκρατία μέχρι πρότινος εξαντλούταν στο να επουλώνει της πληγές της.
Σήμερα η ανανεωμένη ηγεσία του ΚΙΝΑΛ περιπλέκει θετικά τα πράγματα. Απέναντι στη σοβαρότητα και το ρεαλισμό του Ανδρουλάκη αντιτάσσουν τον πολακισμό και τις ουράνιες πολιτείες των Σάκκηδων. Παρομοίως απέναντι στην εποικοδομητική κριτική και τα εύλογα επιχειρήματα, την καταστροφολογία και τους αφορισμούς. Απέναντι στη δημοκρατική μαζικότητα, στην «απεύθυνση πλατιού καλέσματος» των κομμάτων εξουσίας, αντιπαρέβαλλαν ένα προσωποπαγές πολιτικό κατεστημένο.
Στο δεσποτικό αυτό σύστημα, άσχετο με τις σύγχρονες δημοκρατίες, με τον πυρήνα της δομής του να περιφέρεται γύρω από τον “πατερούλη”, μακριά από συλλογικότητες και παραπλήσιες ευτράπελες ανοησίες, μοιραία υποβόσκουν τα χάσματα. Και αν στην επανάσταση του ΄15, ως άλλος Κρόνος, έφαγε τα έντιμα κατά τα άλλα πρωτοπαλίκαρά του, κάνοντας την ουτοπία σκοτάδι, αφού νωρίτερα είχε ενταφιάσει έντεχνα τον Αλέκο, ο εναπομείνας συρφετός, αποϊδεολογικοποιημένος και ακλεής, δεν παρουσιάζει τέτοιες ιδεολογικές αγκυλώσεις.
Η εσωτερική αμφισβήτηση από ομάδες και φατρίες, με ατζέντες που στοχεύουν την προσέγγιση του περιβάλλοντος της εξουσίας, έχει ήδη ξεκινήσει. Η καρέκλα τρίζει και η άμυνα οδηγεί το εγωιστικό βαρίδιο στην υποτιθέμενη λαϊκή νομιμοποίηση, με την ελπίδα πως οι φοβίες της επερχόμενης ανυπαρξίας δεν θα θεριεύσουν πίσω από μια επίπλαστη συμμόρφωση. Μια προσπάθεια συγκάλυψης της πολιτικής ρηχότητας, του αμοραλισμού και των αυταπατών, διανθισμένης με δημοκρατικό μανδύα. Νωρίτερα απολάμβανε τις δάφνες των αφελών “χρήσιμων ηλίθιων” της προοδευτικής διακυβέρνησης, ενώ τώρα τρέχει να προλάβει τις εξελίξεις.
Ο καιροσκοπισμός όμως έχει όρια. Δεν υπάρχουν πλέον Μερκελιστές καθότι τους απενεχοποίησαν με δόξα και τιμή. Δεν υπάρχουν μνημόνια για να σκιστούν, τα νταούλια λούφαξαν, οι πέτσινες επιταγές δεν πείθουν, πατριδοκάπηλοι Καμένοι και χρυσαύγουλα δεν υπάρχουν να συνεισφέρουν με ευπρόσδεκτους και μη ευπρόσδεκτους ψήφους.
Το 2022 δεν είναι ’15. Οι πολίτες απεχθάνονται την εμπάθεια, το ταξικό μίσος και την περιθωριακή ιδεοληψία. Αναζητούν ουσία και πρακτικά αποτελέσματα στην καθημερινότητα πέρα από ιδεοληπτικές ανοησίες.
