Το δράμα του Παρισιού

γράφει ο Δημήτρης Τζελέπης.

Το Παρίσι από τις αρχές του 2015 ζει το δικό του δράμα. Ήταν  7 Ιανουαρίου όταν έγινε το πρώτο χτύπημα από την τζιχαντιστική  τρομοκρατία στο Charlie Hebdo. Τότε όλοι λέγαμε ότι ήταν ακόμη ένα χτύπημα κατά της σάτιρας και της ελεύθερης έκφρασης, γιατί το περιοδικό είχε τύχει να σατιρίσει τον Μωάμεθ. Το κατέκρινε όλος ο κόσμος και προχωρήσαμε παρακάτω.

Ήρθε όμως ο Νοέμβριος του ίδιου  χρόνου με την επίθεση στο Μπατακλάν να μας ξυπνήσει από τον ύπνο στον οποίο είχαμε πέσει. Το Παρίσι βιώνει μία από τις πιο μαύρες σελίδες της σύγχρονης ιστορίας του. Η τζιχαντιστική τρομοκρατία χτυπάει σε μπαρ, σε θέατρο και έξω από το γήπεδο που γινόταν φιλικός αγώνας ανάμεσα  σε Γαλλία και Γερμανία. Τα γεγονότα από το Νοέμβριο του 2015 και μετά είναι γνωστά.

Την Δευτέρα, την Μεγάλη Δευτέρα για τους Καθολικούς, η Γαλλία πληγώθηκε ξανά και αυτή την φορά  πήρε φωτιά ένα σύμβολο του δυτικού πολιτισμού, η Παναγία των Παρισίων. Ένα μνημείο που λέει πολλά για τους Γάλλους, ίσως και περισσότερα από τον Πύργο του Άιφελ. Η ψυχή και η καρδιά του Παρισιού χάθηκαν ή έστω πληγώθηκαν πολύ.

Μία εκκλησία κόσμημα, που άρχισε να χτίζεται το 1113 και τελείωσε το 1345. Έχει συνδεθεί με πολύ σημαντικά γεγονότα του Γαλλικού έθνους.  Εκεί στέφθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1804 βασιλιάς ο πολέμαρχος Ναπολέων Βοναπάρτης, επέζησε από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, είδαν οι Γάλλοι στις 24 Αυγούστου του 1944 να χτυπάει χαρμόσυνα γιατί η Γαλλία είχε κερδίσει τους Ναζί. Εδώ κηδεύτηκε ο στρατηγός Σαρλ Ντε Γκολ.

Η εκκλησία κόσμημα γοτθικού ρυθμού και ένα αριστοτέχνημα έχει εμπνεύσει πολλούς και σημαντικούς λογοτέχνες όπως ο  Θεόφιλος Γκοτιέ, ο Βίκτωρ Ουγκώ  που εμπνεύστηκε το ομώνυμο και πολύ επιτυχημένο μυθιστόρημα  η «Παναγία των Παρισίων» με τον κωδωνοκρούστη και δύσμορφο Κουασιμόδο, τον διεφθαρμένο Καρδινάλιο Φρολό και την Τσιγγάνα Εσμερλάδα. Τελικά το αγαπημένο κωδωνοστάσιο του Κουασιμόδου δεν άντεξε· είναι καταπληκτικά τα σκίτσα που τον δείχνουν να έχει πάρει αγκαλιά την εκκλησία και να κλαίει.

Πολλοί κάνουν λόγω για την 11^η  Σεπτεμβρίου της Γαλλίας. Στην Γαλλία όμως δεν υπήρχαν νεκροί, μόνο ένας πυροσβέστης βαριά τραυματισμένος. Γεγονός όμως είναι ότι αυτό που έγινε στις 15 Απριλίου του 2019 θα μας σημαδεύει για πάντα και θα συμβολίζει ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός έχει πάρει ροπή προς την παρακμή.  Δύσκολη η αλλαγή ρότας και πορείας. Θα ακολουθήσει το άγνωστο.

Μην αρχίσουμε πάλι όμως να καταναλώνουμε θεωρίες συνωμοσίας, ναι μας αρέσει, αλλά πρέπει να αποδειχθούν. Η 11.9.2001 μας έκανε να πιστεύουμε πολλές θεωρίες και ιδίως από ψεκασμένους.

Το Παρίσι έχει περάσει πολλά αυτά τα χρόνια, είναι όμως η πόλη που άρχισε να βρίσκει ξανά την ζωή της δειλά-δειλά εδώ και λίγο καιρό. Πανηγύρισε το καλοκαίρι το Μουντιάλ, ένας λαός ξέχασε για λίγο τα προβλήματά του.

Ο Πύργος του Άιφελ μπορεί να στέκεται αγέρωχος και να δίνει άλλη αίγλη στο Παρίσι, αλλά η «Αγία Σοφία» της Γαλλίας πληγώθηκε, τραυματίστηκε βαριά και η Γαλλία πονάει. Μπορεί να στέκεται όρθια, αλλά είναι πληγωμένη.

«Flucuat nec mergitur» είναι το μότο της πόλης του Παρισιού «κλυδωνίζεται, αλλά δεν καταποντίζεται». Ο παρισινός ουρανός γέμισε στάχτες, αλλά το Παρίσι είναι ακόμα εκεί.

Δεν ξέρω το λατινικό ρητό πόσο ακόμη θα ισχύει για την ίδια Ευρώπη. Ας ελπίσουμε για πολύ ακόμη, αν και το μέλλον δεν φαίνεται στρωμένο με ροδοπέταλα. Θα είναι η φωτιά της Notre Dame η απαρχή της παρακμής της Ευρώπης;

 

Φωτογραφία: Milliped [CC BY-SA 4.0 (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)]