Το δράμα στο Αιγαίο

Δεν είναι δυνατόν μια ολόκληρη Ευρώπη να μένει αδιάφορη και ανίκανη να δώσει μια λύση γλυτώνοντας αυτούς τους ανθρώπους και να βρίσκει σαν μόνη διέξοδο να γεμίζει τα σύνορα όλων των κρατών της υψώνοντας αγκαθωτούς φράχτες. Το κύμα αυτών των ανθρώπων κανένας φράχτης δεν μπορεί να το ανακόψει.

Στα παράλια της Τουρκίας τα τελευταία χρόνια διεξάγεται το μεγαλύτερο δουλεμπόριο που έχει φανεί ποτέ στην ιστορία του κόσμου. Ιδιαίτερα τούτο το χρόνο, το τραγικό αυτό δουλεμπόριο, βρίσκεται σε μια τρομακτική έξαρση. Αδίστακτοι δουλέμποροι στέλνουν στον θάνατο εκατοντάδες ανθρώπους σε καθημερινή βάση ακόμη και βρέφη, προκειμένου να οικιοποιηθούν τα λίγα δολλάρια που έχουν στις τσέπες τους. Εκατοντάδες οι δουλέμποροι έχουν στήσει ένα κράτος εν κράτει. Ένα κράτος που ανεξέλεγκτο εκτείνεται από τα παράλια της Σμύρνης και φτάνει μέχρι τις ακτές του Κουσάντασι απέναντι από το Καστελόριζο. Χωρίς καμιά ενόχληση από μέρους των τουρκικών αρχών σε καθημερινή βάση φορτώνουν ανεξέλεγκτα άχρηστα πλεούμενα και αφού τα οδηγήσουν στην πορεία προς τα ελληνικά νησιά, τα αφήνουν να ξανοιχτούν στο πέλαγος και να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο να αναποδογυρίσουν ή να τσακιστούν πάνω στα βράχια παρασέρνοντας στο βυθό τους άτυχους πρόσφυγες. Καμιά επέμβαση δεν έχει γίνει από μέρους της επίσημης Τουρκίας. Ο Ταγίπ Ερντογάν, δούλος της μεγαλομανίας του και σαν άλλος Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής έχει κλειστεί στο Σαράϊ του και ασχολείται με την διαιώνιση της εξουσίας του.

Από μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης καμιά επέμβαση σημασίας. Τίποτε το θετικό. Κανένα ίχνος ανθρωπιάς για τους μικρούς Αϊλάν που χάνονται κάθε μέρα στα παγωμένα νερά του Αιγαίου, ενώ με μια απλή κίνηση θα μπορούσε να πετύχει πολλά. Θα μπορούσε ακόμη και με κάποιες απειλές να υποχρεώσει τον Ερντογάν να αφήσει το παλάτι του και να κυνηγήσει τους δουλέμπορους, εκτός αν τα κέρδη τους τον αγγίζουν. Κι΄από αυτόν όλα μπορεί να τα περιμένει κανείς.

Τίποτα λοιπόν από κανέναν. Οι άμοιροι πρόσφυγες αγωνίζονται να πατήσουν σε στέρεο έδαφος. Κι΄αν τα καταφέρουν προσπαθούν να βρουν κάποιο σημείο, να ξεπεράσουν τους πανύψηλους φράχτες και να προχωρήσουν προς την Ευρώπη. Σε ένα οποιοδήποτε κράτος. Περπατούν μέρες, εβδομάδες, μήνες για να φτάσουν. Και κάποια μέρα θα φτάσουν. Θα φτάσουν, θα μείνουν, θα εδραιωθούν, θα οργανωθούν και τότε θα ξεκινήσουν δικαίως να διεκδικούν τα δικαιώματά τους σαν πολίτες των χωρών που θα τους εχουν υποδεχτεί. Θα πρέπει η Ευρώπη να είναι έτοιμη για να αντιμετωπίσει τις απαιτήσεις αυτές. Θα τα καταφέρει ή θα έχουμε κάτι ακόμα πιο σοβαρό;